ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ

Η Αργεντινή έπαιξε (και έχασε) χθες το τελευταίο της παιχνίδι στο Μουντιάλ της Ρωσίας απέναντι στη Γαλλία. Εκτός από τα αμιγώς ποδοσφαιρικού τύπου σχόλια για παίκτες ακατάλληλους να φορούν τη φανέλα της, πέρα από τη συλλογική έκφραση μιας απορίας : αν είχε κάτι μέσα στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος που παρουσιάστηκε στην υφήλιο ως προπονητής της και πριν αποδεχθούμε όλοι μας ως αναπόφευκτο γεγονός τη διαπίστωση ότι για να κερδίζει ο Μέσι πρέπει να περιβάλλεται από έξι επτά ισπανικής κατασκευής σκουτεράκια μέσα στο γήπεδο, εκείνος που έσπασε τα κοντέρ κάθε αρνητικού σχολιασμού ήταν και πάλι ο μεγάλος Ντιέγκο Μαραντόνα. Η εικόνα του δεν ήταν αντάξια των περιστάσεων, είπαν, ότι αποτελεί τεράστιο ερωτηματικό γιατί τον έδειχνε σε τόσα πολλά πλάνα του ο Ρώσος σκηνοθέτης κατά τη διάρκεια των αγώνων, αφού ήταν εμφανώς "κόκκαλο", ένας ποδοσφαιριστής από τη Νιγηρία τον απείλησε στα κοινωνικά δίκτυα ότι άμα τον πετύχει στη Νιγηρία θα τον σπάσει στο ξύλο (αλήθεια !), ενώ οι πιο σοβαροί από εμάς προβληματιστήκαμε για το παράδειγμα που μεταφέρει αυτή του η εικόνα στα νέα παιδάκια, τα δεκάχρονα που ποτέ τους δεν τον έχουν δει να παίζει μέσα στο γήπεδο. Όλοι μας έχουμε μια γνώμη, όπως έχουμε και κάτι άλλο και μας το θύμισε ο Κλιντ Ίστγουντ ιδιαιτέρως εύστοχα. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων που ζούμε, εδώ και τώρα, που το Μουντιάλ από άποψη δημοφιλίας έχει καταφέρει να πάρει τη σκυτάλη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αποτελώντας αυτό πλέον τον ανά τέσσερα χρόνια αθλητικό άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η υφήλιος, έχουμε και τα μέσα να εκφράσουμε τη γνώμη που έχουμε διαμορφώσει σε πολλούς περισσότερους ακροατές, τις πιο πολλές φορές χωρίς και να το πολυσκεφτούμε το θέμα. Αν το ποδόσφαιρο γιγαντώνεται τη σύχρονη εποχή, αυτό γίνεται μέσα από την κατασκευή λαϊκών θρύλων, και ίσως ο πιο σπουδαίος από αυτούς μέχρι σήμερα να είναι ο Μαραντόνα. Η εικόνα του στις εξέδρες των γηπέδων της Ρωσίας πρώτα απ' όλα δεν ήταν σε καμία περίπτωση ψεύτικη. όπως όλων εκείνων των αναλφάβητων τύπων που ντύνονται με σμοκιν και επισκέπτονται διάφορα γκαλά (π.χ. Πελέ), αδυνατώντας να κατανοήσουν ο,τιδήποτε συμβαίνει έξω από τις γραμμές ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου. Η εικόνα του είναι ανθρώπινη, προφανώς ενός τύπου που δεν άντεξε, μεγαλώνοντας, όπως και πολλοί από εμάς. Ανατρέχει στον κόσμο μας όπως αυτός ήταν πριν από τριάντα χρόνια, με αθλητές που κάπνιζαν, με αναβολικά, με ναρκωτικά και γυναίκες, με ξύλο στις κερκίδες, πολύ ξύλο, με δολοφονικά τάκλιν και πολιτική άποψη, ένα ποδόσφαιρο που απευθυνόταν σε φτωχούς απλούς ανθρώπους, αλάνας ακόμα, όταν η ομάδα σου ήταν κομμάτι του εαυτού σου και κοινωνική τοποθέτηση μαζί. Αυτός ο κόσμος μεγάλωσε, γέρασε και άλλαξε, σαν το Μαραντόνα, προσπαθεί σήμερα να κόψει το κάπνισμα, τρέχει κάθε μέρα επτά χιλιόμετρα, έχει κινητό και σερφάρει διαρκώς στο ίντερνετ, βάφει τη μούρη του στα χρώματα της ομάδας του στο Μουντιάλ, κι αν ακόμη η Αργεντινή αποκλειστεί δεν πειράζει, εγώ τώρα είμαι με την Κροατία, αύριο με αυτούς που την κέρδισαν. Όμως για κάποιους, προημιτελικοί Μουντιάλ χωρίς τα χρώματα της φανέλας της Αργεντινής δεν υφίστανται, Αμπισελέστε με δεύτερο συνθετικό το χρώμα τ' ουρανού και πρώτο το χρώμα της κόκας, όπως αυτός που την σήκωσε στα ουράνια το 1986 το ήθελε. Κωλοδάχτυλα σε όλους τους τηλεθεατές, όπου γης, αυτός είναι ο Μαραντόνα.