Into the night

Κι έρχεται μια σκέψη στο κεφάλι σου ότι πάσχεις από αυτισμό και δεν είχες από μικρός την ευτυχία να διαγνωστείς - ωραία θα ήταν να έχεις μια διάγνωση (κάτι) να δικαιολογείσαι (να λες) στους άλλους - και είναι συνεχής, σαν μουσική, γίνεται εμμονή - διότι είσαι αυτιστικός - μην ξεχνιόμαστε, και βρίσκεις τον εαυτό σου να κάθεται σε ένα παγκάκι στο δάσος και αναρωτιέσαι γιατί όλοι λένε ότι πέφτει το φως και όχι ότι εξασθενεί προσωρινά η όρασή μας κάθε βράδυ, για να καθαρίσει το πρωί της επόμενης μέρας, αν η ομίχλη είναι ένα φαινόμενο συλλογικής μυωπίας επικίνδυνο προπάντων για τους οδηγούς, και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να βρεις το δρόμο να γυρίσεις πίσω, σε τίποτα, και δεν αισθάνεσαι κανένα πανικό ή έστω ανησυχία, δεν σκέφτεσαι καθόλου αν σε περιμένουν παρά μόνο κοιτάς τα δέντρα να εξαφανίζονται μέσα στο σκοτάδι και νιώθεις το κρύο, χωρίς να μπορείς να πεις με σιγουριά αν σε αυτό (δηλαδή στο ότι αισθάνεσαι π.χ. το κρύο) οφείλεται η σιγουριά σου ότι κανείς δεν μπορεί να γυρίσει ποτέ πίσω και δεν πρέπει να στενοχωριέται καθόλου γι' αυτό, γιατί είναι σίγουρα διαφορετική η αίσθηση της ανημπόριας της επιστροφής σε κάτι από τη γενική παραλυσία να πας προς οπουδήποτε, να κάνεις έστω ένα βήμα προς κάτι, να προχωρήσεις τη ζωή σου, όπως λένε εκείνοι που τον αυτισμό τον ξέρουν μόνο από την παρατήρηση στους άλλους, τους πάσχοντες, σαν εσένα, αλλά εσένα δεν σε ενδιαφέρουν αυτά τώρα παρά μόνο τα δέντρα που σε περιβάλλουν χωρίς να φαίνονται πια γιατί δεν μπορείς να τα δεις, η όρασή σου ατόνισε, το είπαμε ήδη, και κλείνεις τα μάτια γιατί δεν έχει κανένα νόημα να τα κρατάς ανοιχτά, είσαι εκεί μόνος σου με τη μνήμη των δέντρων που έβλεπες πριν από λίγη ώρα, απολύτως καμία αίσθηση (απειλής), κανένας εξωτερικός του σώματός σου ήχος, είναι αλήθεια ότι δεν φυσάει, ακίνητες σαν παγωμένες οι σκιές των φύλλων των δέντρων, όπως οι παλάμες σου παγωμένες, και μπορεί κι εσύ να αισθανόσουν σαν δέντρο, ακίνητο, αν δεν είχες μια ρυθμική ενόχληση στο στήθος σου, αν δεν παλλόταν κάτι μέσα σου και δεν το ένιωθες, αλλά δεν μπορείς ν' ασχοληθείς περισσότερο μ΄ αυτό, από την άποψη ότι οι χτύποι της καρδιάς σου θυμίζουν το χρόνο που δεν ξέρει τίποτε άλλο απ' το να περνάει, το χρόνο που σε έχει πνίξει από μικρή στο άγχος, άσε που δεν αφήνουν ποτέ το κρύο να επικρατήσει ολοκληρωτικά, θα ήταν η απόλυτη ήττα του άγχους σου αυτή, αλλά τώρα, εδώ, στο μυαλό σου μόλις εξατμίστηκε το κρύο που ένιωθες και έμεινε μόνο η αίσθηση του άγχους σαν πέπλο πνιγηρό, σε τύλιξε σα μανδύας ή ξέμεινε σαν ίζημα των πάντων, η απόλυτη κατάργηση κάθε παρομοίωσης στα κλειστά σου μάτια, και δεν ξέρεις πόση (πως η) ώρα πέρασε από τη στιγμή που το μυαλό σου πέτρωσε αφήνοντας μια τελευταία έκκριση γενικής μελαγχολίας που έδιωξε κάθε εξωτερικό του σώματος σου κρύο μέχρι τη στιγμή που ένιωσες ένα χέρι να ακουμπάει το δικό σου.