Στεγνοκαθαριστήρια ο Άρειος Πάγος

Παλιά, όταν ακόμα υπήρχε έννομη τάξη, το Δημόσιο στις δικαστικές του υποθέσεις εξαντλούσε όλα τα ένδικα μέσα, και μαζί την υπομονή και τις οικονομικές αντοχές κάθε πολίτη που τολμούσε να στραφεί εναντίον του. Όταν κάποιος τύχαινε να κερδίσει σε πρώτο βαθμό το Δημόσιο, δηλαδή, η πορεία της υπόθεσής του ήταν προδιαγεγραμμένη : έφεση (τρία με τέσσερα χρόνια), αναίρεση (άλλα τόσα) και βλέπουμε. Ο βαρύς αυτός γραφειοκρατικός βηματισμός - η πένθιμη παρέλαση των νομικών συμβούλων του κράτους δονούσε όλες απαρέγκλιτα τις δικαστικές γέφυρες μεταξύ Κράτους - πολιτών, μέχρι που αυτές τελικά έσπαγαν, κάθε φορά. 

Πριν κι απ' την σημερινή απόφαση του ανώτατου ακυρωτικού μας δικαστηρίου, με την οποία χορηγήθηκε αναστολή εκτελέσεως της υπ' αριθμόν 1584/2014 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου, με αποτέλεσμα το Δημόσιο να αποφύγει από σήμερα σύννομα την επανατοποθέτηση των καθαριστριών που απασχολούνται με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου στο υπουργείο Οικονομικών και στις Δ.Ο.Υ., προηγήθηκε η απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών να μην ασκήσει το δικαίωμα - ένδικο μέσο της εφέσεως, αλλά να στραφεί απευθείας στη ζεστή αγκαλιά του Αρείου Πάγου. 

Σύμφωνα με το σχετικό δελτίο τύπου που εκδόθηκε τότε, ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη Κυριακή των διπλών εκλογών «Ο Υπουργός Οικονομικών κάνει δεκτή την ομόφωνη γνωμοδότηση του Α΄ Τμήματος του ΝΣΚ σε σχέση με την τηρητέα πορεία από πλευράς Ελληνικού Δημοσίου στην υπόθεση επί της οποίας εκδόθηκε η 1584/2014 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και αφορά την προσωρινή επανατοποθέτηση των υπαλλήλων του κλάδου καθαριότητας στο Υπουργείο Οικονομικών. Συγκεκριμένα, η ομόφωνη γνωμοδότηση του ΝΣΚ εισηγείται στον Υπουργό Οικονομικών: α) την παραίτηση του Ελληνικού Δημοσίου από το δικαίωμα άσκησης του ενδίκου μέσου της έφεσης β) την άσκηση αίτησης αναίρεσης κατά της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών γ)την άσκηση αίτησης αναστολής της εκτέλεσης και αναστολής της ισχύος της εν λόγω απόφασης ενώπιον του Αρείου Πάγου, ούτως ώστε η υπόθεση να αντιμετωπιστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο στο συντομότερο χρόνο, δεδομένου ότι τίθενται ζητήματα εξαιρετικής σπουδαιότητας που αποτελούν τον πυρήνα του θεσμού της διαθεσιμότητας και συνδέονται με την ερμηνεία και εφαρμογή συνταγματικών διατάξεων. Ο Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων υποβάλλει παράλληλα ερώτημα της διοίκησης προς την τριμελή επιτροπή του άρθρου 3 του ν. 3068/2002 του Αρείου Πάγου, η οποία εποπτεύει τη συμμόρφωση του Δημοσίου σε δικαστικές αποφάσεις, με αντικείμενο τη δεσμευτικότητα εκτέλεσης της απόφασης σε παρόντα χρόνο». Για όποιον ξέρει να διαβάζει νομικά, η εν λόγω ανακοίνωση δεν λέει απολύτως τίποτα. 

Γιατί παραιτήθηκε το Δημόσιο από την έφεση ; Τα Εφετεία δεν μπορούν να κρίνουν "ζητήματα εξαιρετικής σπουδαιότητας που αποτελούν τον πυρήνα του θεσμού της διαθεσιμότητας και συνδέονται με την ερμηνεία και εφαρμογή συνταγματικών διατάξεων" ; Το επιχείρημα του συντομότερου χρόνου είναι αστείο γιατί η αίτηση αναστολής θα δικαζόταν συντομότερα από το Εφετείο Αθηνών. Επίσης λυπηρό είναι και το ερώτημα του γενικού γραμματέα, αν μια προσωρινά εκτελεστή απόφαση είναι προσωρινά εκτελεστή (ή παίζουμε). Ποιος ο λόγος το Δημόσιο να απευθυνθεί κατ' ευθείαν στον Άρειο Πάγο, παρακάμπτοντας το Εφετείο ; Μήπως επειδή στο Εφετείο δεν ήταν σίγουρο ; Μήπως το Δημόσιο προσέφυγε στον Άρειο Πάγο επειδή γνώριζε εκ των προτέρων την απόφαση που θα εκδιδόταν ; 

Την ίδια ώρα που στην Πορτογαλία οι ανώτατοι δικαστές κρίνουν ως αντισυνταγματικές ένα σωρό μνημονιακές διατάξεις, κρίνοντας αυτόνομα και δίκαια, εδώ, οι δικοί μας αντίστοιχοι αποδεικνύονται ανθρωπάκια. Καθαρίζουν τα άπλυτα άλλων - Όχι από το ίδιο χωριό, είναι ένα λαγκάδι ανάμεσα, απέναντι - το θέμα είναι μέχρι πότε.