Αντιρατσιστικά δάνεια

Τη Δευτέρα που μας πέρασε (3.6.2013) κατατέθηκε στη Βουλή σχέδιο νόμου με τίτλο "Πρόγραμμα διευκόλυνσης για ενήμερους δανειολήπτες και τροποποιήσεις στο ν. 3869/2010", για τις προϋποθέσεις της ένταξης στο οποίο έγινε αρκετός λόγος στις τηλεοράσεις και τα δελτία ειδήσεων, χωρίς να μπορούμε να πούμε το ίδιο για τη βασική φιλοσοφία του νομοθετήματος. Έχουμε και λέμε λοιπόν : Στη σημερινή δραματική οικονομική συγκυρία, ποιος είναι αυτός που χρειάζεται άμεσα τη συνδρομή του Κράτους, ώστε να προστατευτεί από τις δικαστικές ενέργειες των τραπεζών στις οποίες οφείλει ; 

Α. Ο δανειολήπτης του οποίου το δάνειο έχει καταγγελθεί και έχει εκδοθεί διαταγή πληρωμής ή και πρόγραμμα πλειστηριασμού εναντίον του ; 

Β. Αυτός που αντιμετωπίζει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και έχει καθυστερήσει πάνω από τρεις μηνιαίες δόσεις, με αποτέλεσμα να επίκειται η καταγγελία της δανειακής του σύμβασης ; 

Γ. Αυτός που καταφέρνει να πληρώνει τη δόση στην ώρα του, έστω με πολύ κόπο ; ή

Δ. Όλοι οι παραπάνω τύποι οφειλέτη, με τις σχετικές διακρίσεις ως προς την αντιμετώπισή τους ;

Ο Σάκης ο Νομοθέτης σε αυτό απάντησε το Γ, γι αυτό και βάφτισε το πόνημά του "για ενήμερους δανειολήπτες". Δηλαδή, η βασική ιδέα του είναι ότι έρχεται το Κράτος δια νόμου να ρυθμίσει τη σχέση ενήμερων δανειοληπτών και Τραπεζών με νέους όρους, άρα να δημιουργήσει μια νέα συμφωνία (ως προς τον τρόπο και ιδίως το χρόνο) αποπληρωμής, ενώ η υπάρχουσα συμφωνία τηρείται κανονικά. Η ερώτηση είναι όχι μόνο λογική αλλά και επιβεβλημένη : Γιατί να υπαχθεί σε έντοκη ρύθμιση επιμήκυνσης ένας δανειολήπτης που πληρώνει τις δόσεις του κανονικά ; Αφού η συμφωνία τηρείται, ποιος ο λόγος να την αλλάξουμε, και μάλιστα με νόμο ; Αφού οι τράπεζες ρυθμίζουν σωρηδόν, όπως μας λέει η κυβέρνηση τόσο καιρό. Μήπως μοναδική μας μέριμνα είναι η πανηγυρική, επικοινωνιακά, υποδοχή ενός νόμου που λέει ότι βάζει φρένο στις Τράπεζες, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα (καθώς η συγκεκριμένη πρόταση δεν μεταβάλει ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα του υπερχρεωμένου πολίτη) ; 

Είναι προφανές ότι η σωστή απάντηση είναι η Δ. Αλλά αν έπρεπε να επιλέξει κανείς με λογικά κριτήρια μια μόνο κατηγορία από τις παραπάνω, θα έπρεπε να αρχίσει από το Α και στη συνέχεια  να κατεβαίνει. Πρόγραμμα διευκόλυνσης δεν χρειάζεται όποιος δεν δυσκολεύεται. Ρύθμιση σε δόσεις χρειάζεται αυτός που του έχουν καταγγείλει το δάνειο και είναι το σύνολο του ποσού απαιτητό, όχι αυτός που έχει ήδη δόσεις, τις οποίες μάλιστα καταβάλλει μηνιαίως. Το εν λόγω σχέδιο νόμου έχει την ίδια πρακτική αξία με ένα νόμο που θα επέβαλε στα ψάρια που οδηγούν Ι.Χ. να φορούν ζώνη ασφαλείας, με αποτέλεσμα, αφού δεν ελαφρύνει στην πράξη τους δανειολήπτες, να μην επιβαρύνει ουσιαστικά και τις τράπεζες. Η φιλοσοφία του είναι ίδια με την αντιρατσιστική πρόταση νόμου της Χρυσής Αυγής : να προστατεύσουμε με νόμο αυτούς που δεν έχουν ανάγκη προστασίας, καταδικάζοντας τους πραγματικά ανήμπορους να ζουν ως φαντάσματα. 

[υπό το παραπάνω πρίσμα, η σημερινή ανακοίνωση ότι θα συμπεριληφθούν τελικά και οι Β στο ρυθμιστικό πλαίσιο του νόμου, είναι μια μικρή νίκη της κοινής λογικής]

Υ.Γ. Βέβαια, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε ότι το αρχικό σχέδιο νόμου, ενώ δεν έδινε τίποτα στους πολίτες, όπως ήδη εξηγήθηκε, στο σκέλος του που τροποποιεί το νόμο Κατσέλη, έδινε αρκετά στις τράπεζες, αναγκάζοντας τους χιλιάδες οφειλέτες που περιμένουν να εκδικαστεί η αίτησή τους το 2018 ή το 2022 να καταβάλλουν κάθε μήνα ποσό όχι λιγότερο από το 10% της δόσης που είχαν συμφωνήσει κατά την υπογραφή, καταλαμβάνοντας και τις ήδη κατατεθειμένες αιτήσεις, και ως εκ τούτου ο τίτλος "Πρόγραμμα διευκόλυνσης για τραπεζίτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης - τροποποιήσεις του ν. 3869/2010" να παρουσιάζεται αρκετά πιο εύστοχος.