Πάχτα σουντ σερβάντα

Για τον φαινομενικό μετασχηματισμό της ελληνικής πολιτικής σκηνής από το αναλογικό της παρελθόν στο τηλεοπτικά ψηφιακό της παρόν έχουμε ήδη αναφερθεί εδώ, χωρίς βεβαίως σε καμία περίπτωση να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές της εξακολουθούν να λειτουργούν εξαπατώντας τους πολίτες, εξ ίσου παρασκηνιακά και ληστρικά αναφορικά με ό,τι ονομάζουμε δημόσια περιουσία, και τότε και τώρα. Στο θέμα επανερχόμαστε λίγο λόγω της τελευταίας πληροφόρησης ότι ανάμεσα στις πρώτες αναζητήσεις του κορυφαίου ευρωπαίου υπουργού των οικονομικών, κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, όταν άνοιξε το ηλεκτρονικό αρχείο της λίστας Λαγκάρντ, ήταν η λέξη "Κοζάνη" (τόπος της εκλογικής του καταγωγής και της πρώτης βουλευτικής του περιφέρειας), γεγονός που καταδεικνύει την ως άνω εικονική πολιτική μας μεταμόρφωση, ως εξής : από το trash εκείνο τηλεοπτικό θέαμα του Μ. Έβερτ πάνω στην προεκλογική εξέδρα να ουρλιάζει "Καρδίτσα, Καρδίτσα", σε μια στιγμή παρανοϊκής έξαρσης αρχηγικού μεγαλείου που μάλλον του στέρησε τη νίκη στις τότε επερχόμενες εθνικές εκλογές, καθώς το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ αντιλήφθηκε αμέσως το μέγεθος του κιτς που θα προέκυπτε από τη διαρκή επανάληψη της εικόνας, ως γκρίζας πολιτικής διαφήμισης, η χώρα μετά από δέκα πέντε χρόνια ανακάλυψε την ήσυχη ψηφιακή χρήση της ονομασίας των πολιτικών της περιφερειών, από έναν άνθρωπο με χαλαρή γραβάτα και κουστούμι, πιθανώς βραδάκι, μπροστά σε ένα υπολογιστή ταμπλέτα, δίπλα από ένα ποτήρι καπνιστό ουίσκι, που γνώριζε να κινείται εντός του πλαισίου των τηλεοπτικών ψηφιακών μας κανόνων. Η διαδρομή από την Καρδίτσα στην Κοζάνη με το λεωφορείο των κομματικών μελών μπορεί να διήρκεσε δέκα πέντε χρόνια αλλά η χώρα μπορεί πλέον να καυχιέται ότι στη θέση ενός αλκοολικού ιδρωμένου από το πολύ φαγητό θείου, ο οποίος κοσμεί παραδοσιακά, σε κάθε οικογενειακό γεγονός, μια θέση στο βάθος των συνενωμένων τραπεζιών, γεμίζοντας με μπαρούφες το κεφάλι οιουδήποτε άτυχου ήθελε να τύχει να καθίσει πλάι του, φτάσαμε στον πετυχημένο ξάδελφο με τις σπουδές στο εξωτερικό που κάθεται πάντα λίγο προς το κέντρο, καθώς και η οικογένεια είναι περήφανη για το βλαστάρι της που το σπούδαζε τόσα χρόνια αλλά και ο ίδιος, συναισθανόμενος τη σημασία τέτοιων στιγμών, κάνει τα πάντα για να διατηρήσει το μέτρο ανάμεσα στην τεχνοκρατική του αυτοαναφορικότητα και τη συμμετοχή του, ως βασικής μονάδας, στο πανηγυρικό οικογενειακό παίγνιο της συγκεκριμένης βραδιάς. 

Κάπου ανάμεσα σε αυτό το δεκαπενταετές ταξίδι αναδείχθηκαν και νέοι τηλεοπτικοί πρωταγωνιστές στο πολιτικό μας σανίδι, κάποιοι σαν διάττοντες αστέρες, άλλοι για να μείνουν. Από τους πρώτους ξεχωρίζει με διαφορά ο κ. Πάχτας, η Νάταλι Ιμπρούγκλια της πολιτικής σκηνής της Χαλκιδικής, ο οποίος διακρίθηκε το έτος 2004 με το περίφημο σουξέ του "Η τροπολογία". Για όποιον μπορεί να θυμηθεί τους ήχους των τραγουδιών που ακούγαμε όλοι στις χριστουγεννιάτικες γιορτές του 2003, διαβάζοντας τις πολιτικές εφημερίδες, ο εν λόγω κύριος, όντας τουλάχιστον δέκα χρόνια μπροστά από την εποχή του, έφερε στη βουλή δυο τροπολογίες τότε, ενορχηστρωμένες με τέτοιο τρόπο που οδήγησαν αφ' ενός στην απόσυρσή τους, μόλις έγιναν γνωστές δημοσίως, και αφ' ετέρου στην αυτόματη αποπομπή καμιά δεκαριά βουλευτών του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα στους οποίους και ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Το βασικό νόημα και των δύο τραγουδιών, των οποίων κανένας πλέον δεν θυμάται ούτε τους στίχους ούτε τη μελωδία, ήταν να δώσουμε γη και ύδωρ στους επενδυτές, έναντι ευτελούς τιμήματος, στο όνομα της ανάπτυξης. Ο δίσκος του πρέπει να είχε τίτλο "Χρυσό το πεύκο", αλλά δεν έγινε ούτε χρυσός ούτε πλατινένιος, απ' όσο θυμάμαι. 

Σήμερα, ο αποπεμφθείς πριν από οκτώ χρόνια ως μούλικος αρουραίος του δημόσιου πλούτου της χώρας μας κοιτάζει όλους με βλέμμα και ύφος που στάζουν ηπιότητα, πίσω από το δημαρχιακό του γραφείο, έχοντας επιστρέψει - με την ψήφο κάποιων εκ των συμπολιτών μας - σε θέση πολιτικής μάχης, ως απλός στρατιώτης, όπως του αρέσει να δηλώνει στο Μέγκα. Θλίβεται, όπως όλοι οι πολιτικοί μας, για την ανεργία των νέων της περιοχής του και ακόμη κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του για να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη στη μαρασμένη του εκλογική περιφέρεια. Κάποιες τροπολογίες περνούν και ψηφίζονται, κάποιες αποσύρονται από τις ιαχές, έτσι συμβαίνει στην πολιτική με τις τροπολογίες, κάτι σαν το όνομα των Σκοπίων, όμως οι υποσχέσεις εργολάβων και επιχειρηματιών σε αυτούς που βύθισαν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης φαίνεται τελικά πως είναι από μπετόν, σαν αυτό των κατασκευαστικών τους εταιρειών. - Κάνε αυτό και εγώ είμαι εδώ. Δεν σε πειράζει κανείς. - Μα, θα πάω κατηγορούμενος. - Δεν ξέρεις τι λες, τον προηγούμενο (όνομα) τον έκανα μέχρι και Δήμαρχο, να βγαίνει στους πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη, στο όνομα της αντικειμενικής ενημέρωσης. Πάχτα σουντ σερβάντα, που έλεγαν και οι Λατίνοι.