Οι πατάτες της γιαγιάς

Περιμένοντας τη γιαγιά μου να πεθάνει αναπολώ τα παιδικά μου καλοκαίρια μαζί της, μαθητής του δημοτικού με τη γυναίκα που όλοι στο σόι αποκαλούσαν κέρβερο και την φοβόντουσαν γνήσια, βαθιά μέσα τους, ήδη από τη γέννησή τους από εκείνη και εντεύθεν, συνεχώς, μέχρι και που έκαναν και εκείνοι παιδιά και δεν κατάφεραν κι εκείνα να τους φοβούνται όχι τόσο γιατί είχαν αλλάξει οι καιροί, που λένε, επειδή είχαμε πια στο σπίτι ρεύμα και τουαλέτα και τέτοια, αλλά γιατί όλοι ξέρουν ότι κανείς δεν γίνεται να φοβάται τον φοβισμένο, όπως και να το κάνεις, και το να τους βλέπεις να κάθονται όλοι σούζα μπροστά στα προστάγματά της, με ελαφρώς τρεμάμενα γόνατα, μετά το μεσημεριανό τραπέζι, εκεί, πέριξ του δεκαπενταύγουστου, λίγο πριν η μάνα μου το μαζέψει και πάει να πλύνει τα πιάτα, σιωπηλή, ήταν αρκετό για να σου εντυπωθεί ότι κανένας από δαύτους δεν μπορούσε να σου εμπνεύσει κανενός είδους πραγματικό φόβο, για τίποτα ουσίας, τουλάχιστον. Γιατί μπορεί να σε χτυπούσαν όλοι με την παραμικρή αφορμή, ουρλιάζοντας πως είσαι κωλόπαιδο να έχουν σπάσει στην πλάτη σου ξύλινες κουτάλες και να σου έχουν πετάξει μέχρι και τασάκια, που σε πέτυχαν, αλλά η άποψή τους για τη ζωή και για εσένα δεν έγινε ποτέ κανενός τύπου "νόμος", δεν κατάφεραν ποτέ να επηρεάσουν πραγματικά τις επιλογές σου απ' όταν ήσουν μικρός, από τότε που σ' έστελναν στη γιαγιά σου μόλις τελείωνε το σχολείο, και ήδη από την πρώτη εβδομάδα στο χωριό δεν θυμόσουν καν ότι είχες γονείς, πόσω μάλλον ότι αυτοί διέθεταν και κάποιου τύπου γνώμη για σένα, και έμαθες ότι αυτή η αίσθηση είναι ό,τι πιο κοντά στην ευτυχία.

Άσε που ο κέρβερος είχε ανέκαθεν μία και ίσως, μοναδική αδυναμία, στους άρρενες πρωτότοκους κατά τάξεις, και τα 'φερε έτσι η ζωή που ήμουν ο πρώτος της εγγονός, εκ γενετής εξαιρεθείς από τη μήνιν της, με αποτέλεσμα να μου φέρεται με μια γλυκύτητα που σχεδόν κανείς από το σόι δεν ήξερε ότι υπήρχε μέσα της και βεβαίως δεν μπορούσε να κατανοήσει, ίσως γιατί στο μυαλό της έμελλε ότι θα τη διαδεχόμουν, ή έστω ότι θα γινόμουν κάποιου τύπου στήριγμα, στο απώτερο μέλλον, μπορεί όχι για την ίδια αλλά για την οικογένειά της. Κι έτσι, αυτή η αρχαία σπαρτιάτισσα με μεγάλωσε με ό,τι ήξερε να φτιάχνει, ζυμωτό ψωμί κατευθείαν από τον ξυλόφουρνο, ζεστό, θυμάμαι την πετσέτα απλωμένη πάνω από το ταψί, τυρί που είχε φτιάξει η ίδια, ντομάτες από τον κήπο της, πίτες ζυμωμένες από τα χέρια της, άσε που, ενώ η βάση της διατροφής στο σπίτι της ήταν το κρέας, συνήθως κάποιο αρνί από τα πρόβατά της, με κατάλαβε που δεν μπορούσα να το φάω, από μικρός, κι άρχισε να τηγανίζει πατάτες για να με ευχαριστεί. Και κάπως έτσι, από εκείνα τα καλοκαίρια, που ήταν με διαφορά τα πιο ανέμελα όλης μου της ζωής, θυμάμαι χαρακτηριστικά τη γιαγιά μου να μου μιλάει για τα ζώα, να με μαθαίνει τι χρειάζεται το κοπάδι, να κάθεται να τα αρμέγει πριν πέσει ο ήλιος, να κάνω διάφορες αγροτικές εργασίες που μου ανέθετε και να χαίρομαι, να καβαλάω μαζί της τα βουνά ή μόνος μου, γιατί με εμπιστευόταν, και να γυρίζω το μεσημέρι κουρασμένος στην αυλή, θυμάμαι αυτή την κούραση την παιδική που σε κοίμιζε ακόμη και στην καρέκλα καθιστό, με ένα χαμόγελο στην ψυχή και στο πρόσωπο, και να πηγαίνει στην κουζίνα να τηγανίσει πατάτες, μέσα σ' ένα κατάμαυρο παλιό βαθύ τηγάνι που κόχλαζε το λάδι, θυμάμαι πως τις έκοβε άτσαλα μεγαλούτσικες και δεν ήταν καθόλου ομοιόμορφα τηγανισμένες οι ρημάδες αλλά δεν πιστεύω ότι έχω χορτάσει περισσότερο με τίποτα απ' όσο φάει ποτέ μου πέρα από εκείνες τις πατάτες που μάθαινε να μου φτιάχνει η γιαγιά μου μόνο και μόνο για να αισθάνομαι ότι δεν μου λείπει τίποτε στο χωριό από τη ζωή μου, για να μην πάρω τηλέφωνο το βράδυ από το καφενείο τη μάνα μου και να της πω ότι δεν περνάω καλά στο χωριό με τη γιαγιά μου. Που να 'ξερε.

Κι έτσι, εκεί στο χωριό, με την απουσία του παππού ανάμεσά μας κάθε στιγμή και τον πόνο της, η γιαγιά μου καθόταν και μου έλεγε ιστορίες, κάποιες φορές τραγούδαγε δημοτικά τραγούδια, έλεγε διάφορα λόγια για τον καιρό που ήταν νέα, τι σκεφτόταν στην αρχή της άτυχης ζωή της, γελούσε από την καρδιά της με τις βλακείες μου και με καμάρωνε πρωτογενώς ως η αρχηγός της αγέλης κι εγώ δεν μπορούσα παρά να απορώ γιατί όλοι τους φοβόντουσαν αυτό το ζεστό όμορφο πλάσμα που τόσο ανιδιοτελώς με βοηθούσε στη ζωή μου και στη σκέψη μου, εκείνα τα χωρίς θάλασσα απίθανα καλοκαίρια, έναν άνθρωπο που, με τον τρόπο που ζούσε, μου έδωσε το παράδειγμα, κάτι που μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο σπάνιο αλλά και σπουδαίο ήταν.

Donald ή καλοκαίρι

Μέχρι χθες μου έλεγαν σε κάτι μέρη που πληρώνεις για να φας καλή απόλαυση και έλεγα μέσα μου ή και έξω μου ότι αυτό είναι πλεονασμός, μη μου το απευθύνετε

Κάποια φάση η δασκάλα του γιου μου μου είπε καλό καλοκαίρι και της απάντησα ότι αυτό είναι πλεονασμός και φιλολογικό λάθος, πως θα στείλουμε το μικρό έτσι στο Γυμνάσιο ;

Και μετά ήρθαν σπίτι μου κάτι Δανοί και ήθελαν, χωρίς να μου το ζητήσουν, να πάμε σε κάποια παραλία για να κάνουμε (έτσι λένε οι Δανοί το κάνουνε) μπάνιο στη θάλασσα, τους είπα ναι, famous greek hospitality

Και μετά είπα στον Κώστα ότι καλοκαίρι είναι η ευχή, όχι καλό καλοκαίρι, και ο Κώστας απάντησε ότι το καλοκαίρι είναι κατάρα κι όχι ευχη - και δεν της έβαλε τόνο όταν μου την είπε 

Και φυσικά ή/και μετεωρολογικά μιλώντας έχει απόλυτο δίκιο, χωρίς να είναι εποχιακός πυροσβέστης 

Κατάρα που δεν μπορώ να την ακουμπήσω γιατί δεν της αρέσει να ιδρώνει, κατάρα που δεν μπορείς να πιεις πολλή μπύρα, κατάρα και όσοι σχολιάσουν στο μυαλό σου ότι έχεις παχύνει από πέρυσι όταν κατεβαίνεις με το μαγιό και πριν πέσεις στη θάλασσα, έτσι που τους ακούς πολύ, και ηλικία και βαρύτητα κανείς τους δεν ξέρει τι σημαίνει,

Και φυσικά εμπειρία, που σε κάνει να πίνεις κάθε βράδυ, μην πιστεύοντας αυτά που βλέπεις να γίνονται γύρω σου,

Και μετά σου λένε στον Σκάι ότι θα φτιάξουμε ξενοδοχεία στη λωρίδα της Γάζας, και σε συνδυασμό με το ψηλότερο κτίριο κοντά σας που θα είναι στο Ελληνικό, θα δημιουργηθεί ένα βαρομετρικό χαμηλό ακριβώς πάνω από τον ΤΚ που μένετε και έτσι 01.00 με 03.00 κάθε νύχτα θα σας έρχονται αέρηδες από το μπαλκόνι σας που θα χαϊδεύουν τα μούσια σας και θα σας επιτρέπουν να κοιμάστε καθημερινά μέσα στην καλοκαιρινή δροσιά 

Και έτσι θα εξοικονομήσετε 36,34 ευρώ μηνιαίως από τη μειωμένη χρήση κλιματιστικού, αυτού του μηχανήματος που όταν το βάζεις μπρος και το αγαπήσεις το να βγαίνεις στη φύση είναι σαν να μπαίνεις στο πάρκινγκ του Ελ. Βενιζέλος της ΑΝΕΚ, αυτού που αντιστρέφει τα πάντα στη ζωή ενός ή μιας Αθηναίας και μετά ό,τι είχες ακούσει για τον αττικό ουρανό πάει κουβά 

Διότι αν κάτι πραγματικά έχει αυτή η πόλη είναι η ιδιότητα να πυρώνει και να έχεις την επιθυμία να πας σε ένα νησί των Κυκλάδων αλλά να μην μπορείς οικονομικά 

Και να μένεις εδώ και να υπομένεις και να βλέπεις στην οθόνη τον πλανητάρχη να ξεφτιλίζεται και να μην μπορείς να γελάσεις 

Να μην μπορείς από καιρό να γελάσεις αλλά ούτε και να κλάψεις πραγματικά: αυτό είναι το γνήσιο ελληνικό καλοκαίρι που ενισχύει μόνο το ΑΕΠ και τον καρκίνο του δέρματος, με κανονάκι τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να σηκώνει δια πληρεξουσίου το κύπελλο, σαν ινφλουενσερ κλέφτης 

ΒΟΡΒΟΡΙΔΗΣ

Αν και με τα χάλια του τομέα της αγροτικής παραγωγής της χώρας η ιδιότητα του πρώην Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και μόνον αυτή θα έπρεπε να είναι αρκετή για να σε εκπαραθυρώσει από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, στον ελληνικό γιδότοπο μια τέτοια σκέψη θα ήταν εξίσου αδιανόητη με το να προσπαθήσεις να μάθεις την κατσίκα σου κιθάρα, αφού των άξιων πολιτικών μας οι προηγούμενες ιδιότητες σβήνουν πιο γρήγορα κι από βήματα στην ακροθαλασσιά, και το μόνο που απομένει είναι ένας διαρκής μετεωρισμός στο τηλεοπτικό πλατό του σήμερα, εκεί που λοβοτομημένα πλάσματα με ταυτότητες της ΕΣΗΕΑ στις τσέπες σε αφήνουν να αραδιάζεις ένα σωρό "πολιτικές" μαλακίες επί παντός επιστητού χωρίς να τολμήσουν να σε διακόψουν, πολλώ δε μάλλον να κρίνουν, πιθανώς γιατί εποφθαλμιούν τη βουλευτική σου αποζημίωση και περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους να έρθει η ώρα να κάτσουν στη θέση σου. 

Κι έτσι, δεν πα' να ήσουν ο Γραμματέας της ΕΠΕΝ και να τριγύρναγες στα πανεπιστήμια παλιότερα ως άλλος Θορ με το τσεκούρι στο χέρι, ελληνιστί Θορίδης, ή ακόμη και να αποτελούσες δεδηλωμένο εθνικιστικό μέλος του Λαϊκού του Ορθόδοξου Συναγερμού με τάσεις φυγής προς τις κυβερνήσεις Παπαδήμου, αρκεί όταν ήρθε η ώρα του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι στη Βουλή να θυμόσουν ότι και συ στο Κολλέγιο Αθηνών ανδρώθηκες, σαν τους υπόλοιπους, στη Νομική Αθηνών πήγες μετά κι έμαθες ότι τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, και να ψήφιζες το λεγόμενο και β' μνημόνιο, όπως και έπραξες, και δεν θα μετανιώσεις ποτέ. Και μπράβο σου. Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει για ν' ανοιχθεί μπροστά σου η λεωφόρος των Υπουργείων, για την ηγεσία των οποίων ήσουν ανέκαθεν φτιαγμένος.  

Κι ο Αντώνης ο Σαμαράς διείδε την ικανότητά σου και σ' έχρισε Υπουργό Υγείας για κάποιους μήνες, να κάνεις προθέρμανση για το Αγροτικής Ανάπτυξης που ήρθε όταν έπρεπε, το 2019 ήτανε, τότε που πήραμε τον πόλεμο αλλά χάσαμε την εκλογική μάχη της Κρήτης. Και ποια ήταν η γραμμή του Υπουργείου όταν ανέλαβες ; Ο σχεδιασμός - επανεκκίνηση της ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής και όσα διακηρύσσατε στα λόγια, σαν τα εγκαίνια του μαιευτηρίου επί Υπουργίας Μαυρογιαλούρου, ή να ξαναγίνει η λεβεντογέννα μας νήσος μπλε ; Γιατί αν ήταν το πρώτο απέτυχες οικτρά, αλλά στο δεύτερο αρίστευσες, κι εσύ κι ο Αυγενάκης, τρομάρα του. 

Η απάντηση είναι απλή και δόθηκε θεσμικά από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, που σου έδωσε αύξηση (αρμοδιοτήτων) διορίζοντάς σε Υπουργό των Εσωτερικών και μετά τις εκλογές του 2023, που έβαψες την Κρήτη μπλε και την πέταξες στη θάλασσα, σε έκανε Υπουργό Επικρατείας. Αποστολή εξετελέσθη. 

Ο σκοπός ήταν μάλλον να είναι ευχαριστημένοι οι Κρήτες αγρότες που τόσο έχουν δουλέψει στη ζωή τους και τόσα χρόνια βλέπουν να βγάζουν λεφτά μόνο όσοι συμπατριώτες το έριξαν στα ενοικιαζόμενα δωμάτια, κι έτσι κατήργησες το προαιώνιο δίλημμα που μάστιζε το νησί, συνδυάζοντας τουρισμό και αγροτική ανάπτυξη, επιτρέποντας με την υπουργική σου υπογραφή τα κοπάδια τα αιγοπρόβατα να ταξιδεύουν με τα πλοία της ΑΝΕΚ στο Γράμμο και το Βίτσι. (Κομπίνα = συνδυασμός, όπως έλεγε κι ο Μάινας στο βαλκανιζατέρ, δεν είμαστε κομπιναδόροι, συνδυασταί είμεθα). 

Και έρχεται μετά ο μεγάλος, που μόλις πριν τρεις μήνες, μετά από χρόνια προσπάθειας τον είχες καταφέρει να σου δώσει ένα Υπουργείο στο στοιχείο σου, ένα υπουργείο σαν στο σπίτι σου, και με την πρώτη στραβή το δίνει στον Πλεύρη και ζητεί και την παραίτησή σου, και μιλάει για χρόνιες παθογένειες του Κράτους και για πολιτικές ευθύνες διαχρονικές κυβερνόντων που έρχονται από το παρελθόν, και μένεις μόνος εκτός Κυβερνητικού σχήματος μετά από χρόνια, επιλέγοντας να ρίξεις όλο σου το βάρος στην υπεράσπιση της αθωότητάς σου, εσύ, ένας Υπουργός γενημμένος, να κείσαι σήμερα στις σελίδες των εφημερίδων μισός άνθρωπος μισός αθώος, όχι σαν τον Εριχθόνιο μισός ερπετό, και να καταστρώνεις το απολογητικό σου υπόμνημα στη βάση του δεν κατάλαβα / δεν είδα / δεν είχα ιδέα / δεν ξέρω, εγώ απλά συνέχισα μια τεχνική πολιτική που είχε ξεκινήσει επί Σύριζα.  

ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΚΑΙΑ

Οι πυρομετεωρολογικές συνθήκες στην περιοχή υπήρξαν ιδιαιτέρως δυσμενείς χθες το μεσημέρι, τι να κάνουμε ; αυτό το ξέρουν και οι πέτρες που, σαν τις κατσαρόλες, από φωτιά λίγα καταλαβαίνουν, το ξέρει κι ο Υπουργός κύριος Κεφαλογιάννης που tried his best αλλά δεν μπορεί να βγάζει λαγούς από το καπέλο καθημερινά, σύμφωνα με το "Πρώτο Θέμα" είχε να αντιμετωπίσει 111.474 εστίες πυρκαγιάς χθες και μία του ξέφυγε, άνθρωπος είναι κι αυτός, αν δεν απατώμαι, το ξέρει πλέον και η Χριστίνα η Σούζη που σήμερα το πρωί χτυπάει το κεφάλι της στον καμμένο τοίχο του εξοχικού της που δεν άκουσε τον θεό του πολέμου συνάδελφό της στον Σκάι να το ασφαλίσει για περισσότερα από όσα άξιζε και να κοιτάει τώρα αγγελίες παραθαλάσσιων ακινήτων στη Τζιά, υπό την έννοια ότι, ο καιρός θα ήτο πάντα αίθριος, οι δε τιμές των ακινήτων σταθερά ανοδικές με ποσοστό 41% ετησίως, και σαν γερμανοί συνταξιούχοι στην Κρήτη όλοι μαζί (θα) μπορού(σα)με, κι εγώ κι ο Καλλιάνος και ο Ρούχλας που ήταν λα κι ο άλλος που πήρε σύνταξη θα μπορούσαμε να αρχίσουμε ένα κυκλικό χορό πιστεύοντας ότι ο καιρός θα είναι πάντα καλός στο μέλλον ως μετεωρολόγοι - επιστήμονες, με την κάμερα του ΣΚΑΙ στο κέντρο να απαθανατίζει τη χαρά και πίσω μας το γεωφυσικό χάρτη της χώρας, χοροπηδώντας με φιγούρες πρώτου στο τσάμικο προκειμένου να κρύψουμε την αμηχανία ενός σπουδαίου τηλεοπτικού οργανισμού που πρέπει να μεταδώσει ότι μόνο τρία σπίτια κάηκαν χθες ολοσχερώς και περίπου δέκα έπαθαν ζημιές αλλά το ένα είναι του δικού μας παιδιού, της Χριστίνας μας, που ίσως να μην συμμερίζεται στο εξής το πάθος μας για την συντριπτική κυβερνητική υπεροχή, που ίσως - σαν την συγκαμμένη γειτόνισσά της χθες που έλεγε "Κάηκε το σπίτι μου, δεν το πιστεύω" σαν να αναρωτιόταν δημόσια αν ψήφισε η μάνα της Νέα Δημοκρατία - δεν φιλήσει το χέρι του Βορίδη την επόμενη φορά που θα εισέλθει στο πλατό, και που ίσως, χρειαστεί με βαριά καρδιά να την απολύσουμε πριν το Σεπτέμβρη γιατί η μυρωδιά του καμμένου που θα περνάει ανεπαίσθητα από τις οθόνες στα σαλόνια μας όταν θα την βλέπει ο τηλεθεατής δεν θα μπορεί να συμβαδίσει με το αφήγημα του καλού μας του καιρού που έξι χρόνια τώρα μας σερβίρει ο καλύτερος τηλεοπτικός σταθμός των Βαλκανίων, η Γιούρομπανκ είκόνα της ψηφιακής εποχής της νεοδημοκρατικής μας κοινωνίας, όπου το μπροστά είναι μπροστά και το πίσω πίσω, να μπορεί να το υποστηρίξει λεκτικά και ο Κικίλιας, το νέο έρχεται να αντικαταστήσει το παλιό, η Παλαιά Φώκαια ανήκει στο παρελθόν, ακριβώς όπως οι εξηντάχρονες μετεωρολόγοι που ανέβαζαν φωτογραφίες μιας ειδυλλιακής Ελλάδας ανασφάλιστων ηλιοβασιλεμάτων αγαπημένων τους τηλεθεατών που τώρα στα σχόλια κάτω από το σχετικό άρθρο στο Πρώτο Θέμα παρουσιάζονται ως χαιρέκακοι ανορθόγραφοι σινεφίλ αναφωνώντας lepa sela lepo gore και χορεύοντας στο ρυθμό του Σούζι Τσούζει.

ποτέ δεν χτύπησε τίποτε

Εχθές το βράδυ ξύπνησαν τα μέηλ κι άρχισαν να με κυνηγάνε μέσα σ' ένα δάσος από δέντρα - ευθείες γραμμές, άλλα μέηλ αυτά, σαν τα συρτάρια του gmail με θέμα σκοτεινό, αλλά οριζόντια αυτά, δέντρα χωρίς φύλλα, ουρανοξύστες μέσα στο δάσος που μύριζε σαν σέρβερ ρουμ, κι εγώ έτρεχα σαν σε σουηδικό σήριαλ που σε κυνηγάνε κίτρινα γιλέκα με σκυλιά αλλά ήμουν αθώος, ή έτσι αισθανόμουν τουλάχιστον, και οι ειδοποιήσεις από το outlook ακούγονταν στο βάθος σαν πυροβολισμοί, έσκασα από το τρέξιμο μέσα στο σκοτεινό θέμα, δεν υπήρχε καμία πέτρα να παραπατήσω ή ξύλο, δεν έφαγα καμία γλύστρα, σαν να έκανα πατινάζ σε γκλασ φλορ με σλάλομ χωρίς να βλέπω τίποτα στα δέκα μέτρα μπροστά μου και μετά από ώρα έφτασα στην ακτή, άφησα το δάσος πίσω μου και στον ορίζοντα δεν υπήρχε τίποτα, κανένα θέμα φόντου, κι εκεί που είμαι έτοιμος να βουτήξω με τα παπούτσια γύρισα να κοιτάξω πίσω μου τα μηνύματα - θηρευτές, να υπολογίσω πόσο χρόνο έχω, αν με παίρνει να πάρω μια ανάσα, κι όπως γύρισα να δω με τρόμο άρχισα να ακούω στ' αυτιά μου μέσα σαν από ακουστικά το 

GIVE IT UP

από

MOTHERMARY

αλλά δεν φόραγα ακουστικά, είμαι βέβαιος, σοκ, και γυρίζω μπροστά προς το νερό και στον ουρανό βλέπω το βιντεοκλίπ να παίζει και κάθομαι στην άμμο πάνω και μετά άρχισα να αιωρούμαι πάνω από τα μέηλ και δεν υπήρχε ούτε ήχος κινητού ούτε η μνήμη του.