Όταν ήρθε η ώρα, μάζεψε πρόχειρα τα χαρτιά που βρίσκονταν μπροστά του και σηκώθηκε για να μιλήσει. Ξεκίνησε να λέει για όσα καλά έχει κάνει στην πολιτική ζωή του μέχρι σήμερα, για την προσωπική του συμβολή στο να καταστεί το ΠΑΣΟΚ ένας θεσμός της Δημοκρατίας, όπως είπε και ο νυν Πρόεδρος στις 3 του τρέχοντος Σεπτέμβρη, για μια ζωή ταγμένη, εν ολίγοις στην προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Όσοι από τους παρευρισκόμενους περίμεναν να κλείσει την ομιλία του με μια συγγνώμη ή "κάτι σαν συγγνώμη", όσοι περίμεναν να ακούσουν κάποια λόγια μεταμέλειας, αυτοκριτικής ίσως, έστω κάτι αναστοχαστικό, γελάστηκαν. Δεν έχει μετανιώσει για τίποτα, σαν την Άντζελα Δημητρίου. Ήταν όλη του τη ζωή, είναι σήμερα και θα είναι μέχρι που θα πεθάνει ένας Έλληνας πολιτικός άνδρας που δεν έχει κάνει κανένα λάθος. Όχι γιατί είναι κάτι υπεράνθρωπο ο ίδιος, όχι, μόνο που στην ελληνική μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή δεν ίσχυε ποτέ η διάκριση σωστού - λάθους. Βλέπεις, το ΠΑΣΟΚ από τα πρώτα του χρόνια είχε καταφέρει να μεταλλάξει τους όρους του πολιτικού παιγνίου. Οι εκάστοτε κυβερνητικές ή αντιπολιτευτικές επιλογές δεν κρίνονταν ούτε από το μέγεθος της επιβάρυνσης του προϋπολογισμού ούτε καν από την κοινή λογική. Η ελληνική πολιτική διαδραματιζόταν στις ομιχλώδεις θεωρητικές περιοχές του κόσμου των ιδεών, προκρίνονταν κάποιες εκτιμήσεις κατά καιρούς ως κρατούσες, ανάλογα με τις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες, κάποιες επιλογές μπορεί να προκαλούσαν τριβές με παρελθούσες ρυθμίσεις ή προτάσεις που είχαν γεννηθεί μέσα από προηγούμενες σκέψεις αλλά ως εκεί. Λάθη δεν ήταν δυνατό να γίνουν. Ίσως ένας πρόχειρα στημένος διαγωνισμός ναι, ένα ρουσφέτι, μια πρόσληψη χωρίς τα απαραίτητα προσόντα ναι, μπορεί και να έγιναν από κάποιους, αλλά αυτά δεν δίνουν τον πολιτικό τόνο στην κοινωνία, άσε που οι υπεύθυνοι για τέτοιου τύπου ανορθογραφίες έπρεπε να αναζητηθούν στους διεφθαρμένους διευθυντές των πολιτικών γραφείων και όχι στους πολιτικούς μας άνδρες. Ο πρώτος χρυσός κανόνας ήταν ένας : στην ελληνική πολιτική δεν μιλάμε για λεφτά. Αυτά τα κανονίζουν τα κατώτερα τεχνικά κλιμάκια. Επί παραδείγματι, εμείς αποφασίσαμε ότι θα ήταν ευεργετικό για το διεθνές μας κύρος να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν ασχοληθήκαμε με το κόστος της κάθε φανέλας του κάθε εθελοντή, ή λάβαμε την απόφαση, με τη σύμφωνη γνώμη του ΚΥΣΕΑ, να προμηθευτούμε φρεγάτες και υποβρύχια, να ενισχύσουμε την εθνική μας άμυνα, ή να προσφύγουμε στους Ευρωπαίους εταίρους μας για την κάλυψη του δημοσίου χρέους. Αν ρωτάτε για τα λεφτά, πάρτε τηλέφωνο το Σμπώκο, τον Παπακωνσταντίνου ή την Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Κάτι τέτοιοι λέρωναν το μυαλό τους και τα χέρια τους με χαρτονομίσματα. Εμείς ήμασταν ανέκαθεν πολιτικοί. Δεν μπορούμε να απολογούμαστε σήμερα για τις αστοχίες του συστήματος, για τον κάθε φαύλο που έτυχε να βάλει το χέρι του στο μέλι. Αυτούς να ψάξει να τους βρει η δικαιοσύνη. Κοιτάξτε γύρω σας, ποια ήταν η Ελλάδα το 1974 και ποια είναι σήμερα, πόσο έχουμε προοδεύσει όλα αυτά τα χρόνια και αναρωτηθείτε ο καθένας μόνος του ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πιστωθούν το μεγαλύτερο μέρος των όσων έχουν επιτευχθεί. Πέντε γράμματα θα σας έρθουν σίγουρα στο νου : ΠΑΣΟΚ.
* Δεν έχει σημασία τι ειπώθηκε κατά λέξη αλλά αρκεί το πνεύμα της ομιλίας του καθενός, το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο είτε με τη μορφή απολογίας ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων είτε με τη μορφή ομιλίας στην πρόσφατη εκδήλωση για την επέτειο της ίδρυσης του Κινήματος, στο βαθμό που από το 2010 και έπειτα το ΠΑΣΟΚ από νεύρωση εξελίχθηκε σε ψυχοπάθεια.
Έτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφή