Πολιτικά ορφανοί

Η όλη ιστορία, και σε αυτές τις εκλογές, έχει μάλλον περισσότερο να κάνει με το πριν και το μετά από το καλοκαίρι του 2015 παρά με το τώρα και τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η Δεξιά δείχνει να έχει ακόμη σημάδια απωθημένου θυμού για εκείνους που έκλεισαν τις Τράπεζες τον Ιούλιο του 2015, να μην έχει συνέλθει ακόμη από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος τότε. 

Και μάλλον από εκεί αντλεί ο κόσμος της όλο αυτό το νεύρο, θα έλεγε κανείς. Δείχνουν οι δεξιοί ότι το Σεπτέμβριο του 2015 φήφισαν - υπό άλλη ηγεσία - εμβρόντητοι ακόμα, από τις πρόσφατες, τότε, εξελίξεις, σαν ζόμπι σε σοκ από το συντριπτικό του αποτελέσματος, καθώς το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου ότι συνέβη όταν ακούς συντριπτικό είναι το κάταγμα.

Και πέρασαν κοντά τέσσερα χρόνια ανασυντασσόμενοι, καταστρώνοντας το σχέδιό τους : πως θα επανακαταλάβουν το ύψωμα. Αλλαγή επικεφαλής, δήθεν ανάδειξη νέων στελεχών, έγυανε το οστό πλήρως, όπως βεβαιώθηκαν με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Στη φαντασία τους ήδη από την 27η Μαΐου είναι Κυβέρνηση, έχουν ορκιστεί υπουργοί και παίρνουν την εκδίκησή τους για τέσσερα - γεμάτα - χρόνια που τους έφεραν κοντά στην ψυχολογική κατάρρευση, στη διάλυση. 

Γιατί, φαντάσου να έχεις (προσπαθήσει με πολύ κόπο να) συνέλθει(ς) από το άγχος του κουρέματος των τραπεζικών σου καταθέσεων - τρανός δεξιός φόβος τον Ιούλιο του 2015 - και μετά να ανακαλύπτεις ότι όλα αυτά που μπορείς να πουλήσεις στο λαό ως μοναδικά δεξιά προτερήματα, να τα πραγματώνει καλύτερα η κυβερνώσα αριστερά ; Οικονομική ανάπτυξη, συμμάζεμα των δημοσίων οικονομικών, διεθνής εικόνα της χώρας, ακόμη και αναδιάρθρωση υπηρεσιών του κράτους με ταχύτερους ρυθμούς από τους (αυτο)αποκαλούμενους φιλελεύθερους, που ακούστηκε ; Τέσσερα χρόνια δίχως εξουσία και με τις ουσιαστικές διαφορές να ευνοούν τον αντίπαλο, ε, παραλύεις από το φόβο. Κάπως έτσι πιστεύω ότι βίωσε ο μέσος δεξιός τα προηγούμενα χρόνια και κάπως έτσι, ήρεμος πια, ατενίζει εδώ κι ένα μήνα το (στενό κομματικό του) μέλλον.

Γιατί όλη αυτή η καύλα που βγαίνει από τα μάτια τους και τον τρόπο που εκφέρουν τις λέξεις στραμμένοι προς τις κάμερες είναι πιο πιθανό να οφείλεται σε απωθημένα παρά στο γεγονός ότι δεν μπορεί να πάει μια οικογένεια βόλτα με τα δύο της παιδιά στην πλατεία Εξαρχείων, κατά τη γνώμη μου.

Αυτά για τους δεξιούς, στο περίπου. 

Τώρα, για τους αριστερούς τι να πει κανείς ... διαρκώς οπισθοχωρώντας δεν σου απομένει και πολύ ηθικό, να πούμε την αλήθεια. Αν ακόμη αισθάνεσαι κάποια συμπάθεια προς το πρόσωπο του Τσίπρα, μπορεί και να ρίξεις Σύριζα αλλά με κρύα καρδιά, προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου ότι το κάνεις για να μην έρθουν στην εξουσία "οι άλλοι". Όχι πως οικονομικά θ' αλλάξει και τίποτε δραματικά, δεν μπορείς να το πιστεύεις αυτό, κανένας από τους επόμενους σαράντα οκτώ μήνες δεν θα βγαίνει, ούτως ή άλλως, αλλά είναι και κάποια θέματα προσωπικής αισθητικής και ατομικών ελευθεριών που ακόμη έχουν σημασία για σένα. Αν ανήκεις σε αυτούς που δεν αντέχουν ούτε να τον βλέπουν τον Αλέξη, αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι σημαίνουν τα αρχικά του Μ.Ε.Ρ.Α. και το 25, σκέφτεσαι αν έχει κάποιο νόημα το να ψηφίσεις, ή όχι, διαβάζεις μέχρι και την εκλογική νομοθεσία για να δεις που καταλήγουν τα λευκά. Σε κάθε περίπτωση δεν παθιάζεσαι με κανένα ενδεχόμενο, δε νευριάζεις όπως παλιά όταν άκουγες νεοφιλελεύθερες μαλακίες στο ράδιο, δεν αισθάνεσαι το ίδιο με το 2015. Οι προδωμένες αγάπες καταλήγουν στην περισυλλογή. Μπορεί να είναι και η διαδικασία της πέψης του - 10% των ευρωεκλογών που σε έχει επιβαρύνει, η βαθιά σου πεποίθηση ότι ο Μητσοτάκης θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, ούτως ή άλλως. 

Σημασία έχει ότι δεν παθιάζεσαι. Ενώ οι απέναντι είναι όλο ενέργεια και νεύρα, κάνουν θόρυβο, δημιουργώντας έτσι αυτό που μετράνε οι δημοσκόποι ως παράσταση νίκης. 

Σε μια κοινωνία σαν τη δική μας που ήδη από καιρό πιστεύαμε ότι "όλοι ίδιοι είναι" ήρθαν και τέσσερα χρόνια αριστερής διακυβέρνησης για να το επιβεβαιώσουν, αυτή είναι η δουλειά. Και όσοι ψάχνουν να ερμηνεύσουν ορθολογικά τις αιτίες της κατολίσθησης της κοινωνικής επιρροής του Σύριζα (υπερφορολόγηση μεσαίας τάξης κ.ο.κ.) πρέπει πρώτα να απαντήσουν στο ερώτημα πόσοι και ποιοι στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία ψηφίζουν (ορθολογικά) σκεπτόμενοι και τι ποσοστό με βάση το συναίσθημα, κάθε είδους (οικογενειακό παρελθόν, εξουσιαστικές οικογενειακές σχέσεις, θυμός, θλίψη).

Η διάβρωση κάθε ελπίδας έστω και να ελπίσεις σε κάτι, τα μαύρα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μας που δείχνουν το μέλλον, η κοινή λογική του "όλοι ίδιοι είναι" και ο ευρωπαϊκός μονάδρομος στις δυνατές επιλογές σε κάνουν να αισθάνεσαι (συνειδητοποιείς) ότι υπήρξες πολιτικά ορφανός όλη σου τη ζωή, δηλαδή το αντίθετο από το α' εξάμηνο του 2015. 

Αυτός είναι, πιστεύω, ο βασικός λόγος της επικράτησης της ΝΔ στις επερχόμενες εκλογές.