Ο τρελός του χωριού

Ένα απόγευμα του Ιουλίου, φέτος το καλοκαίρι, στο ιδιωτικό ιατρείο που διατηρεί η δερματολόγος Β. σε επαρχιακή πόλη που βρίσκεται μία ώρα από την Αθήνα, εμφανίστηκε ως πελάτης - ασθενής εικοσάχρονος νεαρός και κάθισε στην αίθουσα αναμονής, όπου περίμεναν ακόμα δυο τρεις ασθενείς πριν από αυτόν. Ύστερα από όχι πολλή ώρα, όταν η γιατρός βγήκε από το δωμάτιο της εξέτασης για να καλέσει τον επόμενο να περάσει, ο νεαρός σηκώθηκε και με θράσος της ζήτησε να προηγηθεί εκείνος από όλους γιατί δεν ήθελε να εξεταστεί αλλά "μια βεβαίωση ότι κάτι δερματικό έχει στο κεφάλι του και απαγορεύεται να φοράει κράνος". Στην ερώτηση της γιατρού ποιος του είπε να πάει σε αυτήν και να ζητήσει μια τέτοια βεβαίωση, ο νεαρός απάντησε με κάθε ειλικρίνεια ότι ο αστυνομικός που του έδωσε την κλήση για το κράνος του είπε ότι για να τη σβήσει θα έπρεπε να πάρει ένα χαρτί από κάποιο γιατρό δερματολόγο, και έτσι είχε έρθει. Αφού η γιατρός διαολόστειλε τον νεαρό, το επόμενο πρωί πήγε στο Α.Τ. της περιοχής και διαμαρτυρήθηκε στο Διοικητή για το συμβάν, το οποίο με διάφορες παραλλαγές, σημειωτέον, είχε επαναληφθεί αρκετές φορές. Ο Διοικητής, αφού δήλωσε πλήρη άγνοια για παρόμοιες συμπεριφορές αστυνομικών οργάνων, εννοείται, υποσχέθηκε στη γιατρό ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξαναγίνει.

Ακούγοντας την εν λόγω αστεία ιστορία σε μια ταβέρνα, κάποιο απόγευμα, και οι πέτρες καταλαβαίνουν πια γιατί ο τόπος μας πάει κατά διαόλου : ο νεαρός οδηγός της μηχανής δεν έχει καταλάβει ακόμα τον λόγο για τον οποίο απαγορεύεται να οδηγάει χωρίς κράνος και όταν ελέγχεται γι' αυτό δέχεται κλήση από τα αστυνομικά όργανα, προκειμένου να μην το επαναλάβει, αλλά το μόνο που εντυπώνεται στο δερματολογικά υγιέστατο κεφάλι του είναι το ποσό του προστίμου το οποίο του επιβλήθηκε και πρέπει πάση θυσία να "σβήσει", μόνο και μόνο για να κοκορεύεται στους φίλους του ότι τα κατάφερε χωρίς καμία συνέπεια, ενώ ο αστυνομικός που τον έλεγξε και επέβαλε την κλήση για την παράβαση είναι ταυτόχρονα πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης στο απόλυτο θέατρο του νεοελληνικού παραλόγου : την ίδια ώρα που συμπληρώνει το έντυπο της βεβαίωσης παράβασης με αριθμούς (κυκλοφορίας, φορολογικού μητρώου κ.λ.π.) μηχανεύεται τους τρόπους με τους οποίους το υποκείμενο θα ακυρώσει το έγγραφο, σφυρηλατώντας έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα του "δουλειά να έχουμε", ενός ατέρμονου γράψε - σβήσε, ενσωματώνοντας μέσα στη γελοία του ύπαρξη μαζί και τον καλό και τον κακό μπάτσο που βλέπει το βράδυ σε ταινία στο ΣΤΑΡ, έχοντας από καιρό σχηματίσει την πλήρη βεβαιότητα ότι από το να κάνει καλά τη δουλειά του δεν πρόκειται ποτέ να βγει τίποτε καλό, για κανένα. 

Και μετά από αυτό το θεατρικό έργο που θα μπορούσε άνετα να τιτλοφορηθεί και "Μεγαλώνοντας στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ" έρχεται η ώρα της γιατρού, η οποία είναι μάλλον η μόνη που έχει ακόμη σώας τας φρένας και αρνείται να συμπράξει, ως φιλική συμμετοχή, στο να δημιουργηθεί μια τρύπα στο νερό. 

Και είμαι σίγουρος πως από όλους τους συμμετέχοντες είναι σήμερα εκείνη η μόνη δακτυλοδεικτούμενη, που πήγε κάποιος να της δώσει τα λεφτά του για μια βεβαίωση, τα ωραία του λεφτά για μια δουλίτσα πέντε λεπτών εδώ που τα λέμε, κι εκείνη τον εξωπέταξε αγενώς και εν πολλοίς, αδίκως, η ηλίθια. Και όχι μόνο αυτό αλλά πήγε και να παραπονεθεί στους ανώτερους, το ζώον. Γιατί σε κάποια άλλη ταβέρνα της περιοχής ή σε κάποιο καφέ εκεί κοντά που άκουσα εγώ την ιστορία από τη γιατρό της υπόθεσης, ο νεαρός θα εξιστορεί στους δικούς του γνωστούς το πόσο μαλάκω είναι η τάδε που δεν τον διευκόλυνε γιατί σιγά, τι της ζήτησε ; ενώ και ο μπάτσος θα λέει στους συναδέλφους του για μια αγάμητη που πήγε και έκανε παράπονα στο Διοικητή γιατί εκείνος αισθάνθηκε την ανάγκη να βοηθήσει απ' την καρδιά του ένα παιδάκι που ήταν και άνεργο. Και στις δύο παρεούλες αυτές θα επέλθει ομόφωνη συμφωνία σχετικά με το ότι η γιατρός είναι μίασμα, ή, με τις λέξεις που καταλαβαίνουν, η τρελή του χωριού, μέσα σε μια ομοβροντία από χάχανα.