Χθόνιες θεότητες

Μπορεί να είναι όσο κι οι λέξεις ποιητικές αλλά είναι πολύ δύσκολο να τις διακρίνεις μέσα στη βοή της μέρας, θα καταλάβεις - ή όχι - κάτι από ένα κομμάτι ύφασμα κάπου στο δάσος, μπορεί σε κάποιο κλαδί, ή αλλού, αν μελετήσεις με όλη σου την προσοχή την κίνηση των δαχτύλων κατά το στρίψιμο του τσιγάρου ή και μετά, στο πήγαιν' έλα εκείνο από το ύψος της μέσης της στο στόμα, σίγουρα από τα μάτια, αν είσαι σε πραγματική ανάγκη μπορεί και από τα μαλλιά ή τα γόνατα, αλλά με τίποτα δεν θα μπορέσεις να καταλήξεις πριν να σου δείξει τις φθαρμένες της κάλτσες η ίδια, καθώς θα πρέπει πρώτα να βγάλει οικειοθελώς τα παπούτσια που φοράει, και είναι σπάνιες οι φορές που θα κάνει κάτι οικειοθελώς. Όπως και να 'χει, είναι η φθορά αυτή που περιβάλλει τα πόδια της η επαλήθευση, ότι δηλαδή υπάρχει και σε σχέση με τη γη και όχι μόνο με τον άνεμο, τη μουσική ή τη θάλασσα, άρα ότι υπάρχει πραγματικά και ότι δεν τη βλέπεις μόνο εσύ. Και είναι αυτά τα μικρά καλτσάκια που οποιοσδήποτε άλλος θα είχε ήδη πετάξει που αποδεικνύουν ότι υπάρχει κάποια σχέση της φτέρνας της με τη βαρύτητα, κάποια επαφή τελικά με τη γη που ζεις και εσύ πάνω. Γιατί αν δεν καταφέρεις να το δεις αυτό, δεν θα πάψεις ποτέ να ανατρέχεις σε σκηνές σαν εκείνη της λιποθυμίας στο Festen, να μπερδεύεις δηλαδή μέσα σου τις στιγμές που την αντικρύζεις με ταινίες και μουσικές, να καταφέρνεις μόνο να την περιγράψεις με λόγια παραπέμποντας σ' ένα λεπτό ενός κινηματογραφικού αριστουργήματος - ο ορισμός αδερφέ. Γιατί δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξεφύγει από την πραγματικότητα αν δεν διαπιστώσει πρώτα πόσο πραγματικά είναι όλα, γιατί αν μείνεις μόνο στις υποβρύχιες λήψεις της σιλουέτας της κατά το σούρουπο, κάπου που δεν υπάρχει πια ένας μουσταρδί καναπές και αυτό είναι το απολύτως λογικό, μπορεί τελικά να χάσεις και τη μιλιά σου πριν να βγεις από τη θάλασσα και να μην μπορείς μετά να πεις σε κανένα ποια σου την πήρε. Πρόσεξε την αρχή : είναι τόσο ποιητική όσο και μια λέξη, το είπαμε. Η λέξη αυτή καθ' εαυτή δεν έχει καμία απολύτως σημασία, πρόκειται άλλωστε για μια σειρά γραμμάτων στη βάση ενός κώδικα που γνωρίζουν οι περισσότεροι, μπορεί να είναι η λέξη "τονοσαλάτα", όλα τα επιρρήματα με κατάληξη " - ως", ο "ένοικος", το "τηλεκοντρόλ", η "πένσα", το "γουίμπλετον", κάθε λέξη που έχεις γκουγκλάρει για να δεις τι σημαίνει, στην προκειμένη ιστορία, εδώ, τώρα, πρόκειται για τη λέξη "άγχος". Και επειδή ακόμη και τα παιδιά γνωρίζουν ότι καμία λέξη δεν είναι από μόνη της ποιητική παρά μόνο αν κάποιος τη βάλει μέσα σε ένα ποίημα, να κάνει δηλαδή παρέα με άλλες λέξεις, σαν από μνήμης φωτογραφία ενός ανέλπιστου γλεντιού ή ενός απρόσμενου συμβάντος μέσα στο μυαλό κάποιου που αποκωδικοποίησε κάποια στιγμή τη ζωή των υπόλοιπων, δηλαδή του ποιητή, θα ήθελες να φτιάξεις ένα ποίημα με τη δική της τη λέξη και τη δική σου, ένα ποίημα δύο λέξεων σαν αυτό που ήδη έχει συμβεί, γνωρίζοντας εσύ ότι η δική σου λέξη είναι το "τίποτα" από όταν γεννήθηκες, σαν τατουάζ εκ γενετής στα σπλάχνα σου, κάτι σαν το "άγχος (για) τίποτα" ή "τίποτα (δεν) άγχος", το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση είναι να της ψιθυρίσεις στο αριστερό αυτί (της καρδιάς) ένα μικρό νο στρες όταν εκείνη κοιμάται και κάπως, μαγικά, αυτή η χαζή φρασούλα να ενταχθεί μέσα στο όνειρο που βλέπει. Κι ίσως, όταν ξυπνήσει να ξέρει για πάντα μέσα της ότι όλη της η ζωή θα είναι πια ένα όνειρο που δονείται κάθε στιγμή από αυτές τις δυο λεξούλες, όπως όταν συνέβη να κοιταζόσαστε στα μάτια μια Τετάρτη βράδυ και να μην πιστεύει κανένας από τους δυο σας τι είναι αυτό που κοιτάζει και αν υπάρχει στ' αλήθεια. Γιατί να μην μπορεί να συμβεί αυτό, διάολε, να πάρει ένα όνειρο τα ηνία της ζωής σου, αφού έμαθες από εκείνη ότι η ζωή σου κατά τύχη μπορεί να γίνει όνειρο ; Μόνο ρητορική δεν είναι η ερώτηση.