Ακόμη κι αν εδώ, στα δύσκολα δικά μας μέρη, η ηχητική αντίστιξη της κατάμαυρης έννοιας "της αβύσσου" με το στρατιωτικής υφής παράγγελμα "φωταγωγήσου" έχει από καιρό φτιάξει, σε κασέτα, μια προστακτική γενική του θόλου, ή, ακριβέστερα, της περίφημης, εκείνης, κουνουπιέρας από άστρα που είχε υφάνει ο φόβος, όπως διαβάσαμε μετά από χρόνια στον Αρανίτση, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι θα συμφωνούσαν μαζί μας, και ιδίως όσοι ήρθαν ως εμάς κολυμπώντας για να φύγουν μέσα στη νύχτα νηστικοί. Κι αν για εμάς τέτοια σχήματα κατηγοριοποιούνται, εν πολλοίς, στο κουτί με τα καλλιτεχνικά, προορισμένα να συμβούν άπαξ μέσα σε κρανία τραγουδοποιών σαν του Σαββόπουλου, κι από εκεί να διαμοιραστούν μελωδικά μαζί με ποτήρια με αλκοόλ, αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί σε ολόκληρη τη διαδικασία της κατανόησής τους (από εμάς) απουσιάζουν τόσο τα πατερικά κείμενα, ανάμεσα στα οποία περίοπτη θέση κατέχει το Κοράνι, όσο και η ανείπωτη ένδεια, δηλαδή η κατάσταση εκείνη που διαλύει αναδρομικά κάθε προοπτική για το μέλλον.
Αν και ό,τι συνέβη το βράδυ της Παρασκευής στο Παρίσι δεν είναι "κωμικού ξυπόλητου θιάσου έργο τρομερό", ή είναι, αν αντιπαραβάλει κανείς την επιχειρησιακή ισχύ των οκτώ εκτελεστών με τις λίστες μισθοδοσίας των μυστικών υπηρεσιών των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου, παρά το ότι προφανώς το σχέδιο δεν αποδόθηκε όπως είχε στα χαρτιά σχεδιαστεί, αλλιώς η τηλεοπτική εικόνα της έκρηξης στις κατάμεστες κερκίδες του γηπέδου, συνοδευόμενη από μια οπτικοποίηση της έννοιας του πανικού που θα τη ζήλευε και ο Ταρκόφσκι, θα ερχόταν να αρχειοθετηθεί ανάμεσα στο πλάνο της σύγκρουσης του αεροπλάνου με το δεύτερο Πύργο και στον τερματισμό του μαραθωνίου της Βοστώνης αυτόματα, σε κάθε σύγχρονο μυαλό τηλεθεατή, η δύναμη της είδησης υπήρξε τρομακτική : έκλεισαν εντός λεπτών τα σύνορα της πληγείσας χώρας, έκλεισαν οι πόρτες των σπιτιών από μέσα, έσβησαν τα φώτα του Πύργου του Άιφελ, άναψαν όλες οι τηλεοράσεις στην Ευρώπη. Μέσα σε λίγα λεπτά, δηλαδή, άλλαξε η ζωή όλων μας.
Κι από εκείνη τη στιγμή που πυροβολήθηκε και ο τελευταίος δράστης και καταλάγιασε κάπως η σκόνη, επιστρέψαμε αμέσως στα ίδια : τρικολόρ φωτισμοί σε αξιοθέατα, μεσίστιες σημαίες, νεκρολογίες μέσω φέισμπουκ, αναζητήσεις μέσω τουίτερ, στίκερ αλληλεγγύης και συνθηματάκια συμπαράστασης, βίντεο επιζώντων, βίντεο νεκρών, φωτογραφίες θυμάτων, τραυματιών καλυμμένων με χάλκινα αλουμινόχαρτα, με αίματα στο πρόσωπο και στα ρούχα, με ενός λεπτού σιγή στους αγώνες, με εξαγγελίες για αντίποινα, με αναλύσεις ότι είμαστε όλοι θύματα αλλά δεν θα φοβηθούμε, ότι είμαστε αθώοι αλλά θα σταθούμε όρθιοι, ότι είμαστε όλοι Παριζιάνοι, ότι θα αντιδράσουμε όλοι μαζί, ότι αυτό που έγινε μας αφορά όλους, ότι είναι μια επίθεση στον πολιτισμό μας - δηλαδή, ό,τι ακριβώς διακηρύσσουν οι θεόμουρλοι που όπλισαν εκείνους που ανατινάχτηκαν.
Βλέπεις σήμερα μια ώρα ειδήσεις και μαθαίνεις ότι η ζωή στη Γαλλία δεν είναι όπως πριν τρεις μέρες, ότι το Παρίσι ερήμωσε εν μια νυκτί, ακούς αναλύσεις ότι η προχθεσινή επίθεση θα αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούσαν οι μετακινήσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο αύριο. Και φοβάσαι ότι οι εξτρεμιστές αυτό ακριβώς είχαν ως στόχο, να μην είναι τίποτε - μετά - το ίδιο. Και ότι το πέτυχαν.
* Αν ο Σαββόπουλος είχε ακόμη έμπνευση, στο νέο του δίσκο θα έβρισκε μετά βεβαιότητας θέση η ρίμα Αϊλάν/Μπατακλάν, αλλά είναι πάνω από τριάντα χρόνια τώρα που δεν.
Αν και ό,τι συνέβη το βράδυ της Παρασκευής στο Παρίσι δεν είναι "κωμικού ξυπόλητου θιάσου έργο τρομερό", ή είναι, αν αντιπαραβάλει κανείς την επιχειρησιακή ισχύ των οκτώ εκτελεστών με τις λίστες μισθοδοσίας των μυστικών υπηρεσιών των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου, παρά το ότι προφανώς το σχέδιο δεν αποδόθηκε όπως είχε στα χαρτιά σχεδιαστεί, αλλιώς η τηλεοπτική εικόνα της έκρηξης στις κατάμεστες κερκίδες του γηπέδου, συνοδευόμενη από μια οπτικοποίηση της έννοιας του πανικού που θα τη ζήλευε και ο Ταρκόφσκι, θα ερχόταν να αρχειοθετηθεί ανάμεσα στο πλάνο της σύγκρουσης του αεροπλάνου με το δεύτερο Πύργο και στον τερματισμό του μαραθωνίου της Βοστώνης αυτόματα, σε κάθε σύγχρονο μυαλό τηλεθεατή, η δύναμη της είδησης υπήρξε τρομακτική : έκλεισαν εντός λεπτών τα σύνορα της πληγείσας χώρας, έκλεισαν οι πόρτες των σπιτιών από μέσα, έσβησαν τα φώτα του Πύργου του Άιφελ, άναψαν όλες οι τηλεοράσεις στην Ευρώπη. Μέσα σε λίγα λεπτά, δηλαδή, άλλαξε η ζωή όλων μας.
Κι από εκείνη τη στιγμή που πυροβολήθηκε και ο τελευταίος δράστης και καταλάγιασε κάπως η σκόνη, επιστρέψαμε αμέσως στα ίδια : τρικολόρ φωτισμοί σε αξιοθέατα, μεσίστιες σημαίες, νεκρολογίες μέσω φέισμπουκ, αναζητήσεις μέσω τουίτερ, στίκερ αλληλεγγύης και συνθηματάκια συμπαράστασης, βίντεο επιζώντων, βίντεο νεκρών, φωτογραφίες θυμάτων, τραυματιών καλυμμένων με χάλκινα αλουμινόχαρτα, με αίματα στο πρόσωπο και στα ρούχα, με ενός λεπτού σιγή στους αγώνες, με εξαγγελίες για αντίποινα, με αναλύσεις ότι είμαστε όλοι θύματα αλλά δεν θα φοβηθούμε, ότι είμαστε αθώοι αλλά θα σταθούμε όρθιοι, ότι είμαστε όλοι Παριζιάνοι, ότι θα αντιδράσουμε όλοι μαζί, ότι αυτό που έγινε μας αφορά όλους, ότι είναι μια επίθεση στον πολιτισμό μας - δηλαδή, ό,τι ακριβώς διακηρύσσουν οι θεόμουρλοι που όπλισαν εκείνους που ανατινάχτηκαν.
Βλέπεις σήμερα μια ώρα ειδήσεις και μαθαίνεις ότι η ζωή στη Γαλλία δεν είναι όπως πριν τρεις μέρες, ότι το Παρίσι ερήμωσε εν μια νυκτί, ακούς αναλύσεις ότι η προχθεσινή επίθεση θα αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούσαν οι μετακινήσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο αύριο. Και φοβάσαι ότι οι εξτρεμιστές αυτό ακριβώς είχαν ως στόχο, να μην είναι τίποτε - μετά - το ίδιο. Και ότι το πέτυχαν.
* Αν ο Σαββόπουλος είχε ακόμη έμπνευση, στο νέο του δίσκο θα έβρισκε μετά βεβαιότητας θέση η ρίμα Αϊλάν/Μπατακλάν, αλλά είναι πάνω από τριάντα χρόνια τώρα που δεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου