Jumbigalis

Η σκέψη είναι ότι αν διαβάσεις τα λόγια χωρίς τη μουσική υπόκρουση θα συναισθανθείς πιο εύκολα το ρίγος της Ποίησης : 

δω-δε-κά-ω-ρα εγώ στη δουλειά μου χτυπάω/ 

και η ζέστη χτυπάει κι αυτή/

μια δουλειά μια σπίτι το θερμόμετρο σπάει/

κι εγώ ψάχνω αφορμή για φυγή/

να να να να να να να να να να (ή λα λα λα)

και ρωτάω ποιος να φταίει/

που δεν πήγαμε καλαμαράκι ντέι/

γι' αυτό τώρα θ' αγοράσω/

μια βάρκ' απ' τα τζάμπο/

ν' ανοιχτώ για να πιάσω : 

ΑΘΕΡΙΝΑ (δις)

να τραβάω κουπί από δω στη Ραφήνα/

  να γεμίσω δυο τελάρα/

τέσσερα - 14 - ΑΘΕΡΙΝΑAAAA

Όλη η Ελλάδα ξέρει ότι δεν πρόκειται για απόσπασμα από τη νέα ποιητική συλλογή του Μπογδάνου αλλά για την καινούρια ραδιοφωνική διαφήμιση των πολυκαταστημάτων Τζάμπο, την (πλαστική) ναυαρχίδα της καλοκαιρινής τους καμπάνιας, η οποία δεν έχει να ζηλέψει καμία από τις προηγούμενες στο πόσο σου σπάει τ' αρχίδια. Εκτός από την κλασική πια εικόνα του αδικημένου βιοπαλαιστή που (κάνει ότι δουλεύει) ονειρευόμενος φουσκωτά κανό με 59,99 ευρώ, η τελευταία αυτή ακουστική μαλακία εισφέρει τα εξής νέα στοιχεία, σε σχέση με τις προηγούμενες : α) πιθανότατα λόγω του ότι είναι αρκετά πιο φτηνός ο ραδιοφωνικός διαφημιστικός χρόνος απ' ό,τι παλιότερα, ακούγεται κατά τι περισσότερο, αλλά αυτό είναι μάλλον λογικό, β) επιχειρεί μια περίεργη σύνδεση με άλλη μια τεράστια παπαριά - διαφήμιση άλλης εταιρείας, η οποία σύνδεση θα πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στη διαφημιστική εταιρία των δύο σποτς, εκτός κι αν το εύρημα του καλαμαράκι ντέι μπήκε από τον ποιητή εσκεμμένα λίγο πριν προκειμένου να μας προϊδεάσει για το θαλασσινό του πράγματος, σχήμα που απαντάται για πρώτη φορά στον Όμηρο (Ευστρατιάδη) και γ) είναι η πρώτη φορά που καλλιτέχνης αυνανίζεται (πνευματικά) για να χύσει πάνω στη φωτογραφία της ίδιας του της μούρης, μπροστά σ(ε όλο)το πανελλήνιο. Γιατί όταν στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ο Κώστας ο Μπίγαλης έπαιζε παντού, τραγουδώντας του Αιγαίου τα μπλουζ πίσω από ένα πιάνο στην αμμουδιά, με καμπαρντίνα Κολόμπο και αναφορές σε λύρες και στους μισούς Θεούς του Ολύμπου, κανείς - ούτε βέβαια ο ίδιος - δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι θα τραγουδούσε είκοσι χρόνια αργότερα, για να αγοράσουμε απόχες πλαστικά ψυγεία ανεμιστήρες μαγιο κανό ομπρέλες φιδάκια φουσκωτά νησάκια βαρκάκια - όχι βρακάκια γιατί τους τα τελειώσαμε. Ο Μπίγαλης μεγάλωσε (σαν καλλιτέχνης), εσωτερικεύοντας τα βιώματα είκοσι και πλέον ετών, τα οποία "βγαίνουν" στην τελευταία του δουλειά - ή εσωτερίκευσε μεγαλώνοντας - μόνο και μόνο για να πάει από το στάδιο του voice σε αυτό του invoice, να γεμίσει τελάρα με δίσκους, να μας σπάσει τα νεύρα, να μην ξανακάνει ποτέ συναυλία ούτε σε μπουάτ χωρίς να του ζητήσουν να "πει την Αθερίνα", για τα στεγαστικά του τα δάνεια ρε γαμώτο, μεγάλωσε κι αυτός απότομα όπως όλοι μας, στην πίσω θέση του σκούτερ τώρα στην εθνική οδό να κάνουμε σήμα με το χέρι στον πίσω να μας προσπεράσει, ενθυμούμενοι τις μέρες που φεύγαμε από το beach bar για να πάμε στην ταβέρνα, κάθε μεσημέρι, κάνοντας μια στάση στο ΑΤΜ για να σηκώσουμε λεφτά απ' τη κάρτα, κάθε ευρώ τότε και ένα τηλέφωνο σήμερα από απόκρυψη, να μας μιλάνε κοφτά, να μας τη λένε, κι εμείς να τρέχουμε ακόμα να αγοράσουμε απ' τα Τζάμπο. Κάποια στιγμή παλαιότερα, ο Πανούσης, χωρίς να έχει ακούσει τη διαφήμιση του Μπίγαλη, είχε πει για την Άντζελα Δημητρίου ότι "αυτοσαρκάζεται χωρίς να το ξέρει". Τώρα τι να πει κανείς ;