Παρακολουθώντας τους συγγενείς και φίλους της αδικοχαμένης κοπέλας να παραφυλάνε σαν τα όρνια έξω από το κτίριο εννιά της Ευελπίδων για να λιντσάρουν τον κατηγορούμενο ως δολοφόνο της, να τον χτυπούν με μανία μπροστά στους αστυνομικούς και να φωνάζουν οργισμένα "Θάνατος στο φονιά", δεν μπορεί κανείς παρά να απορήσει με την απάθεια των αστυνομικών οργάνων που δεν αντιδρούν με συλλήψεις όταν μπροστά στα μάτια τους επιτίθενται και ξυλοκοπούν βίαια κάποιοι έναν σιδηροδέσμιο άνθρωπο, με την αδράνεια των δικαστικών οργάνων που δεν κάνουν τίποτε προκειμένου να προιστατέψουν τα δικαιώματα του κατηγορουμένου, προληπτικά ή κατασταλτικά, με το επίπεδο της παρεχόμενης ενημέρωσης, καθώς σε όλες (μα όλες) τις ιστοσελίδες θα δεις τον κατηγορούμενο να αποκαλείται ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, χωρίς να έχει δικαστεί από κανένα ακόμα, αλλά κυρίως με την αντίδραση της οικογένειας, που θεωρεί δικαίωμά της να απειλεί, να καταριέται, να προπηλακίζει και να γρονθοκοπά τον φερόμενο ως δράστη. Ειλικρινά, ο πόνος για το χαμό της κοπέλας σεβαστός, αλλά σε μια πολιτισμένη κοινωνία ο σεβασμός στα δικαιώματα όλων των υποκειμένων από όλους, είναι επιβεβλημένος και αδιαπραγμάτευτος. Όταν όμως η χαροκαμένη μάνα βλέπει εδώ κι ένα μήνα κάθε Παρασκευή στην τηλεόραση την Αγγελική Νικολούλη να έχει αντικαταστήσει επί τετράωρο την Αστυνομία, την Εισαγγελία και τη Δικαιοσύνη και με ύφος απόλυτης αυθεντίας και τη συνοδεία δεκάδων είτε συνταξιούχων ντετέκτιβ, είτε διψασμένων για δημοσιότητα εγκληματολόγων, ιατροδικαστών, δικηγόρων και ψυχολόγων να μας λιβανίζει με διάφορα σενάρια του τύπου "ο δράστης ήταν σίγουρα οικείος του θύματος" / "υπάρχουν αυτόπτες που φοβούνται να μιλήσουν" / "οι αστυνομικοί κρύβουν από τη δημοσιότητα στοιχεία για να παραπλανήσουν το δράστη", τα οποία δήθεν στηρίζονται σε διάφορα ευρήματα που συνέλεξε η ίδια ανάμεσα στους τάφους και σε μαρτυρίες ανθοπωλών και νεοκώρων on camera, πως γίνεται να μην το χάσει ; Ποιος θα προστατέψει τις οικογένειες των θυμάτων από την κάθε Νικολούλη, για να μην έχουμε μετά έκτροπα σαν τα σημερινά στα δικαστήρια ; Ποιος θα προστατέψει τους συγγενείς κάθε θύματος από τον εαυτό τους πρώτα απ' όλα, π.χ. με το να μην αναμεταδίδει σαν πρώτη είδηση το ποστάρισμα της αδερφής της δολοφονημένης κοπέλας στο ίντερνετ που, δυο μέρες μετά το έγκλημα, ελαφρά τη καρδία ή/και εν θερμώ, απέδιδε τις ευθύνες για τη δολοφονία στον πατέρα του θύματος (και της ίδιας) ; Ποιος θα προστατέψει τις άτυχες αυτές οικογένειες που αναγκάζονται να θάψουν παιδιά από το να μην γίνονται άθελά τους ταινία του Μάικ Λι σε πανελλήνια καθημερινή μετάδοση ; Πότε θα πάψουν τηλεοπτικά κανάλια και ιστοσελίδες να εμπορεύονται με τέτοια ξετσιπωσιά τον ανθρώπινο πόνο ; Πότε θα καταλάβουμε όλοι ότι είναι άλλος ο χρόνος της απονομής της δικαιοσύνης και άλλος αυτός που κυλά ανάμεσα από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις ; Πότε δημοσιογράφοι σαν την προαναφερόμενη θα συναισθανθούν τις ευθύνες τους ; Βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ ότι αυτή που φταίει πρωτίστως για τα σημερινά επεισόδια είναι η Νικολούλη, πρέπει να τονιστεί ότι ο καθένας έχει την ευθύνη των πράξεών του, πρώτα και πάνω απ' όλα. Κοινώς, και η μάνα του Φύσσα, το παιδί της έχασε, και μάλιστα με παρόμοιο τρόπο. Αλλά η αξιοπρέπειά της δεν χάθηκε μαζί του, ευτυχώς.
Υ.Γ. 1 Μιας και ήρθε ο λόγος στις οικογένειες, στα δικαιώματα των κατηγορουμένων, στη θανατική ποινή και στη διαχείριση του πόνου, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην ομοβροντία δηλώσεων της οικογενείας Μητσοτάκη - Μπακογιάννη, κυρίως, αλλά και των υπολοίπων θυμάτων της 17Ν, αναφορικά με τη διήμερη άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα. Κάποια στιγμή, πιστεύω, οι άνθρωποι θα πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε. Αν δεν μπορούμε, τουλάχιστο να σεβόμαστε τη Δικαιοσύνη. Αν είμαστε δε και υποψήφιοι πρωθυπουργοί αυτού εδώ του ρημαδιασμένου τόπου, τουλάχιστον ας δείχνουμε μεγαλοψυχία μέσω twitter, και στον ιδιωτικό μας βίο ας ρίχνουμε κι εμείς κατάρες, σαν τη μάνα της Δώρας. Η ανάδειξη του τραυματικού προσωπικού ή οικογενειακού μας παρελθόντος σε θέμα της ημερήσιας πολιτικής διάταξης και οι αντιπολιτευτικές φανφάρες κατά της Κυβέρνησης στη βάση της εκμετάλλευσης της προσωπικής μας τραγωδίας δεν τιμούν πρωτίστως τη μνήμη του ίδιου του νεκρού μας.
Υ.Γ. 2 Κάποιες φορές, όπως συνέβη και στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου, η προφυλάκιση του κατηγορούμενου αποτελεί και το μοναδικό μέσο για την προστασία της σωματικής του ακεραιότητας. Πόσο οξύμωρο μοιάζει να μπαίνει κανείς φυλακή για να είναι ασφαλής ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου