Χορέψαμε στο άνοιγμα της σπηλιάς. Χορέψαμε σε κύκλο που άνοιγε κι έκλεινε κι έσπαγε σε μικρότερους κύκλους. Χορέψαμε όλοι, ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουμε να χορεύουμε, κι ήταν σαν να πατάγαμε κάρβουνα αναμμένα. Χορέψαμε πιασμένοι απ' τα χέρια και τα μπράτσα και τους ώμους - χορεύαμε κρατώντας τα παιδιά αγκαλιά, τα δικά μας παιδιά και τα παιδιά των άλλων, χορεύαμε με κείνο το παράξενο φως να πέφτει πάνω μας και να φτιάχνει σκιές όχι μαύρες αλλά άσπρες, χορεύαμε και το φως τρύπωνε ανάμεσα στα φύλλα και τα κλαδιά των δέντρων κι έφτιαχνε πάνω μας σκιές σαν χέρια, άσπρα χέρια σέρνονταν πάνω μας και μας τύλιγαν, άσπρα χέρια πάνω μας, πάνω στις γυναίκες και τα παιδιά μας. ... Χορέψαμε τσάμικο. Χορέψαμε καλαματιανό, μπάλο, σούστα, ηπειρώτικα, ό,τι ήξερε ο καθένας. Τσιφτετέλια, ζεμπεκιές, χασαποσέρβικα. Χορέψαμε χορούς άγνωστους, χορούς που φτιάξαμε κείνη τη μέρα. Χορέψαμε με τα μάτια κλειστά, χτυπώντας τα πόδια στο χώμα, τα χέρια στον αέρα, κι όσο χορεύαμε τόσο θυμόμασταν παλιά γλέντια και ξεσπάσματα, έρωτες παλιούς, παλιά μεθύσια. Και νιώθαμε το στήθος μας να πλαντάζει, τα μάτια μας να καίνε, και θέλαμε να φωνάξουμε, να ουρλιάξουμε, να πάρουμε φόρα και να γκρεμίσουμε τον κόσμο όλο, να του βάλουμε φωτιά και να τον κάψουμε, να μη μείνει τίποτα όρθιο, να γίνουν στάχτη όλα.
* Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Οικονόμου, εκδόσεις Πόλις, σελίδες 36 και 37.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου