Bunuel

Μετά το κούρδισμα των διακοπών, σε μια πρωτεύουσα μάλλον αμήχανη λόγω ζέστης, πάνω σ' ένα παγκάκι της πλατείας μπροστά από το μαιευτήριο Έλενα, ή σε κάποιο άλλο, ξεχάστηκε ανοιχτό ένα βιβλίο : Η τελευταία πνοή, του Λουίς Μπουνιουέλ, όπου κανείς μπορεί να διαβάσει "έχω περάσει εξαίσιες ώρες μέσα στα μπαρ. Το μπαρ είναι για μένα ένας χώρος σκέψης και περισυλλογής, που χωρίς αυτόν η ζωή μου φαίνεται αδιανόητη. Παλιά συνήθεια, που δυνάμωσε στο πέρασμα του χρόνου ... Διευκρινίζω πρώτα απ' όλα ότι διακρίνω το μπαρ από το καφέ ... Λέω μόνο πως το καφέ προϋποθέτει τη συζήτηση, το πηγαιν' έλα, τη συντροφιά των γυναικών - που μερικές φορές κάνουν φασαρία. Αντίθετα το μπαρ είναι μια άσκηση μοναξιάς ... Μια μέρα λοιπόν μας ήρθε η ιδέα ν' ανοίξουμε ένα μπαρ, που θα ονομαζόταν η Κανονιά και που θα ήταν σκανδαλωδώς ακριβό, το ακριβότερο στον κόσμο. Δεν θα είχε παρά μόνο εκλεκτά ποτά, απίστευτα εκλεπτυσμένα, που θα έφταναν απ' όλες τις γωνιές της γης. Θα ήταν ένα μπαρ κλειστό, πολύ αναπαυτικό, διακοσμημένο, εννοείται με τέλειο γούστο και δεν θα είχε πάνω από δέκα τραπέζια. Μπροστά στην είσοδο, δικαιολογώντας το όνομα του μπαρ, θα υπήρχε ένα παλιό κανόνι με φιτίλι και μπαρούτι, που θα έριχνε μια δυνατή κανονιά, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας, κάθε φορά που κάποιος πελάτης θα είχε ξοδέψει χίλια δολάρια. Αυτό το γοητευτικό, αλλά όχι και τόσο δημοκρατικό σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η ιδέα ανήκει σ' όποιον θέλει να τη χρησιμοποιήσει. Είναι ενδιαφέρον να σκέφτεσαι ένα ταπεινό υπάλληλο, σε μια γειτονική πολυκατοικία, να ξυπνάει στις τέσσερις το πρωί από μια κανονιά και να λέει στη γυναίκα του, που κοιμάται δίπλα του : 'Άλλο ένα καθίκι που πέταξε για την πλάκα του χίλια δολάρια !" ... ή απλά να μην το δει και να το προσπεράσει, αγνοώντας το εκεί πάνω, που χάσκει, ανοιχτό, με τις σελίδες του να γυρίζουν στο φύσημα ενός ανέμου που δεν λέει ακόμα να φανεί.