Boyhood

Θυμάμαι παλιά, ένα απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, μια προεκλογική συγκέντρωση του Συνασπισμού, στην πλατεία Αριστοτέλους. Κεντρικός ομιλητής ο τότε πρόεδρός του Ν. Κωνσταντόπουλος, που δεν ήξερα ότι έχει κόρη, πρέπει να ήταν η εποχή της διαφημιστικής αφίσας "Κοιτάξτε μας στα μάτια και ψηφίστε μας". Προσπαθώντας να τον κοιτάζω ενόσω μιλούσε, δεν μπορούσα παρά να σφίγγομαι μέσα μου από το γεγονός ότι ήμασταν δεν ήμασταν καμιά διακοσαριά όλοι οι παρευρισκόμενοι, κάποιοι, όχι περισσότεροι από είκοσι κρατούσαν από μια κόκκινη σημαία μπροστά στην εξέδρα ενώ οι υπόλοιποι στεκόμασταν λες και περιμέναμε το λεωφορείο - για τέτοιο πάθος μιλάμε. Μετά από το πέρας του εν λόγω υποτονικού συμβάντος, πήγαμε για τσίπουρα, μπας και καταλάβουμε ξανά ότι έχουμε αίμα μέσα μας. 

Εκεί, θυμάμαι ακόμα το Θάνο να μου εξηγεί ότι εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους - χούλιγκανς. Δεν κραδαίνουμε ροκάνες, δεν πατάμε κόρνες, δεν ξεσπάμε σε ουρλιαχτά κάθε που ο αρχηγός θα βρίσει τους άλλους, τους αντίπαλους, τους απέναντι. Εμείς είμαστε οι φορείς του πολιτισμού στην πολιτική ζωή, λίγοι μεν αλλά αναντικατάστατοι, με μοναδικό μας σκοπό να διατηρήσουμε την πίστη μας και την ρομαντική μας οπτική με το πέρασμα των χρόνων και να γίνουμε περισσότεροι. Αναθάρρησα πρόσκαιρα με τα λόγια του αλλά η φτωχική αίσθηση εκείνης της συγκέντρωσης με στοίχειωνε για πολύ καιρό. Άνευροι και υπερβολικά εγκεφαλικοί, θεσμικοί και βαρείς, εκτός της παλλόμενης κοινωνίας, εξ ανάγκης σνομπ και άλλοι κοσμητικοί χαρακτηρισμοί μου έρχονταν απρόσκλητοι και δεν έφευγαν εύκολα. Τελικά, με τα πολλά, μπήκε και τότε ο Συνασπισμός στη Βουλή. 

Η επόμενη συγκέντρωση που πήγα ήταν στην Ομόνοια, πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012. Πολύς κόσμος, από νωρίς, ένταση, συνθήματα, ο Συνασπισμός είχε γίνει ΣΥΡΙΖΑ, ο Γλέζος απαράλλαχτος, ανέγγιχτος απ' το χρόνο, συγκινητικός, εν μέσω καπνογόνων και συνθημάτων. Τώρα που το σκέφτομαι, μύριζε ΠΑΣΟΚ από τότε, αλλά δεν είχα καταλάβει τίποτε. Έλεγα θα τους ξεράσει τους τυχοδιώκτες εκείνη η άξια μειοψηφία της Αριστοτέλους. Έλεγα ότι η πρώτη κίνηση θα είναι ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, τη Δευτέρα μετά τις εκλογές. Απλή αναλογική, ειδικά δικαστήρια στην παλιά κυβερνητική μαφία, κατά μέτωπο επίθεση σε κάθε ριζωμένη δεξιά αντίληψη στη Διοίκηση, στην παιδεία, ενίσχυση της δωρεάν υγείας, μείωση εξοπλιστικών δαπανών που θα πλησίαζε στην κατάργηση. Πίστευα. 

Και μετά τις εκλογές του 2012 συνέχισα να πιστεύω, ιδίως ανάμεσα στο εκλογικό χάσμα Μαΐου Ιουνίου μέτραγα τις μέρες. Μετά πάλι άρχισα να ελπίζω όλο και πιο πολύ, θεωρώντας ότι η ώρα πλησίαζε. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 υποδέχτηκα την ανακοίνωση του αποτελέσματος σαν να έβρισκα συγγενή μετά από σαράντα χρόνια, σα να γιατρεύτηκα από κάτι. Ακόμη θυμάμαι τον Τάκη δακρυσμένο. Το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου ένιωσα πρωταγωνιστής σε ταινία του Παντελή Βούλγαρη. 

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ξύπνησα αλλά ήταν σίγουρα πριν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω πόσο βάθος έχει το πηγάδι της ματαίωσης. Τι σημαίνει να ντρέπεσαι για λογαριασμό τους. Πως κατάφεραν να μετατρέψουν την ανάδειξη της Αριστεράς στην εξουσία στην πιο δεξιά πολιτική εξέλιξη που έχει γνωρίσει ο τόπος από την πτώση της Χούντας. Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί ο Σύριζα με μεγάλωσε έτσι απότομα, γιατί με γέρασε, γεμίζοντας τη σκέψη μου με μια αίσθηση γενικής αηδίας για την πολιτική, σαν να 'μαι γριά που βαρέθηκε να βρίζει το ΠΑΣΟΚ κάθε που της φέρνει ο ταχυδρόμος τη σύνταξη. Μάταια. Προσπαθώ αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτε. Πως ο Κατρούγκαλος που τον καμάρωνα να αγορεύει στην Ανατροπή κατάντησε αυτό το αδυνατισμένο κακέκτυπο του Πάγκαλου τόσο γρήγορα ; Γιατί (πλην του Σακελλαρίδη) δεν αισθάνεται κανένας τους την ανάγκη να τα παρατήσει ; Υπάρχει κάποιου τύπου φυσικός νόμος που να επιβάλλει σε όποιον καταπιάνεται με την πολιτική στο τέλος να γίνεται αναπόδραστα Λοβέρδος ; Είναι η πολιτική ένα παιχνίδι που όποιος μιλάει τα πιο αριστερά λόγια κερδίζει, προκειμένου να μπορεί να παίρνει δεξιές αποφάσεις ; Ή μήπως δεν υπάρχει πια αριστερά και δεξιά, όπως λέει χρόνια τώρα ο κ. Αβραμόπουλος ; 

Σκέφτομαι : Αλέξης Τσίπρας, η ιστορική επαλήθευση ενός συνθήματος στον τοίχο που έλεγε "Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα είχαν απαγορευτεί" και δεν έχω πια την παραμικρή ιδέα του τι μας περιμένει.