Αρχηγός

Το τρικ της αλλαγής ηγεσίας βγήκε από το συρτάρι, προσπαθώντας να απαντήσει στη δήθεν ανάγκη του (δημοκρατικού) κόσμου για μια νέα Θάτσερ, έστω κι αν η εν ελλάδι έκδοσή της προϋποθέτει τη γέννησή της, αναγκαστικά, από κάποιο κύτταρο του αειθαλούς Κ. Μητσοτάκη. Κάποιοι βέβαια μπορεί να υποδέχονται τις νέες αυτές εξελίξεις με χαρά, ίσως κάπως βιαστικοί, λόγω του επωνύμου τους (βλ. Γρηγοράκος), σκεπτόμενοι ότι "καλύτερα μια εγχώρια Μέρκελ ή Θάτσερ παρά μια Χούντα ή η Χρυσή Αυγή", σημασία έχει όμως ότι η Ν.Δ. έχει νέο ηγέτη. Και, όπως μας λένε από τα κανάλια, αυτός είναι και ΝΕΟΣ και ΗΓΕΤΗΣ. Και παρά το γεγονός ότι η ανάδειξή του οφείλεται εν μέρει στη μεϊμαράκεια αποτυχία να πείσει ότι είναι κάτι διαφορετικό από τον καφετζή της γειτονιάς του "Ρετιρέ", ένα λυπηρό κομμάτι κομπάρσου βγαλμένο από τον κόσμο του Δαλιανίδη και της Γιουλάκη και εν μέρει στην έλλειψη άλλων υποψηφίων που θα μπορούσαν να καταφέρουν να πείσουν το μέσο συνταξιούχο ότι είναι μοντέρνοι κεντροδεξιοί, για να μην μιλήσει κανείς για τον καημό της Ντόρας και τη χαμένη ιστορική ευκαιρία των εσωκομματικών εκλογών του 2009, που στη Συγγρού είναι κοινός τόπος ότι έφερε την Ελλάδα και την παράταξη αρκετά χρόνια πίσω, πεποίθηση εδραζόμενη στη μεταφυσική βεβαιότητα των στελεχών ότι η χώρα είναι ένα κάρο που μόνο το άλογο της ΝΔ μπορεί να το σύρει προς τα μπρος, όλα τα ΜΜΕ έχουν βαλθεί να φιλοτεχνήσουν το προφίλ του Κυριάκου με τις καλύτερες μπογιές : εξ ου και δεν θα δεις κανένα σκωπτικό σχόλιο για την περιβόητη γκαντεμιά του επωνύμου του δικαιοπαρόχου του στην κομματική ηγεσία, παρά το γεγονός ότι το τέλος της καταμέτρησης των ψήφων της εκλογής του συνέπεσε με την είδηση του θανάτου του Μπόουι. Αλλά πάλι, είναι τέτοια η ξηρασία ηγετικών προσωπικοτήτων στην εγχώρια πολιτική μας καχεξία που ο Κυριάκος Μ. αν μη τι άλλο δεν υστερεί σε κάτι, συγκριτικά με τον ανταγωνισμό, πάντα. Αλλά η απόσταση από μια υποκειμενική κρίση περί "επάρκειας" ή, καλύτερα, περί "ανυπαρξίας ανεπάρκειας" του προσώπου μέχρι το να γίνεται ο μονόφθαλμος αίφνης ο κεντροδεξιός Μεσσίας που ήδη έχει φέρει την παράταξή του μπροστά με 3,7%, ο αναμορφωτής του Δημοσίου τομέως και η ελπίδα της χώρας είναι χαώδης, χώρια και το χωρατό περί δήθεν κήρυξης πολέμου στο λαϊκισμό, απ' όπου κι αν προέρχεται, με υπαρχηγό τον Άδωνη. Ο αρχηγός πρέπει να καταλάβει από την αρχή ότι ο λαϊκισμός είναι η έννοια που συνέχει το κόμμα του, το αίμα που κυλάει στις φλέβες του, είναι όλα τα πίξελς στις οθόνες όλων των τηλεοράσεων, είναι κεντημένο μονόγραμμα στο μαντηλάκι στο πέτο του Κατρούγκαλου, είναι το χρυσαφικό στο λαιμό της Τρέμη, ο ισολογισμός του Τηλέτυπου, είναι η σημαία του νέου μονοτσιπρικού Σύριζα, είναι η σύγχρονη πολιτική μας ιστορία και δυστυχώς κομμάτι του καθενός από μας, θέλουμε δε θέλουμε.