Katrugalos

Ο καλός μας Υπουργός, που την Κυριακή των εκλογών πρέπει να έφαγε γλιστρίδα, μίλαγε και μιλάει πολύ. Δικηγόρος γαρ, θα μου πεις, και θα το δεχτώ. Επί ένα μήνα (Φλεβάρη) δεν άφησε κανάλι για κανάλι, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, που να μην διακήρυξε με χίλιους τρόπους ότι θα επαναπροσληφθούν άμεσα οι απολυμένοι του Δημοσίου, βάσει του προγράμματος Θεσ/νικης. Βγήκε στο δελτίο του Μέγκα, ακόμα και στον Ποστοσάλτε, τα πήρε γύρα όλα τα κανάλια και μονότονα επαναλάμβανε : "θα επαναπροσληφθούν άμεσα οι απολυμένοι του Δημοσίου - καταθέτω σχετικό νόμο αμέσως". Πάει Απρίλης κι ακόμη να έρθει ο σχετικός νόμος προς ψήφιση, ενώ το πόσο μονομερής ενέργεια θα θεωρηθεί ένας τέτοιος νόμος θα μπορούσε να παρομοιαστεί μόνο με χαστούκι στη Μέρκελ κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου, οπότε είναι πιθανόν να φύγει και η χρονιά και οι απολυμένοι ακόμη να περιμένουν το νόμο του Κατρούγκαλου, πολύ πιθανό να φύγει και η Κυβέρνηση και ακόμα να μην τον έχουν δει. 

[Και ναι μεν συμφωνώ ότι ο Κ. δεν υποσχόταν διορισμούς με μίζα 12%" σε απολυμένους ή διαθέσιμους υπαλλήλους, όπως διατείνεται η αντιπολίτευση, αλλά στο ότι η εν λόγω πρακτική "δεν είναι σκάνδαλο, είναι ο ορισμός της επαγγελματικής αυτουπονόμευσης", που διάβασα εδώ, δεν μπορώ να συμφωνήσω, κι αυτό γιατί η υποχρέωση για την καταβολή της αμοιβής του από ένα εργολαβικό δίκης που δημοσιεύτηκε στο "Βήμα" παραμένει ισχυρή ρητά και στην περίπτωση που έρθει νομοθετική ρύθμιση που επιλύει τη διαφορά υπέρ του εργαζομένου. Οπότε, δεν χρειάζεται να είσαι ούτε ο Βορίδης ούτε ο Γεωργιάδης για να καταλάβεις ότι υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα, όχι το μείζον ηθικό θέμα που ισχυρίζεται η Ν.Δ. αλλά υπάρχει εύλογα ένας προβληματισμός.] 

Και πως απαντά ο Κ. στις ερωτήσεις ; Μιλώντας, μιλώντας, δίνοντας συνεντεύξεις, μιλώντας, γράφοντας, ισχυριζόμενος ότι ο Δ.Ο.Λ. εκτελεί ένα πολιτικό "συμβόλαιο" σε βάρος του, αποτελούμενο αποκλειστικά από συκοφαντίες. Δυστυχώς δεν είναι έτσι : όταν ένας δικηγόρος που έχει προσανατολίσει όλη του την επαγγελματική υπόσταση επί μια πενταετία στην ακύρωση των μνημονιακών νόμων γίνεται Υπουργός με αρμοδιότητα (και την εκπεφρασμένη βούληση) να προχωρήσει στην εν λόγω ακύρωση, η οποία θα συνεπάγεται και την ουσιαστική δικαίωση της δικηγορικής του πελατείας, ανακύπτει ένα πολιτικό θέμα, όχι ανάξιο λόγου ή ανάδειξης από τον Τύπο.

Και επ' αυτού του θέματος μια απάντηση του τύπου "εγώ μέχρι την υπουργοποίησή μου εργαζόμουν και πληρωνόμουν από αυτούς τα συμφέροντα των οποίων κλήθηκα να υπερασπιστώ και από την κυβερνητική μου θέση", ταυτόχρονα με μια δήλωση ότι δεν διανοήθηκε ποτέ να ενεργοποιήσει τη σχετική ρήτρα των εργολαβικών συμφωνιών του που υποχρεώνει τον πελάτη στην καταβολή της δικηγορικής αμοιβής ακόμη κι αν το πρόβλημα λυθεί νομοθετικά, θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πληρέστερη. Ότι εγώ προτιμώ να τα παίρνω από τους απολυμένους και όχι από τους εργολάβους και τα μεγάλα συμφέροντα που τα παίρνατε εσείς, θα μπορούσε να του συγχωρεθεί πολιτικά, που λέει και ο Σκουρλέτης, πάνω στην άψη της στιγμής. Τέλος, θα μπορούσε να αναρωτηθεί μεγαλόφωνα γιατί το Βήμα άρχισε τη λεγόμενη "ερευνητική" δημοσιογραφία μόνο όταν έγινε ο Σύριζα κυβέρνηση και να θέσει την παραίτησή του στη διάθεση του Πρωθυπουργού.

Ναι, να δηλώσει παραίτηση, αυτή θα ήταν μια καθαρή στάση, πεντακάθαρη. 

Πρώτον γιατί θα ενίσχυε το επιχείρημα της Κυβέρνησης περί ηθικής υπεροχής, δεύτερον γιατί η ευθιξία του ίδιου έπρεπε να του το επιβάλει ήδη από το Σάββατο, καθώς έπρεπε να προβλέψει το προφανές : ότι ο πολιτικός χορός θα σέρνεται ατέλειωτες μέρες γύρω από αντίγραφα ιδιωτικών συμφωνητικών που φέρουν τη σφραγίδα του, και τρίτον γιατί θα έκανε καλό σε όλους : ο Τσίπρας θα εμφανιζόταν με σιδερένια πυγμή και ο Κατρούγκαλος δεν θα αναγκαζόταν να πάρει πίσω τις υποσχέσεις που μοίραζε μετεκλογικά σε όλους τους απολυμένους, καθώς το Νόμο που ονειρεύεται δεν πρόκειται να τον φέρει προς ψήφιση. Κι αν στόχος τους είναι να πληγεί το ηθικό πλεονέκτημα της Κυβέρνησης, όπως ο ίδιος εξάλλου δήλωσε, παραιτούμενος όχι μόνο εξουδετερώνεις μια και καλή το πλήγμα αλλά το επιστρέφεις δριμύτερο. Στο ότι ως αντιπολίτευση ο Σύριζα ζητούσε παραιτήσεις Υπουργών με το παραμικρό δεν αναφέρομαι.  

Καταληκτικά, η επίγνωση κάποιου ότι περισσότερο κακό κάνει στην ομάδα από κάποια στιγμή κι έπειτα, ακόμη κι αν δεν θεωρεί ότι ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος για αυτό, είναι επαρκής λόγος για να παραιτηθεί. Απ' την άλλη, υπάρχει ο Σαμαράς.