Αλλαγή χρήσης

Το πιο ωραίο πράγμα με τις συγκεντρώσεις διαματυρίας που γίνονται κατά καιρούς - πλέον, κάθε μέρα- μπροστά από τη Βουλή είναι ότι κόβεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων προς την Πανεπιστημίου. Συνεπώς, για λίγη ώρα δίνεται εκ των πραγμάτων η δυνατότητα σε κάποιες κουρασμένες πεζές φιγούρες της πρωτεύουσας να περπατήσουν ράθυμα στο κέντρο του οδοστρώματός της, χωρίς κανένα άγχος σχετικό με αφηνιασμένα μηχανάκια και θορυβώδη γιώτα χι. Αν μάλιστα η κατεύθυνσή σου είναι από Σύνταγμα προς Ομόνοια, όσο πρέπει κατηφορική δηλαδή για ένα χαλαρό περίπατο και όχι το αντίθετο (που κουράζει ελαφρά) και αν ο καιρός είναι τόσο δροσερός όσο χθες το μεσημεράκι, η βολτίτσα αυτή είναι σκέτο μεγαλείο. 

Περπατούσα χθες και εγώ στη μέση μιας τόσο φαρδιάς όσο και άδειας Πανεπιστημίου, έχοντας βάλει πλάτη τους φορτηγατζήδες και μου ήρθαν στο νου διάφορες στιγμές, πόσο πολύ έχω ευχαριστηθεί αυτή τη βόλτα απόγευμα ύστερα από πορεία, χαλαρή κουβέντα με φίλους πριν καταλήξουμε κάπου κεντρικά για μπυρίτσα, κάτω φυλλάδια και σκουπίδια, σειρήνες να ακούγονται κάπου μακριά πίσω, μυρωδιά χημικών... Μέχρι που, στο ύψος του Οφθαλμιατρείου μου ήρθε ξαφνικά έκλαμψη ότι η Πανεπιστημίου θα πεζοδρομηθεί, όπως ήδη έχει εξαγγελθεί αρμοδίως και μελαγχόλησα αυτόματα, πριν περάσω τη Σίνα. Σε κάποια χρόνια η χθεσινή μου αίσθηση ότι για μισή ώρα παραμερίζουν για χάρη μας τα αυτοκίνητα, μόνο και μόνο για να βολτάρουμε άσκοπα σέρνοντας τα παπούτσια μας πάνω στη φθαρμένη άσφαλτο, θα είναι πλέον μια ακόμη κουραστική συνήθεια. Και όπως κάθε συνήθεια, θα έχει χάσει την ιδιαίτερη αξία της. Οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου από τα απόνερα των κάθε λογής διαμαρτυριών του κέντρου της Αθήνας θα είναι σε λίγο καιρό μνήμες για να ανασύρεις περπατώντας πάνω στους άβολους κυβόλιθους του πεζοδρόμου που παλιά ήταν δρόμος.

Είναι κάτι αλλαγές που συμβαίνουν σε μικρά πραγματάκια που σου θυμίζουν οτι μεγαλώνεις, εκεί που δεν το περιμένεις, στη μέση ενός δρόμου. Και η σχεδόν ενστικτώδης, αρχικά αρνητική σου αντίδραση στην επερχόμενη αλλαγή είναι ακριβώς λόγω του ότι αισθάνεσαι ότι γερνάς, σιγά σιγά, στριφογυρίζοντας από αλλαγή σε αλλαγή. Αφού τον έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια δρόμο, ασ' τον ρε Μπιρμπίλη, γιατί μας χαλάς τη σειρά ; Και περιφράξεις και έργα και κομπρεσέρ και αλλαγή του δρομολογίου που μηχανικά ακολουθείς τόσα χρόνια αν θες να πας προς Ομόνοια, το να προσαρμόζεσαι είναι πάντα σχετικά κοπιώδες. Όλη αυτή η νοσταλγική αλυσίδα των σκέψεων ότι ο γιος μου δεν θα προλάβει την Πανεπιστημίου όπως την πρόλαβα εγώ, που με τη σειρά μου δεν την πρόλαβα όπως... που κι αυτός δεν την πρόλαβε όπως ήταν στη φωτογραφία είναι ουσιαστικά αναδρομικό καμουφλάζ μιας προσωπικής δυσκολίας προσαρμογής που αυξάνει με τα χρόνια. Εκεί κατέληξα. 

Μέχρι να φτάσω στο ύψος της Χαριλάου Τρικούπη είχα αλλάξει άποψη. Σκεφτόμουν, ωραία ιδέα, πεζοδρόμηση, σαν τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θυμάσαι πόσο σκοτεινός και μίζερος δρόμος ήταν πριν, ενώ τώρα, μακράν ο καλύτερος καλοκαιρινός περίπατος της Αθήνας. Όλα είναι θέμα διάθεσης.