ΤΑΛΑΙΠΑ

Είναι αυτή μια λέξη που ακούω πολύ τελευταία, από διαφορετικής ηλικίας άτομα, και ηχητικά δεν μ' αρέσει καθόλου, άσε που δεν την έχω δει πουθενά γραμμένη και δεν ξέρω αν γράφεται με "αι" ή με "ε", σαν το ΑΧΕΠΑ. Ή τη χλέπα, που μου τη θυμίζει ιδιαίτερα. Κι αν την είχα ακούσει μόνο από τη δεκαεφτάχρονη κόρη μου θα έλεγα οκ, ούτως ή άλλως μιλάμε για μια γενιά που ακόμη δεν έχει ταλαιπωρηθεί σχεδόν καθόλου στη ζωή της κι έχει και το κουσούρι να στέλνει μηνύματα στο κινητό με λέξεις τόσο συντετμημένες που είναι ν' απορείς, ανοίγοντάς το, αν σου 'στειλε μήνυμα άνθρωπος ή η ρομποτική σου σκούπα. Αλλά να την ακούς να προφέρεται - κατά προτίμηση με θεσσαλονικιώτικο στυλ - στη φράση "έφαγα μια ταλαίπα" από άτομα που προσεγγίζουν σιγά σιγά τα σαράντα ή τα πενήντα, ρε πούστη μου με ξεπερνάει. Είναι σα να θέλουν να υποβιβάσουν το νόημά της, σα να μην ταλαιπωρήθηκαν ακριβώς, εν ολίγοις νιώθω σα να ακούω εντελώς μαλακίες. Μιλάμε για μια λέξη που το μακρόσυρτο αυτής είναι εξ αρχής εγγεγραμμένο στο νόημά της, για να μην αναφερθώ στα παράγωγά της : το ταλαίπωρος είναι σούπερ επιλογή λέξης για συγκεκριμένη περιγραφή κατάστασης ανθρώπου, ή ήταν, μέχρι πρότινος. 

Και λέω μέσα μου : ταλαιπωρία (θηλ.) = η σωματική ή ψυχική καταπόνηση - 

ταλαίπα (θηλ.) η ποια ; η σωματική ή ψυχική κατάπα, 

και πλέον αντί για ταλαίπωρος / ταλέπας (βλ. ΑΧΕΠΑΝΣ), τι αρκτικόλεξα ειν' ετούτα ;

Και η γαμημένη αυτή επιβεβλημένη του κινητού και των καιρών μας συντομογραφία έρχεται σε μια φάση που έχουμε πραγματικά όλοι μας γαμηθεί στην ταλαιπωρία, καθημερινά ξυπνάμε ταλαίπωροι και πέφτουμε για ύπνο ταλαιπωρημένοι, οι βιταμίνες και τα συμπληρώματα κάνουν πάρτυ πάνω στα γραφεία και μέσα στις γυναικείες τσάντες, και με τη σύντμηση έρχεσαι σιγά σιγά σα μαλάκας και το αποδέχεσαι γλυκά γλυκά, το υποβιβάζεις για να το συνηθίσεις, νιώθεις για λίγο σαν μη ταλαιπωρημένη έβερ δεκαεφτάχρονη. Αλλά, άμα βγεις έξω, και πες ότι σου ήρθε η ιδέα να πας για μπάνιο στην Ανάβυσσο από του Ζωγράφου το περασμένο Σαββατοκύριακο, ή οποιοδήποτε Σαββατοκύριακο, εδώ που τα λέμε, ή δεν σου ήρθε, γιατί δεν είμαστε όλοι να γεννάμε ιδέες, αλλά πρέπει να πας στη δουλειά σου το πρωί από το Γέρακα στα δικαστήρια της Ευελπίδων βρε αδελφέ, αυτό που θα φας δεν είναι ταλαίπα, είναι πούτσα, αν θες να μιλάς μοδάτα, είναι βάσανο ή ακόμα και βασανιστήριο (αν είσαι και λίγο drama queen τύπος) και έρχεται να προστεθεί σαν κέρμα στο σχεδόν ξέχειλο από μπύρα (βάλε τις προηγούμενες μέρες) ποτήρι (δηλαδή το κορμί σου) της ψυχοσωματικής καταπόνησης, σαν ένα παιχνίδι που είχα δει παλιά να παίζει σε μια αμερικάνικη ταινία με την παρέα του σ' ένα μπαρ ο Τσαρλς Μπρόνσον, αν θυμάμαι καλά, και που δεν ξέρω πως ονομάζεται ούτε στ' αγγλικά ούτε στα ελληνικά, αλλά μπορούμε εδώ νομίζω να το λέμε 41%.