Η χωροταξία του πάνελ

Στο μέσο της οθόνης κάθεται πάντα ένας φωτογενής ανθωπάκος, η δήθεν οξφορδιανή μόρφωση του οποίου δεν του επιτρέπει να παίρνει θέση, δήθεν, υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, και λέμε δήθεν διότι ο τρόπος που συντάσσονται οι ερωτήσεις, οι λογικές προϋποθέσεις κάθε - εκ πρώτης όψεως αντικειμενικής - αναφοράς του κλείνουν το μάτι στο φλερτ με την καταστροφή που θα μας ξημερώσει αν, πλάνα αργεντίνικων πλιάτσικων αιωρούνται στον αέρα του πάνελ, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη πλέον να μεταδίδονται, π.χ. "ο τάδε διεθνής αναλυτής είπε ότι σε περίπτωση εκλογικής επικράτησης του Σύριζα θα επικρατήσει αναστάτωση στις αγορές, πως το σχολιάζετε ;", ή "υπάρχουν περιθώρια μετεκλογικών συνεργασιών σε περίπτωση επικράτησης του Σύριζα ;" κ.ο.κ. 

ενώ από τη μια πλευρά κάθεται πάντα κάποιος σοβαροφανής με σκούρο συνήθως κουστούμι, μεγαλύτερος ηλικιακά αν ανήκει στη Ν.Δ. ή μικρότερος και με πιο σπορ εμφάνιση αν αποτελεί κάποιο μαραμένο φύλλο του δέντρου του ΠΑΣΟΚ, είναι σαφής, βλέπεις, η προεδρική επιλογή για τη δημιουργία μιας τηλεοπτικής εντύπωσης αειθαλούς δύναμης σε πείσμα των φυλλοβόλων δημοσκοπικών προβλέψεων, ή και οι δύο, ανάλογα το πάνελ, που υμνούν σε κάθε ευκαιρία την αρετή της ευθύνης και τη μεγαλοπρέπεια της σύνεσης, που δικαιολογούν την καταστολή στο όνομα της εθνικής ενότητας, που λοιδωρούν τους απέναντι για το "που θα βρουν τα λεφτά" και αναγορεύουν εαυτούς σε θεματοφύλακες του δυτικού τρόπου ζωής, που δακρύζουν όταν τύχει να ακούσουν για 30% ανεργία, για κανένα πνιγμένο μεταναστάκι, για κανένα καμμένο από σόμπα σπιτάκι, με τους ενοίκους μέσα, αλλά πιστεύουν ότι έρχεται η ανάκαμψη, ότι οδηγούν σε μονόδρομο, ότι δεν υπήρχαν περιθώρια και ότι κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της ευαισθησίας, της ανθρωπιάς, απλά κάποιοι αναλαμβάνουν στις πλάτες τους το βάρος της ευθύνης και κάποιοι όχι, κάποιοι έχουν μάθει να τα λένε έξω από τα δόντια και κάποιοι να τα στρογγυλεύουν, κάποιοι είναι ρεαλιστές και κάποιοι λαϊκίζουν ακόμη, 

και στην άλλη πλευρά οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης με ρούχα θαμώνων καφενείου, και με αναλύσεις αντίστοιχες, πέντε δις εδώ και πέντε από εκεί θα μαζέψουμε, είδατε πόσο εύκολο είναι ; βάλε και μισό κιλό γραβιέρα Νάξου, όλοι με μάλλινο σακάκι ΚΚΕ και καρό εργατικό πουκάμισο, εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, και συνήθως από κοντά και ένας ανεξάρτητος Έλληνας φωνάζει "προδοσία" για να υποβαθμιστεί κι άλλο το επίπεδο, αφήνοντας σπόντες για αεροψεκασμούς των πολιτών και διεθνείς συνομωσίες, για το ζοφερό μέλλον των παιδιών μας στ' αμπάρια του μνημονίου και του χρέους, 

και ενδιαμέσως όλο και λιγότερες διαφημίσεις, και εσύ κοιτάς αυτό το γυαλί που σ' έμαθαν πως είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και - είτε συντάσσεσαι με κάποιον είτε απορείς με τα χάλια που βλέπεις - υπομένεις παθητικά αυτό που έλεγαν οι παππούδες σου μοίρα, δεν μπορείς παρά να απελπίζεσαι με ό,τι και να βγάλει η όποια κάλπη, είσαι πλέον σίγουρος ότι και οι εκλογές που ζητούσες παλιά τώρα δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, και αισθάνεσαι όμορφα με τον εαυτό σου μόνο και μόνο που δεν διανοείσαι να ψηφίσεις Χρυσή Αυγή, ακόμα, σκεπτόμενος πόσες γενιές εγκλωβίστηκαν εκλογικά στη λογική του "μη χείρον βέλτιστον" και τι κατάφεραν.