Ουτρέχτη

Υπάρχει ένας τόπος που ούτε οι άνθρωποι ούτε τα αυτοκίνητα τρέχουν. Ούτε οι βρύσες. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί έχουν μάθει να τηρούν τα όρια. Να τα σέβονται. Ήρεμοι απογευματινοί περίπατοι δίπλα στο ποτάμι έχουν αχρηστεύσει την τηλεόραση. Κάποιοι λένε ότι σε κείνο το μέρος δεν τρέχει τίποτα, δεν έχει τίποτε αξιόλογο να δεις, όλοι χαιρετούν αλλήλους καλόβολοι και χαμογελαστοί, αλλά βαρετοί μέχρι αηδίας. Δεν τρέχουν όλη μέρα για να μην πεινάσουν. Δεν τρέχουν από συνέντευξη σε συνέντευξη για να βρουν κακοπληρωμένες δουλειές. Δεν τρέχουν για να διατηρήσουν το βάρος τους. Μόνο οι αθλητές τρέχουν, κι αυτοί μέσα σε στίβο. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις τρέχουν σειρηνοφόρα οχήματα. Οι πολίτες δεν τρέχουν πίσω απ' τους πολιτικούς για να ζητήσουν διευκολύνσεις, μετά τις εκλογές. Οι πολιτικοί δεν τρέχουν πίσω απ' τους πολίτες υποσχόμενοι διάφορα για ψήφους, πριν από αυτές. Αν δεν εκλεγούν, δεν τρέχει και τίποτα. Έχουν αποφασίσει από παλιά, όλοι μαζί, να μην τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις. Δεν δανείστηκαν ποτέ σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί είχαν τη βεβαιότητα ότι θα ξημερώσει. Είχαν μάθει να πληρώνουν τα χρέη τους, να δέχονται τα λάθη τους. Αν κάποιος πολιτικός τους κορόιδευε, τον καταψήφιζαν. Σήμερα δεν τους κατατρέχει κανένας φόβος, καμία κρίση, κανένα άγχος, δεν ανοίγουν σε κείνο το μέρος φασιστικά γραφεία, δεν σκάνε βόμβες στα καλά καθούμενα, θα μπορούσε να είναι η ολλανδική αμοργός ενός βαν γκογκ γκάτσου ή μια καθιστική διαμαρτυρία στην Πανεπιστημίου, μια άλλη πολιτική πρόταση για τον τόπο ή παραμύθι για να πάρει ο ύπνος το γιο σου, αστείο γυμνασιόπαιδων ή ατάκα σε τσέχικη μπυραρία, αφορμή αναστοχασμού ή μετανάστευσης, κίνηση πολιτών ή υπόσχεση, μπορεί να την έλεγαν Ουτρέχτη, το κορίτσι της αλλαγής, μπορεί να είναι μια επιλογή που υπάρχει, κάτι δυνητικό, μπορεί πάλι και να μην υπάρχει.