ποτέ δεν χτύπησε τίποτε

Εχθές το βράδυ ξύπνησαν τα μέηλ κι άρχισαν να με κυνηγάνε μέσα σ' ένα δάσος από δέντρα - ευθείες γραμμές, άλλα μέηλ αυτά, σαν τα συρτάρια του gmail με θέμα σκοτεινό, αλλά οριζόντια αυτά, δέντρα χωρίς φύλλα, ουρανοξύστες μέσα στο δάσος που μύριζε σαν σέρβερ ρουμ, κι εγώ έτρεχα σαν σε σουηδικό σήριαλ που σε κυνηγάνε κίτρινα γιλέκα με σκυλιά αλλά ήμουν αθώος, ή έτσι αισθανόμουν τουλάχιστον, και οι ειδοποιήσεις από το outlook ακούγονταν στο βάθος σαν πυροβολισμοί, έσκασα από το τρέξιμο μέσα στο σκοτεινό θέμα, δεν υπήρχε καμία πέτρα να παραπατήσω ή ξύλο, δεν έφαγα καμία γλύστρα, σαν να έκανα πατινάζ σε γκλασ φλορ με σλάλομ χωρίς να βλέπω τίποτα στα δέκα μέτρα μπροστά μου και μετά από ώρα έφτασα στην ακτή, άφησα το δάσος πίσω μου και στον ορίζοντα δεν υπήρχε τίποτα, κανένα θέμα φόντου, κι εκεί που είμαι έτοιμος να βουτήξω με τα παπούτσια γύρισα να κοιτάξω πίσω μου τα μηνύματα - θηρευτές, να υπολογίσω πόσο χρόνο έχω, αν με παίρνει να πάρω μια ανάσα, κι όπως γύρισα να δω με τρόμο άρχισα να ακούω στ' αυτιά μου μέσα σαν από ακουστικά το 

GIVE IT UP

από

MOTHERMARY

αλλά δεν φόραγα ακουστικά, είμαι βέβαιος, σοκ, και γυρίζω μπροστά προς το νερό και στον ουρανό βλέπω το βιντεοκλίπ να παίζει και κάθομαι στην άμμο πάνω και μετά άρχισα να αιωρούμαι πάνω από τα μέηλ και δεν υπήρχε ούτε ήχος κινητού ούτε η μνήμη του.