Παλαφούζος

Η μεγαλύτερη ανοησία του Αλαφούζου προφανώς και δεν είναι ότι έχει αφήσει τη ραδιοσυχνότητα του Σκάι να δονείται κάθε μέρα για ώρες στο ρυθμό της αγριοφωνάρας του Πορτοσάλτε, δεν είναι η γνωριμία του Μπάμπη Παπαδημητρίου με αυτό που ονομάζουμε "κοινή  γνώμη", δεν είναι ούτε το ξανθό πουλέν των ειδήσεών του που νομίζει ότι είναι έξυπνη, ούτε καν η εμφάνιση ενός τύπου σαν το Μπογδάνο στην απογευματινή ζώνη, και μάλιστα επί δύωρο. Δεν είναι η χροιά της φωνής της Βίδου, που σε κάνει να νομίζεις πως κρατάς τουβλάκια και είσαι στο νηπιαγωγείο, δεν είναι οι "ό,τι να 'ναι" που το παίζουν ανεπιτυχώς μεθαδόνη στην ηρωίνη της ελληνοφρένειας, δεν είναι τέλος ούτε τα διακόσια τριάντα κιλά κρέας του διδύμου που αποκαλούνται οι "Αταίριαστοι" ούτε ο εκφυλισμός του πάλαι ποτέ επιτυχμένου διδύμου του πρωινού της ΕΡΤ, ο τετράωρος καθημερινός νευρολογικός μας κατήφορος. Δεν είναι ο φορμαλισμός της Καθημερινής ή ο Παπαχελάς τιμονιέρης, δεν είναι καν ότι ο ίδιος ο Αλαφούζος πιστεύει ότι διοικεί μια ενημερωτική ναυαρχίδα, έναν όμιλο επιχειρήσεων αντίστοιχο του ΦΟΞ (εξού και η φράση "ραδιομέγαρο του Φαλήρου"). Η τραγική επικύρωση της δομικής αναπηρίας που χαρακτηρίζει κάθε δραστηριότητά του ήταν η απόφασή του να αναλάβει τα ηνία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, θεωρώντας ότι ήταν κάτι που "είχε", αφού πλέον ήταν ένας μεγιστάνας του Τύπου. Στην αρχή επικοινωνιακά πήγε πολύ καλά - η αλήθεια να λέγεται. Θιασώτης των απανταχού μνημονίων, κλήθηκε από τις περιστάσεις και τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους του συλλόγου να εφαρμόσει ένα, λόγω της εποχής των παχιών αγελάδων της πολυμετοχικότητας. Ξεπερνάμε λίγο βιαστικά το παραμύθι ότι "αναγκάστηκε να βγει μπροστά" γιατί ήταν ο μόνος που δεν άντεχε να δει το βάζελο να ακολουθεί την ΑΕΚ στην Γ' εθνική, κυρίως γιατί τέτοιες μαλακίες τις έχουν πει άλλοι καλύτερα (βλ. Πολύδωρα - "Αγγαρεία Διάγω" ή Βενιζέλο "καλούμαι σε ιστορικές στιγμές για το καλό της παράταξης και του Τόπου"), και πάμε κατευθείαν στο προκείμενο : η περίφημη προσπάθεια οικονομικής εξυγίανσης του Συλλόγου μάλλον θα έβρισκε απέναντι τους οργανωμένους οπαδούς του, οι οποίοι ζουν μόνο και μόνο για δύο Κυριακές το χρόνο, τότε που γαμάνε τις μανάδες των γαύρων στο λιμάνι. Αυτά τα καμάρια, λοιπόν, ο Αλαφούζος είχε την χρυσή ευκαιρία να τα στείλει σπιτάκι τους, ή σε άλλες θύρες, άλλων οργανωμένων, άλλων συλλόγων, ή στη Χρυσή Αυγή, όπου είναι και η θέση τους πραγματικά, αλλά όχι, τα αγκάλιασε με θέρμη, για να αγοράσει χρόνο και ανοχή. Όχι μόνο δεν έκανε το παραμικρό για να τους κάνει το βίο αβίωτο στο γήπεδο αλλά ενέδωσε στον γλυκό πυρήνα της σκέψης τους : ότι ο Ολυμπιακός, το Κακό επί γης ομαδοποιημένο, ο Διάολος που ελέγχει διαιτητές, κανάλια, εφημερίδες, μάνατζερς και την Κυβέρνηση, έχει στήσει μια μηχανή που είναι από τη μάνα της προορισμένη να τους γαμάει τη δική τους μάνα, τη ζωή τους όλη, την ομάδα τους που στο γήπεδο είναι πολύ καλύτερη του μισητού αντιπάλου. Διαφημίσεις στα κανάλια του για ένα περιοδικό "Παράγκα και Όραμα" που δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό των πολύ μυημένων, κάθε μεσάνυχτα Δευτέρας ένα αμφιβόλου ποιόντος άτομο να δικάζει σπιλώνοντας με φυσικότητα εισαγγελικού λειτουργού πρόσωπα με παράνομες ηχογραφήσεις και διαρροές από ανακριτικά γραφεία, γέννησε τον Ξανθόπουλο του σύγχρονου ελληνικού ποδοσφαίρου : Το "μάνα δεν μου κολάν' τα ένσημα" μετασχηματίστηκε σε "εξέδρα δεν μου σφυράν' τα μπέναλτι". Μεταφορά τη έδρας στο πράσινο κοτέτσι του παρελθόντος λόγω του υψηλού ενοικίου του ΟΑΚΑ με το περιτύλιγμα της "πιο καυτής έδρας", ένα λάθος  σφύριγμα οφσάιντ στο ματς με την Ξάνθη σχολιαζόταν περισσότερο και από την ψήφιση του προϋπολογισμού, ο Διαπλεκόμενος Ολυμπιακός, μαφία σκέτη, η δολοπλοκία αυτή είναι το τέλειο χτύπημα στην πλάτη του κάθε ανεγκέφαλου που δηλωνει οπαδός του Παναθηναϊκού και αυτό δεν είναι, δυστυχώς, ότι ο Αλαφούζος δεν το κατάλαβε. Είναι ότι το επεδίωξε, το συστηματικά καλλιέργησε, από τη μια φώναζε δήθεν για ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα ισονομίας και δικαιοσύνης και από την άλλη έριχνε νερό στην πιο σκοτεινή όψη αυτού του κυριακάτικου τερατουργήματος που ευτυχώς, ελάχιστοι, ακόμη, επιλέγουν να παρακολουθούν, δηλαδή στην τυφλή και βλακώδη βία του τίποτα, σε όσα ισχυρίζεται ότι πολιτικά αντιπαλεύει, αυτός και ο γαμωόμιλός του. Τώρα, σήμερα, αφού πήρε μια πικρή γεύση από ό,τι ενσυνείδητα ο ίδιος δημιούργησε, θα υποβάλει, λέει την παραίτησή του. Το "στα τσακίδια, μουνάκι", είναι το πιο ευγενικό κατευόδιο που μπορώ. Άντε και από τις υπόλοιπες προεδρικές του θέσεις.