Φοβοκρατία

Όποιος λέει ότι έχουμε χούντα όντως δεν ξέρει τι λέει, όπως ακριβώς και εκείνος που λέει ότι μας λείπει "ένας παπαδόπουλος". Εξίσου λάθος όμως είναι κι ο Παπαχελάς, που νομίζει πως το πολίτευμά μας είναι αλήθεια η Δημοκρατία. Απ' όπου και να το πιάσεις το θέμα λερώνεσαι : από τη Γκουτζαμάνη μέχρι τον Παπούλια κι απ' τα ΜΜΕ μέχρι το δικέφαλο τέρας που ακόμα δεν έχει καταλάβει πως η κυβέρνηση των κάθε λογής Ντινόπουλων και ΒοριδοΒουλτεψήδων που είχε δημιουργήσει έπεσε, αλλά κυρίως το γιατί. Την Χρυσή Αυγή μόνον όταν συναισθάνθηκαν ότι δεν μπορούν να την προσεταιριστούν αλλά ούτε και να την περιορίσουν με πολιτικά μέσα την ονομάτισαν εγκληματική οργάνωση και τους έκλεισαν όλους φυλακή, με πρακτικές που κάθε που θα τις θυμάται κανείς η έννοια της διάκρισης των εξουσιών θα μετατρέπεται σε κρύο ανέκδοτο, θα σηκώνει καπνό ατμομηχανής τύπου Μπάστερ Κίτον σε σκουριασμένες ράγες, σαν ένα χωριό που το τρένο έχει δεκαετίες να περάσει, ένα χωριό που σαν το δέντρο ξεράθηκε, σαν εμάς, εδώ. Τέλος πάντων, το δόγμα του φόβου που φυλάει τα έρμα έχει πιάσει τόπο στους κάθε λογής Μπούκουρες, αλλά αυτό είναι το προφανές. Από το - μη με βάζετε μέσα, δεν είμαι φασίστας, ΠΑΣΟΚ είμαι, κλάμματα, φτάσαμε στο βγάλτε με απ' το φρέσκο, κλάμματα, θα ψηφίσω, σπάστε με να μπω στο γύψο των 181, ο Δήμας είναι κοντοχωριανός (βλ. Γκουτζαμάνη), τσουπ και βγήκε, να σου και την έριξε : Σταύρος Δήμας. Φοβήθηκε τη φυλακή που τον βάλανε για να τον φοβίσουνε. Θα μπορούσε βέβαια και να ιδωθεί ως κάποιας μορφής σωφρονισμός, σίγυρα είναι ανθρώπινο. Λίγο πάνω απ' τους Μπούκουρες είναι οι διάφορες Μίκες. Πήγαν στους ανεξάρτητους, καβλάντισαν μεσούσης της βουλευτικής περιόδου ως Έλληνες και όταν έσφιξαν τα γάλατα η φωνή τους έγινε ένα με τον Μπούκουρα, για το καλό του έθνους, όχι για τον φόβο της μη επανεκλογής, όχι. Κανένας φόβος, η φωνή της ευθύνης. Αλλά η περιπτωσιολογία του φόβου των βουλευτών εκτός του ότι διαχέεται αμφίπλευρα (βλ. Λυκούδης), όχι μόνο είναι προφανής αλλά και ενδεικτική του πολιτικού παιχνιδιού. Η ιστορία έγραψε ότι οι βουλευτές που φοβήθηκαν τη συντέλεια του έθνους δεν ήταν πάνω από 168, τι να κάνουμε. Οι υπόλοιποι δεν μάσησαν. Αλλά η ουσία του παιχνιδιού δεν βρίσκεται τόσο στην αρένα των τριακοσίων αντιπροσώπων μας, αυτό ήταν το ορεκτικό. Το κυρίως πιάτο έχει να κάνει με τις εικοσιπέντε - με εμάς όλους, με τις γιαγιάδες μας που ακούνε μπανκραν και ανεβάζουν πίεση, με τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους που δεν θα πληρωθούν το Φλεβάρη απ' το Σύριζα, με το φόβο που μας ψεκάζουν κάθε μέρα όλη μέρα από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και εφημερίδων, τόσο που αν ζούσε ο Λαλιώτης - πολιτικά, που λέει και ο Σκουρλέτης - θα παρέφραζε την περίφημη φράση του ως "ο φόβος στον ανεμιστήρα". Και αν ο γιος σου μια φορά σε πιάσει μπόσικο να βγαίνεις από την τουαλέτα και στο απρόσμενο "μπουουου" που θα σου σκάσει κοψοχολιαστείς, π.χ. τον Ιούνιο του 2012, το Γενάρη του 2015 δεν δικαιούσαι να ξεχαστείς ξανά. Τίποτα δεν είναι αληθινό ή εθνικό, καμία από τις απειλές τους δεν έχει καμία ισχύ, όπως κι οι υποσχέσεις τους, ό,τι λένε είναι ψέμμα, ό,τι βγαίνει απ' το στόμα τους είναι ψεύτικο και μιαρό, μια ζωή με τα ψέμματα κυβερνούσαν και να που μας κατάντησαν, οι γελοίοι, οι εγκληματίες. Κάτι ρώτησε η Σία η Μητσοτάκη τον Βενιζέλο αν φοβάται και πρέπει να ακούσει κανείς την απάντησή του, αξίζει. 

Στο μεταξύ, άκου τι παίζει απ' τα μεγάφωνα :  

Μια νύχτα θα ΄ρθει από μακριά, βρ' αμάν αμάν, αέρας πεχλιβάνης, να μην μπορείς να κοιμηθείς να να να να να ... μόλις τον ανασάνεις ... και το νερό το κρύσταλλο, βρ' αμάν αμάν, να ρέει απ' τις οθόνες - να ξεχαστεί σαν των βουνών το χιόνι. 

Ευτυχισμένο το νέον έτος - γουλιά τσίπουρο. 

Μια μέρα θα βγούμε και μεις από δω, έτσι δεν είναι ; 

Θα βγούμε, μη φοβάσαι