Ιστός

Η ρύθμιση είναι στο κέντρο εκατό (100) ομόκεντρων κύκλων, ή μάλλον είναι Το κέντρο. Μέσα στη μαύρη τρύπα (που δημιουργείται απ' την αντίθεση του λευκόχρωμου περιγράμματος με το σκούρο φόντο) κείτονται πνιγμένα όλων των ειδών τα χρέη, σαν σε φρέαρ, ζωντανών και πεθαμένων, νόμιμα και παράνομα, τραπεζών και χαρτοπαιγνίων, ενήμερα και κόκκινα, εθνικά κι ατομικά, ηθικά κι ανήθικα. Μια χωματερή απλήρωτων τραπεζογραμματίων σωρό, αξιόγραφα ληγμένα σαν γάλατα αραδιασμένα τυχαία που ξίνισαν όπως η φάτσα του τοκογλύφου με τον καιρό, εκεί που καμπυλώνει ο χρόνος, κλεισμένος στις σελίδες αθεώρητων βιβλιαρίων υγείας ανθρώπων που πονούν. Κάποιοι φωνάζουν λέξεις όπως έναντι και βερεσέ, τμηματικά ή δόσεις, τόκοι, πίστωση αλλά δεν ακούγεται τίποτε κει μέσα, ό,τι έπεσε χάθηκε άηχα. Χιαστί ακτίνες συνδέουν γραμμικά τους εκατό κύκλους των δόσεων, φτιάχνοντας αραχνοειδώς τον ιστό της φτώχειας. Της δικής μου και της δικής σου. Της δικής μας - της ζωής μας. Ο καθένας μας μια ευθεία γραμμή ανάμεσα σε σημεία λήξης μηνών, σε υποχρεώσεις που χάσκουν, μια γέφυρα από δόση σε δόση, με το λογαριασμό στην τσέπη απ' το πουκάμισο διπλωμένο, ιδρωμένο, απλήρωτος. Οκτώ χρόνια ακόμα, το εκατό του επείγοντος και της ασφάλειας μαζί, κι όποιος από μας τη χάσει και πέσει στο πηγάδι μέσα έχασε, όποιος αντέξει άντεξε, ο καθένας μας μόνος και μοναδικός, σαν Α.Φ.Μ.