Όποιος ξέρει από τηλεόραση γνωρίζει πόσο μεγάλο φάουλ είναι αυτό, δηλαδή και η Μενεγάκη και η Γκερέκου και η Τατιάνα και η Τρέμη το μέρος της Σπυράκη θα πάρουν αναφανδόν, καθώς το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν μπροστά στην κάμερα όταν σε καθίσουν είναι ότι ποτέ δεν ξεχνιέσαι να πεις τα πράγματα όπως τα σκέφτεσαι και ποτέ - μα ποτέ - δεν βωμολοχείς, πόσω μάλλον αναφερόμενος σε πρωθυπουργούς. Και είναι αλήθεια πως με τις προαναφερόμενες το πρώτο λάθος το έχεις αποφύγει σίγουρα, στο βαθμό που δεν σκέφτονται από μόνες τους, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να τους ξεφύγει μια "κακή" σκέψη on air, ενώ και η ανατροφή τους είναι τέτοια που έχει εξομοιώσει τόσο στη ζωή όσο και στην τιβί την οιαδήποτε βρισιά με κρίση πανικού ή με κλανιά, δηλαδή με τηλεοπτικό χαρακίρι, το οποίο ισοδυναμεί με λόγο καταγγελίας της σύμβασής τους και έχουν υπογράψει ότι δεν τους θεμελιώνει καν δικαίωμα αποζημίωσης, γεγονός που τους έχει επιβεβαιώσει από παλιά και ο Καπερνάρος, όσο ήταν ακόμα ο δικηγόρος τους. Δηλαδή, για να πούμε και τα πράγματα με το όνομά τους, η κόκκινη κάρτα που ζητάει η Σπυράκη να βγει από την τσέπη της διεύθυνσης του ραδιοσταθμού "Στο κόκκινο" και να αντικρύσει ο Αρβανίτης, είναι τηλεοπτικά αυτονόητη, παρά το γεγονός ότι, ίσως, δύο κοκκινισμοί μπορεί να αποπροσανατολίσουν το μάτι του θεατή, αλλά αυτό πρώτον είναι θέμα σκηνογράφου και δεύτερον διορθώνεται. Προχωρώντας τη σκέψη μας, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε βάσιμα ότι, στο τρέχον προεκλογικό θεατρικό μας έργο, σε δύο από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, εκτός απ' τον ΓΑΠ, στο ρόλο του μπρέηβχαρτ της επανάστασης του αυτονόητου, έχουμε και τον Σαμαρά ως θεματοφύλακα της επανάστασης του τηλεοπτικώς αυτονόητου, κάτι που γίνεται ιδιαίτερα εμφανές με το πρόσφατο τηλεοπτικό σποτ του ("πες το και στον πατέρα σου") ή στην τυχαία εκείνη συνάντηση του πρωθυπουργού εξερχόμενου από το Προεδρικό Μέγαρο με δημοσιογράφο του Μέγκα, του οποίου η φωνή έβγαινε από το κοντρόλ της λεωφόρου Μεσογείων, όλως τυχαίως. Ή στην αυτονόητη για όλους παύση εκπομπής του σήματος της ΕΡΤ με νομοθετικό διάταγμα.
Και μιας και φτάσαμε στην ΕΡΤ, ας επιστρέψουμε στον Αρβανίτη. Όποιος δει το επίμαχο απόσπασμα της ομιλίας του, θα καταλάβει ότι ο άνθρωπος επιχειρηματολογεί πολύ λογικά υπέρ του ότι η σύνδεση της πολιτικής του Σύριζα για τους λαθρομετανάστες με το συμβάν στην Γαλλία στην ομιλία του πρωθυπουργού στη Χαλκίδα ήταν μια μεγάλη μαλακία του τελευταίου, γεγονός που κατέδειξε άλλωστε και σχετικό γαλλικό δημοσίευμα, το οποίο τον αποκάλεσε - εμμέσως - "μαλάκα". Και λέει, η πολιτική του φόβου που χτίζεται εδώ είναι ένα θέμα, το να αποκαλείται ο πρωθυπουργός της χώρας μου μαλάκας στο εξωτερικό και εγώ να μην μπορώ να τον υπερασπιστώ, γιατί ο χαρακτηρισμός που του αποδίδεται είναι σωστός, είναι ένα άλλο θέμα, πιο τραγικό θεσμικά. Σε αυτή του την ανάλυση παρεμβάλει μια αχρείαστη παρενθετική πρόταση: "Και το πρόβλημα δεν είναι ότι το λένε, είναι ότι είναι".
Το νόημα που βγαίνει συνολικά είναι ότι μάλλον ο δημοσιογράφος, εδώ, προσπαθεί να προστατεύσει τον πρωθυπουργικό θεσμό από μικροπολιτικές αστοχίες ολκής και ακροδεξιά ολισθήματα παρά να τον διαβάλλει, όπως νομίζει η κάθε Σπυράκη. Και αν σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Αρβανίτης διετύπωσε τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς στο πλαίσιο δημόσιας εκδήλωσης για τα μέσα ενημέρωσης, με θέμα : «Η κρατική βία στα χρόνια των μνημονίων και ο ρόλος των ΜΜΕ», όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα "Το Βήμα", πιο επίκαιρη ανάλυση και δικαιολόγηση αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γίνει. Η διάκριση του θεσμού από το πρόσωπο - φορέα του δεν είναι εύκολη, ιδίως αν σκεφτείς ότι είναι μερικά χρόνια που ο Άκης είναι στην φυλακή και ακόμα δεν λέει να καταλάβει ότι δεν φέρει την ιδιότητα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, αλλά έστω ότι αυτά εδώ είναι μικρά γράμματα, που λένε.
Ας θυμηθούμε ότι το όλο θέμα δημιουργήθηκε με αφορμή την επίθεση ενόπλων στο περιοδικό Charlie Hebdo. Ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και ξένοι ηγέτες διαδηλώνουν σήμερα ενάντια στο φόβο, το ρατσισμό και την ξενοφοβία που απειλούν να αιχμαλωτίσουν την Ευρώπη, ανάμεσα στους οποίους θα είναι και ο Αντώνης ο Σαμαράς, εκπροσωπώντας τη χώρα μας. Ότι το χτύπημα αυτό έχει λάβει τρομερή δημοσιότητα κυρίως γιατί οι ένοπλοι προσπάθησαν να πλήξουν την ελευθερία του λόγου. Ότι ο Γάλλος Πρόεδρος, στην προσπάθειά του να ανασυντάξει τη χώρα του, έχει κάνει έκκληση για "εθνική εθνότητα" απέναντι στους τρομοκράτες. Πόσο ορθό φαντάζει άραγε ο Αντώνης του φράκτη και των αποκλεισμών, ο πολιτικός προϊστάμενος του Βορίδη να συμμετέχει στη σημερινή πορεία, φορώντας κονκάρδα "Je suis Charlie", αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να συζητηθεί δημόσια ; Ιδίως όταν η θεσμική κεφαλή της χώρας δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να κάνει έστω μισό βήμα πίσω από την ξενοφοβική της ρητορεία για τρεις μέρες, ίσα για τα προσχήματα, όταν τυπώνονται ξένες εφημερίδες που σχολιάζουν καυστικά αυτή την αναπηρία του πρωθυπουργικού μας λόγου, δεν πρέπει αυτό το θέμα κάπως να αναδειχθεί ; Και με ποιον τρόπο η απαίτηση του νεοδημοκρατικού επιτελείου για την αποπομπή του Αρβανίτη συνηγορεί υπέρ της ελευθερίας του λόγου ;
Για να τελειώνουμε, αν ο πρωθυπουργός θεωρεί εαυτόν προσβεβλημένο στην τιμή του, ας καταθέσει σε βάρος του Αρβανίτη μήνυση και αγωγή, το ίδιο και σε βάρος του υπογράφοντος το δημοσίευμα στην εφημερίδα «L' express». Δεν πρόκειται να το κάνει όμως γιατί έτσι θα αναδειχθεί η είδηση ότι τον αποκαλούν πλέον μαλάκα μέχρι και στη Γαλλία, ότι η φήμη του έχει ξεπεράσει τα όρια της ελληνικής επικράτειας.
Όσον αφορά στον Αρβανίτη, το με όρους πολιτικής ευπρέπειας λάθος του είναι ότι χρησιμοποίησε μια περιττή παρενθετική πρόταση, η οποία μόνο ντόρο έκανε. Από την άλλη, αν δεν έκανε τόσο κι έτσι ντόρο, δεν θα είχε αναδειχθεί σαν θέμα η είδηση του χαρακτηρισμού του πρωθυπουργού ως μαλάκα από την εφημερίδα «L' express». Ως δημοσιογράφο εγώ πραγματικά τον χαίρομαι - να κάνει τέτοια λάθη συχνότερα. Το "μαλάκα Σαμαρά" αν είχα εφημερίδα μπορεί και να ήταν το καθημερινό πρωτοσέλιδό της μέχρι την Κυριακή των εκλογών, γι' αυτό άλλωστε και δεν έχω. Είναι ωραίο κάποιος να μιλάει κανονικά μπροστά στα μικρόφωνα, μακριά από τους αστικούς καθωσπρεπισμούς της κάθε Σπυράκη, σαν άνθρωπος, ίσα ίσα να σπάει η μονοτονία. Όμως είναι άλλο να είσαι δημοσιογράφος και άλλος διευθυντής, Κώστα.
Σχετικά με τη θέση του γράφοντος για το θέμα της ηπιότητας των χαρακτηρισμών μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ.
Και μιας και φτάσαμε στην ΕΡΤ, ας επιστρέψουμε στον Αρβανίτη. Όποιος δει το επίμαχο απόσπασμα της ομιλίας του, θα καταλάβει ότι ο άνθρωπος επιχειρηματολογεί πολύ λογικά υπέρ του ότι η σύνδεση της πολιτικής του Σύριζα για τους λαθρομετανάστες με το συμβάν στην Γαλλία στην ομιλία του πρωθυπουργού στη Χαλκίδα ήταν μια μεγάλη μαλακία του τελευταίου, γεγονός που κατέδειξε άλλωστε και σχετικό γαλλικό δημοσίευμα, το οποίο τον αποκάλεσε - εμμέσως - "μαλάκα". Και λέει, η πολιτική του φόβου που χτίζεται εδώ είναι ένα θέμα, το να αποκαλείται ο πρωθυπουργός της χώρας μου μαλάκας στο εξωτερικό και εγώ να μην μπορώ να τον υπερασπιστώ, γιατί ο χαρακτηρισμός που του αποδίδεται είναι σωστός, είναι ένα άλλο θέμα, πιο τραγικό θεσμικά. Σε αυτή του την ανάλυση παρεμβάλει μια αχρείαστη παρενθετική πρόταση: "Και το πρόβλημα δεν είναι ότι το λένε, είναι ότι είναι".
Το νόημα που βγαίνει συνολικά είναι ότι μάλλον ο δημοσιογράφος, εδώ, προσπαθεί να προστατεύσει τον πρωθυπουργικό θεσμό από μικροπολιτικές αστοχίες ολκής και ακροδεξιά ολισθήματα παρά να τον διαβάλλει, όπως νομίζει η κάθε Σπυράκη. Και αν σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Αρβανίτης διετύπωσε τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς στο πλαίσιο δημόσιας εκδήλωσης για τα μέσα ενημέρωσης, με θέμα : «Η κρατική βία στα χρόνια των μνημονίων και ο ρόλος των ΜΜΕ», όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα "Το Βήμα", πιο επίκαιρη ανάλυση και δικαιολόγηση αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γίνει. Η διάκριση του θεσμού από το πρόσωπο - φορέα του δεν είναι εύκολη, ιδίως αν σκεφτείς ότι είναι μερικά χρόνια που ο Άκης είναι στην φυλακή και ακόμα δεν λέει να καταλάβει ότι δεν φέρει την ιδιότητα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, αλλά έστω ότι αυτά εδώ είναι μικρά γράμματα, που λένε.
Ας θυμηθούμε ότι το όλο θέμα δημιουργήθηκε με αφορμή την επίθεση ενόπλων στο περιοδικό Charlie Hebdo. Ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και ξένοι ηγέτες διαδηλώνουν σήμερα ενάντια στο φόβο, το ρατσισμό και την ξενοφοβία που απειλούν να αιχμαλωτίσουν την Ευρώπη, ανάμεσα στους οποίους θα είναι και ο Αντώνης ο Σαμαράς, εκπροσωπώντας τη χώρα μας. Ότι το χτύπημα αυτό έχει λάβει τρομερή δημοσιότητα κυρίως γιατί οι ένοπλοι προσπάθησαν να πλήξουν την ελευθερία του λόγου. Ότι ο Γάλλος Πρόεδρος, στην προσπάθειά του να ανασυντάξει τη χώρα του, έχει κάνει έκκληση για "εθνική εθνότητα" απέναντι στους τρομοκράτες. Πόσο ορθό φαντάζει άραγε ο Αντώνης του φράκτη και των αποκλεισμών, ο πολιτικός προϊστάμενος του Βορίδη να συμμετέχει στη σημερινή πορεία, φορώντας κονκάρδα "Je suis Charlie", αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να συζητηθεί δημόσια ; Ιδίως όταν η θεσμική κεφαλή της χώρας δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να κάνει έστω μισό βήμα πίσω από την ξενοφοβική της ρητορεία για τρεις μέρες, ίσα για τα προσχήματα, όταν τυπώνονται ξένες εφημερίδες που σχολιάζουν καυστικά αυτή την αναπηρία του πρωθυπουργικού μας λόγου, δεν πρέπει αυτό το θέμα κάπως να αναδειχθεί ; Και με ποιον τρόπο η απαίτηση του νεοδημοκρατικού επιτελείου για την αποπομπή του Αρβανίτη συνηγορεί υπέρ της ελευθερίας του λόγου ;
Για να τελειώνουμε, αν ο πρωθυπουργός θεωρεί εαυτόν προσβεβλημένο στην τιμή του, ας καταθέσει σε βάρος του Αρβανίτη μήνυση και αγωγή, το ίδιο και σε βάρος του υπογράφοντος το δημοσίευμα στην εφημερίδα «L' express». Δεν πρόκειται να το κάνει όμως γιατί έτσι θα αναδειχθεί η είδηση ότι τον αποκαλούν πλέον μαλάκα μέχρι και στη Γαλλία, ότι η φήμη του έχει ξεπεράσει τα όρια της ελληνικής επικράτειας.
Όσον αφορά στον Αρβανίτη, το με όρους πολιτικής ευπρέπειας λάθος του είναι ότι χρησιμοποίησε μια περιττή παρενθετική πρόταση, η οποία μόνο ντόρο έκανε. Από την άλλη, αν δεν έκανε τόσο κι έτσι ντόρο, δεν θα είχε αναδειχθεί σαν θέμα η είδηση του χαρακτηρισμού του πρωθυπουργού ως μαλάκα από την εφημερίδα «L' express». Ως δημοσιογράφο εγώ πραγματικά τον χαίρομαι - να κάνει τέτοια λάθη συχνότερα. Το "μαλάκα Σαμαρά" αν είχα εφημερίδα μπορεί και να ήταν το καθημερινό πρωτοσέλιδό της μέχρι την Κυριακή των εκλογών, γι' αυτό άλλωστε και δεν έχω. Είναι ωραίο κάποιος να μιλάει κανονικά μπροστά στα μικρόφωνα, μακριά από τους αστικούς καθωσπρεπισμούς της κάθε Σπυράκη, σαν άνθρωπος, ίσα ίσα να σπάει η μονοτονία. Όμως είναι άλλο να είσαι δημοσιογράφος και άλλος διευθυντής, Κώστα.
Σχετικά με τη θέση του γράφοντος για το θέμα της ηπιότητας των χαρακτηρισμών μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου