Καλλιστεία όχι

Ένας από τους υποψηφίους για την ανάληψη της αρχηγίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με κάποια αφορμή δήλωσε δημόσια ότι "οι εκλογές αυτές δεν είναι καλλιστεία", δηλαδή αγώνες καλλονής. Χωρίς καν να χρειαστεί ν' αναφερθούμε στη φυσιογνωμία του Μιλτιάδη Έβερτ, για τον οποίο ο κάθε Έλληνας που δεν έφερε στο πορτοφόλι του κομματική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας αντιλαμβανόταν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να γίνει, με εκλογές, πρωθυπουργός αυτής εδώ της τελειωμένης πολιτείας, με τη μούρη που έφερε, πιστεύουμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο όχι μόνο για τις εκλογές της ΝΔ αλλά και για κάθε σύγχρονη εκλογική διαδικασία. Πάρτε παράδειγμα το πρόσφατο ντιμπέιτ των δύο βασικών υποψηφίων : απ' τη μια ο χασάπης της γειτονιάς ντυμένος με τα καλά του ωσάν να πήγαινε σε βάφτιση ή άλλη σημαίνουσα κοινωνική εκδήλωση (Ευάγγελος Μεϊμαράκης), ο οποίος σε καμία στιγμή δεν κατάφερνε να σε κάνει να ξεχάσεις - ως τηλεθεατής - τη μυρωδιά του αίματος κάθε που έμπαινες στο μαγαζί του ή τις κηλίδες στην ποδιά, και απ' την άλλη ο φέρελπις γαμπρός με μπαμπά εργολάβο και σχετική έναρξη στην αρμόδια Δ.Ο.Υ., γεμάτος χαμόγελα και αισιοδοξία για τη ζωή. Όχι μόνο δεν υπάρχει αμφιβολία για τον ποιο απ' τους δύο θα ψήφιζε ο μέσος από εμάς αλλά ούτε και για τα κριτήρια της βαθυστόχαστης ψήφου μας. Και για του λόγου το αληθές, έτσι κι έγινε. Τέλος πάντων, η φωτογένεια του κάθε υποψηφίου για την ανάδειξη, με ψήφο, σε οποιαδήποτε αξίωμα, δεκαετίες τώρα έχει αναδειχθεί σε βασικό ατού ή μειονέκτημα, ανάλογα. Από όταν άρχισαν ο κόσμος να βλέπουν τηλεόραση, τον καιρό του Κένεντι, τη νίκη του Ρόναλντ Ρίγκαν, το σαρωτικό στυλ του Ανδρέα Παπανδρέου, μέχρι τις μέρες μας και την κυρία Καϊλή, ο στίβος της πολιτικής και η έννοια των καλλιστείων μόνο ως αντίθετα δεν μπορούν να παρατεθούν. Γιατί μπορεί κάποιοι στην Κουμουνδούρου να πιστεύουν ακόμη ότι το δίδυμο Τσίπρας - Βαρουφάκης μεσουράνησε για έξι (6) μήνες στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα λόγω των ριζοσπαστικών του ιδεών και του αντικτύπου αυτών στη διεθνή κοινή γνώμη αλλά η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του ντόρου που προκάλεσαν οφείλεται στο στυλ και τη νεανικότητά τους. This is modern politics. Εκ των ως άνω αναφερομένων, λοιπόν, η συζήτηση που λαμβάνει χώρα παρασκηνιακά για την ανάδειξη στην ηγεσία της Ν.Δ. μορφών όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη ή ο Βασίλης Κικίλιας δεν είναι εντελώς άρρωστη, στις βασικές τις γραμμές, παρά την ασύλληπτη βλακεία και των δύο. Πέραν του προφανούς επιχειρήματος ότι η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να κερδίσει ξανά εκλογές όποιον και να βάλει αρχηγό, οπότε ας βάλει κάποιον όμορφο, το ματσάρισμα με τον Τσίπρα με κάποιον στο μπόι του δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Και αν δεν έχετε πειστεί ακόμη για των λόγων το αληθές, ας πάρουμε την ακριβώς αντίθετη περίπτωση : η εικόνα του Φλαμπουράρη να χαριεντίζεται με τους δημοσιογράφους στο τηλεοπτικό πλατό του Μέγκα ρουφώντας με το καλαμάκι το φρέντο καπουτσίνο είναι από μόνη της αρκετή για να τον θέσει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, εκεί όπου οι ψήφοι των άλλων είναι που έχουν σημασία και όχι οι δικοί σου. Αλλά πάλι, πολύ κουβέντα για μια μπαρούφα που εκστόμισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα πει κανείς, λες και είναι η μόνη. Σωστό, ας άνοιγε την τηλεόραση να δει την Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, πριν μιλήσει.