Ακούω (τη) μουσική που ακούγανε πριν από είκοσι πέντε χρόνια και αισθάνομαι (συμμετρικά). Κάπου στην οθόνη γράφει : Molchat doma. Κοιτάω παλιά βίντεο του Ρασούλη στο γιου τιουμπ και νοσταλγώ το παρελθόν που μοιάζει πιο θελκτικό απ' το παρόν, πιο αβέβαιο απ' το μέλλον. Όχι το προσωπικό μου παρελθόν, αλλά αυτό των ανθρώπων, εκείνης της γενικής πληθυντικού που σε περιλαμβάνει και σένα. Εκείνο που στέκει σαν ένας ελέφαντας ακίνητος κάπου, σε κάποια κινέζικη επαρχία, και σε καλεί να μπεις σ' ένα λεωφορείο να πας να το βρεις. Ως φυγή από το εδώ και το τώρα, ένα μέρος όπου οι άλλοι (άνθρωποι) σε ακούν όταν τους μιλάς, που καταλαβαίνουν τι τους λες, γιατί όλα ήταν πιο απλά, και ο ίδιος μας ο εγκέφαλος ακόμα. Όταν οι ήχοι της πόλης είχαν λιγότερη ένταση, αν και τ' αυτιά μας ήταν μάλλον πιο ευαίσθητα. Η ευαισθησία είναι ταχύτητα τραγουδάει κάποιος στα λευκορώσικα και συ χορεύεις όπως παλιά, μπροστά σε άλλους ή στον καθρέφτη της ντουλάπας καμία σημασία δεν έχει. Πως να λέγονται τα διάφανα κρίνα στο μινσκ αν όχι etazhi και να προσπαθείς να θυμηθείς αν παλιά έκανε περισσότερο κρύο ή πιο πολλή ζέστη. - Είναι ανάλογα με τη ζωή σου, η αίσθηση εννοώ. Και ανάμεσα στο τώρα που όλοι προτιμούν να βλέπουν παρά να ακούν και στο τότε που συντηρείται σχεδόν μόνο από την ακοή, ακούγοντας επιλέγεις. Και μένεις μόνος σου, ή με τους λίγους. Η μουσική πηγάζει από τη μνήμη, αλλά και την τρέφει, μπορεί να σε γυρίσει πολύ πίσω, αν την αφήσεις (αν αφεθείς, εδώ που τα λέμε), υπήρξαν λέει και κάποιοι που δεν γύρισαν από εκεί, σαν την ιστορία με τη νεράιδα που τους πήρε τη μιλιά στο ποτάμι, και τους άφησε να στέκουν αμίλητοι, με τ' ακουστικά στ' αυτιά τους πάνω, ν' ακούνε κάτι. Και να μη γυρίζουν το βλέμμα τους να σε κοιτάξουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου