Η σταβέντο πλευρά του φαρμάκου

Δύο παρομοιώσεις της πατρίδος αρέσουν του πρωθυπουργού μας - η μια είναι αυτή του ανθρώπινου σώματος που πονάει και η άλλη εκείνη του καραβιού. Και στις δύο ο ίδιος φαντασιώνεται τον εαυτό του ένστολο : στην πρώτη γιατρός, στη δεύτερη καπετάνιος, σαν να έχει μείνει στην εποχή που η Νόρα Βαλσάμη έψαχνε να παντρευτεί μέσα σ' ασπρόμαυρα φιλμ, ή σα να νομίζει ότι εκεί έχουμε μείνει όλοι οι υπόλοιποι. Όλοι τον έχουμε ακούσει να μιλάει για το "σωστό μείγμα" της οικονομικής πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί, για το "φάρμακο" των μεταρρυθμίσεων στις σωστές δόσεις που θα μας βγάλει από την "εντατική", ότι η χώρα "αναρρώνει", ότι τη γιατρειά την ξέρει αυτός και το κόμμα του και ότι τα όσα μαξιμαλιστικά πρεσβεύει η αντιπολίτευση θα αποδειχθούν "δηλητήριο" στο κορμί της βεβαρυμένης εθνικής μας οικονομίας. Ο ανθρωπομορφισμός των εννοιών είναι μια συχνή πρακτική εκλαΐκευσης της εξειδικευμένης και γι' αυτό δυσκολοχώνευτης γνώσης και ως τέτοια την επιλέγει ο ντόκτορ, ή μήπως οι μπαρούφες για υπογλώσσια και δοσολογίες είναι οι πλέον εύληπτες στο μόνο ακροατήριο που του έχει απομείνει, αυτό των απέναντι-από-τον-καναπέ-με-το-ένα-πόδι-στον-τάφο-συνταξιούχων, με την απορία θα μείνει ο ιστορικός του μέλλοντος, αν και ο πνευματικός όγκος του Μπαλτάκου, όπως άρχισε να διαρρέει στα ΜΜΕ μετά την αποπομπή του θα πρέπει να μας προϊδεάζει για επίπεδο σκέψης "ο Βέγγος φαρμακοποιός", με χωρίς Νόρα Βαλσάμη, οπότε θα ήταν ασφαλές να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι απευθύνεται : πρώτον σε τηλεθεατές και δεύτερον σε όσους από αυτούς παρακολουθούν επαναλήψεις, βλέπουν κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, δηλαδή το Ρετιρέ και έχουν το μυαλό πουρέ. Στην τελική, ο κάθε άνδρας - πόσο μάλλον ο πρώτος τη τάξη άνδρας της χώρας - έχει το δικαίωμα να παίζει το γιατρό, να έχει απωθημένα τέτοιου τύπου, να λιμπίζεται άσπρες ρόμπες, να βάζει τη γυναίκα του να κάνει την αποκλειστική νοσοκόμα, ιδίως όταν εκείνη του προκατόχου του στο κόμμα ήταν και γιατρός και η Νταΐάνα της Άμφισσας και μια χαρά όλα, αρκεί βέβαια, θα μου πεις, να μην είσαι εσύ εκείνο το παλικάρι που η μάνα του μπήκε πανικόβλητη σε εκείνο το διανυκτερεύον φαρμακείο, τη δεκαετία του '60, για να πει στο Θανάση μας "το χάνουμε το παλικάρι, δεν σαλεύει, γιατρέ, το παλικάρι δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί να κουνηθεί" για να εισπράξει πρώτον την απάντηση "Έτσι είναι κυρά μου τα παλικάρια;" και δεύτερον ένα μάλλον χρωματιστό παρασκεύασμα που όταν έκανε το λάθος και τον ρώτησε για τη χρήση του η τελευταία είσπραξη της βραδιάς ήταν η ατάκα "ας πιει όσο είναι να πιει και αν δε δείτε χαϊρι, με το υπόλοιπο τρίψτε τον". Ο Σαμαράς όμως δεν είναι πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης και η χώρα μας έχει προοδεύσει πολύ από τότε που γυρίστηκε η ταινία και τώρα έχουμε και πρωτότυπα φάρμακα και γενόσημα και χρώματα στις οθόνες και μάλλον πρέπει να βρούμε καμιά σκηνή από το House M.D. αν θέλουμε να παραλληλίσουμε τις ηγετικές ικανότητες του Αντώνη μας με εκείνες του ιατρικού κλάδου και όποιος δεν το κάνει αυτό είναι μάλλον πληρωμένος μισθοφόρος της Κουμουνδούρου λαϊκιστής αχρείος και μέχρι το λαιμό στα χρέη και δεν θέλει να πληρώσει και μακάρι να τυφλωθεί από τις ακροαριστερές τσίμπλες της μίζερης ύπαρξής του και να πάει να βρει το Βέγγο να του δώσει κολύρριο, αλλά το καλύτερο όλων είναι το καράβι και το λιμάνι. Ω κάπταιν μάι κάπταιν, μέχρι και στην τελευταία συνέντευξη - διάγγελμα - κατήχηση - εξομολόγηση - λόγος από μπαλκόνι συν ψιλή κουβέντα σε καφενείο βρήκε πάλι τρόπο και είπε δύο φορές για το υπήνεμο λιμάνι που θα μας οδηγήσει (stavento), ο αθεόφοβος. Μόνος πάνω στη γέφυρα να παλεύει με τα κύματα και στην αναποδιά - π.χ. φωτιά στο πάρκινγκ - να έχει στο κοντρόλ τη βοήθεια από το θαλασσόλυκο τον Μιλτιάδη το Βαρβιτσιώτη, και πάλι όποιος πει τίποτες για Φαλκονέρα και νεκρούς και δεκαετία του εξήντα, κι ότι άμα την πάω και 'γω τη σύνταξη στα διακόσια ευρώ το μήνα θα βγάλω κι εγώ πρωτογενές πλεόνασμα και τη χώρα από το μνημόνιο και συγχαρητήρια από τη Μέρκελ θα πάρω εγγράφως και θα με χειροκροτάνε όλοι τους στο τελευταίο Γιούρογκρουπ είναι μουνί άπλυτο της πορείας του Πολυτεχνείου κάθε χρόνου και κρυφοκουκουές και κλέβει ένα κομπιούτερ σε κάθε κατάληψη και δεν ξέρει ότι το εισιτήριο των λεωφορείων είναι ορθογώνιο και καταπιεσμένος σεξουαλικά με πόθο καβαφικό για τους Πακιστανούς και έχει αδερφή οροθετικιά και ξάδερφο πυρήνα - τρομοκράτη. Η εδώ αναλογία της κυβερνητικής ρητορικής είναι εικοσαόροφα κρουαζιερόπλοια που αρμενίζουν στο καταγάλανο της Όλγας μας Αιγαίο ασφυκτικά γεμάτα με Κινέζους μελλόνυμφους, ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα με κόκκους ρυζιού στα μαύρα τους μαλλιά, με τους ήχους της κρητικής μας μουσικής παράδοσης να βουίζουν ακόμη στα κίτρινα αυτάκια τους, με τη γεύση απ' τα μυζηθροπιτάκια στο στόμα, με τσάντες με ψώνια και συνάλλαγμα που σπαρταράει να βγει απ' την τσέπη και να βρει τη γλυκιά θαλπωρή της εξυπηρέτησης του δημόσιού μας χρέους, αντεθνικά μαλακισμένα της κλάψας. Γιατί, ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η χώρα μας είναι ένα παραδεισένιο κρουαζιερόπλοιο, ποιος δεν νιώθει - εγώ το νιώθω και σεις το νιώθετε, βλ. συνέντευξη στη ΝΕΡΙΤ - ότι είναι επιβάτης στο Λαβ μπόουτ, ή έστω στο καράβι για ένα μήνα διακοπές στην Ικαρία, ποιος θέλει εκλογές και γιατί, ποιος νομίζει ότι είναι στο Νόρμαν Ατλάντικ τη νύχτα μετά τη φωτιά, μόνος ή με την οικογένειά του αλλά μόνος από βοήθεια, παγωμένος από το κρύο και με τις σόλες του να καίγονται, μουσκεμένος μέχρι το κόκαλο και χωρίς να ξέρει τι θα του ξημερώσει, αν αύριο θα τον φάνε τα ψάρια ή αν τελικά θα σωθεί, τι προπαγάνδα είναι αυτή που έχετε φάει στη μάπα απ' το Σύριζα, εδώ σας μιλάει ο γονδολιέρης, τα νερά στα πόδια σας είναι η Βενετία, το κάψιμο απ' τη λάβα του ηφαιστείου της Σαντορίνης, ανενεργό κι ακίνδυνο, ελάτε να σας ρυμουλκήσω μέχρι το υπήνεμο λιμάνι του Πρίντεζι, εδώ πιο κάτω είναι, ψηφίστε με για καπετάνιο ξανά, η ΑΝΕΚ Λάινς ξανά πρώτο κόμμα, όλα καλά θα πάνε, τριάντα πάνω - τριάντα κάτω θα φτάσουμε στον προορισμό μας, έστω και με ιταλικό ρυμουλκό, μην με αφήνετε τώρα που φτάνουμε, δεν καίει η φωτιά, η φωτιά θα σβήσει, στη θάλασσα είμαστε να πάρει ο διάολος, δεν την έβαλα εγώ τη φωτιά, ο προηγούμενος την έβαλε, μην μου γυρνάτε την πλάτη, θα καταστραφείτε αν δεν με ακούσετε, θα πεθάνετε εδώ, δεν φοράτε σωσίβια, κοστούμια είναι και φωσφοριζέ νυφικά της νοτιοανατολικής Ασίας, μικροί μου Κινέζοι, τουρίστες με το κιλό, πελάτες μου δισεκατομμύρια, δεν καιγόμαστε, ένα αστείο της κρουαζιέρας μας είναι, καλαμπούρι κάνουν οι αγορές, όλα είναι καλά, δεν είναι αλήθεια ούτε πως ναυαγούμε ούτε πως ναυαγήσαμε, δεν είναι εκλογές, είναι μια άσκηση, ένα σχέδιο, οι διασώστες είναι ηθοποιοί και τα κύματα χάρτινα, ταινία γυρίζουμε, δεν ζείτε, δεν πονάτε, δεν πεθαίνετε, όλα είναι τηλεόραση.