Αφορμή για εκλογές

Με το τρικ του δημοψηφίσματος η κυβέρνηση κατάφερε να μην πέσει, δεν προκύπτει από πουθενά όμως ότι θα καταφέρει και να κυβερνήσει. Για να γίνει αυτό χρειάζεται νέο κόλπο, γκρόσο, δηλαδή ό,τι σε κοινοβουλευτικά συστήματα σαν το δικό μας ονομάζεται (πρόωρες) εκλογές. Αλλιώς, για κάθε νομοσχέδιο που θα καταθέτει η τσιπρική κυβερνητική άνευ συνιστωσών συνισταμένη και δεν θα αφορά στον πυρήνα της λεόντιας συμφωνίας για την παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ (στο εξής : μνημόνιο), ο πρωθυπουργός θα πρέπει να παρακαλάει και κάποιον από τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης να του δώσουν το άπιαστο γι' αυτόν 151, δηλαδή ή τον εξής έναν : Μεϊμαράκη ή τους δυο κοινοβουλευτικούς φάρους της άγονης σήμερα βραχονησίδας που κάποτε ονομαζόταν κεντροαριστερά : Θεοδωράκη και Γεννηματά. Για κάποιον που αισθάνεται όμως ότι χαίρει της εκτίμησης του 61% του λαού του, το ρήμα παρακαλάω είναι αδιανόητο, και αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε και τον Πούτιν, που αν δεν υπήρχε το ίντερνετ θα το αφαιρούσε και από λήμμα στη ρωσική, ποινικοποιώντας τη δημόσια χρήση του. Μιας και βεβαίως δεν γίνεται να βάλουμε στη φυλακή όλες τις ευγενικές ψυχές του κόσμου τούτου, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, καθώς δεν έχουν ωριμάσει ακόμη οι κοινωνικές συνθήκες, σύμφωνα με τον υπαρχηγό Παππά, ο αρχηγός πρέπει να βρει έναν τρόπο για να μην παρακαλάει, αλλιώς τι σόι αρχηγός θα ήταν, εδώ που τα λέμε. Και επειδή ακριβώς είναι Ο αρχηγός, κι αν δεν υπάρχει τέτοιος τρόπος, θα τον δημιουργήσει εκείνος, όπως έκανε και με το δημοψήφισμα. Με άλλα λόγια, στο Μαξίμου πετούν τη σκούφια τους για εκλογές. Γιατί εκείνη τη ρημάδα Δευτέρα μετά το δημοψήφισμα, εκείνο το πρωί που ξύπνησε εθνάρχης και άρχισε να ζητάει να υπογράψει και τις χαρτοπετσέτες του πρωινού προκειμένου να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη, το κυβερνητικό μας επιτελείο δεν είχε αντιληφθεί τη διπλή πολιτική ομηρεία στην οποία είχε περιέλθει. ή κι αν ακόμη την είχε ψυλλιαστεί τη δουλειά, μάλλον έκρινε σκόπιμο να ακολουθήσει την ευκλείδια λογική του "κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά" - την οποία κάποιοι κακεντρεχείς ακόμη δεν εννοούν να καταλάβουν ότι την λάνσαρε ο μέγιστος γεωμέτρης αλλά συνεχίζουν να την αποδίδουν στο Νίκο Λυμπερόπουλο - σταθερή, εδώ και χρόνια πυξίδα της εγχώριας πολιτικής μας κατεύθυνσης. Η ταύτιση του Τσίπρα με το εν λόγω ποδοσφαιρικό πνεύμα του καλύτερου κρυφοδεκαριού της περασμένης δεκαετίας μπορεί να γίνει πιο εύκολα αντιληπτή από την αντίθετη σε κάθε ποδοσφαιρική λογική αλλαγή του σέντερ φορ περιοχής : απ' το γεγονός ότι έβγαλε τον Βαρουφάκη - Μπεργκ για να βάλει στη θέση του τον Κλωναρίδη - Τσακαλώτο, μέσω έντονων αποδοκιμασιών από το πέταλο των φανατικών οπαδών. Και μπορεί η επιτροπεία της χώρας από τους πιστωτές να εξηγήθηκε επαρκώς τις τελευταίες ημέρες στον ελληνικό λαό, έργω (capital controls) και λόγω, με όρους χρέους, προκειμένου όλοι μας να την αποδεχθούμε ως αναπόφευκτη, αλλά η κοινοβουλευτική ομηρεία του Πρωθυπουργού είναι πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά μας χρονικά. Η τρέχουσα κατάστασή του παραπέμπει μόνο στον μακρινό Ιούλιο του 1965, με τις ιστορικές ομοιότητες των γεγονότων όμως να ξεθωριάζουν όσο απομακρυνόμαστε από το βράδυ της Κυριακής, 5/7/2015. 

Το να είσαι πρωθυπουργός στην Ελλάδα του μνημονίου είναι ένα τεράστιο κακό, όμως τουλάχιστον ακολουθείς την πεπατημένη των προηγούμενων, έχοντας παράλληλα σκιαγραφήσει τη νέα αφήγηση : ότι εντός του μνημονίου θα (σπάσεις το κεφάλι σου να) βρεις τρόπο να αμβλύνεις τις κοινωνικές ανισότητες.

Το να θες να προκηρύξεις, όμως, εκλογές και να μην μπορείς - σα να σε καταράστηκε κάποιος να είσαι μια ζωή στην αντιπολίτευση, ες αεί μειοψηφικός κοινοβουλευτικά - αυτό είναι δράμα αποκλειστικό του Τσίπρα, άσε που σαν κατάσταση δείχνει και οριακή συνταγματικά. Για κάποιον δε που αναρριχήθηκε στην εξουσία πρεσβεύοντας απαρέγκλιτα το δόγμα "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα", η πλοκή θυμίζει (αρχαία) ελληνική τραγωδία.