Το άλμπουμ των διακοπών

"και βγάζεις φωτογραφίες με κομμένα τα δάχτυλα/μέσα στο στόμα μιας γαϊδούρας που κάποτε τάιζες ζάχαρη"

Γεμίσαμε τα κινητά με φωτογραφίες, της μούρης μας, της παραλίας, του φαγητού, του δωματίου, του γκόμενου, των παιδιών, της σοκολατόπιτας με το παγωτό, με γατάκια και σκυλάκια αδέσποτα, με ωραία σπίτια, κάστρα και αξιοθέατα, να 'χουμε για να δείχνουμε στους φίλους μας πόσο ωραία περάσαμε εκεί που πήγαμε τώρα που γυρνάμε σιγά σιγά, και μάλλον είναι κάπως πιο εύκολο το να δείχνεις εικόνες στους άλλους από το κινητό παρά να περιγράφεις, σου 'ρχεται στο μυαλό μια ωραία παραλία που πήγες και μόλις αρχίσεις κάπως να δίνεις στον άλλο να καταλάβει σταματάς, ανάβεις την οθόνη που (δεν) σε κοιτάζει πεθαμένη πάνω στο τραπεζάκι και ψάχνεις για την εικόνα της ανάμεσα σε άλλες, τη δείχνεις, και μετά συνεχίζεις με τις διπλανές εικόνες : "να, εδώ είμαστε στο καράβι της επιστροφής, αυτό είναι ένα γαμάτο μπαράκι που κάθε βράδυ γινόταν χαμός, μια ξαδέρφη μου απ' την Αυστραλία με τα παιδιά της, κι αυτή η καλύτερη παραλία του νησιού ...", κι ύστερα οι εικόνες του κινητού αρχίζουν να δίνουν τον τόνο στην (όποια) αφήγηση, ή ο άλλος το παίρνει στα χέρια του - δεξί βελάκι - και εσύ το δικό του κι αμίλητοι αρχίζετε να σκανάρετε ο ένας τις εικόνες του άλλου, επιφωνήματα θαυμασμού ή μικρά μουγκρητά που κανείς δεν ξέρει αν επιδοκιμάζουν κάτι ή απλά καλύπτουν την αμοιβαία αδιαφορία, αναπόφευκτα στο τέλος καταλήγεις να συγκρίνεις τις δικές σου με του άλλου τις εικόνες, ποιες οι πιο πολλές, ποιες οι πιο ωραίες, και οι διακοπές σου μετασχηματίζονται σε μια αφίσα του ΕΟΤ για το κεφάλι του άλλου, φτιάχνεις κι εσύ μια αφίσα παραλίας, αντίστοιχα, και την αρχειοθετείς, μηχανικά, όπως μασάς το καλαμάκι του καφέ ή τα λόγια σου, κι ύστερα γυρνάς στο σπίτι και σε ρωτάει ο άλλος που ήσουν για να πεις : με το Σταύρο μωρέ ήπιαμε καφέ και λέγαμε για τις διακοπές, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μιλήσατε και τόσο παρά κοιτούσατε, για άλλη μια φορά κάπως αποχαυνωμένοι και οι δυο καταναλώσατε εικόνες, είπατε τη γνώμη σας για το κόστος διαμονής στο νησί και για τον Αμαζόνιο που (δεν) καίγεται, κάτι κοινοτοπίες περί "γεμίσματος των μπαταριών" και προσωπικής ανανέωσης, μια κουβέντα ο καθένας για το τι θα αλλάξει στη ζωή του καθενός το χειμώνα, πληρώσατε το λογαριασμό και χωριστήκατε.

Θανάσης πήγα - Θανάσης γύρισα, που λένε.