Jumbo Χορεύω

Χθες νομίζω πως ήταν η πρώτη μέρα που η Αθήνα επέστρεψε στους κανονικούς της ρυθμούς, έγινε ξανά αυτό το μαζικό ιδρωμένο βασανιστήριο που όλοι αγαπήσαμε. Δεν ήταν μόνο οι απεργίες λεωφορείων κ.λ.π. που έκαναν την άνοδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας να θέλει μια ωρίτσα γεμάτη, δεν ήταν που έχουμε πάλι δακτύλιο, ούτε τα φοβερά νεύρα των οδηγών που έβγαιναν στον κόσμο σαν αδικαιολόγητα μπινελίκια ή κορναρίσματα, ούτε τα φορτηγά Δ.Χ. και η διαμαρτυρία τους ήταν. Εκείνο που σε κάνει να αισθάνεσαι στο πετσί σου την έναρξη της καινούργιας (σχολικής) σεζόν είναι αυτή η ραδιοφωνική λέπρα των τζάμπο. Κουρασμένος ή όχι, σίγουρα όμως ανήμπορα κολλημένος στο κάθισμα του οδηγού καθώς το μπροστά σου ελεύθερο διάστημα μέχρι το άλλο αυτοκίνητο είναι το πολύ πέντε μέτρα, αποφεύγοντας να κοιτάζεις τους απέναντι ή τους δίπλα οδηγούς γιατί η εικόνα τους σου θυμίζει περιφορά επιταφίου σε καρτ, κάνεις το λάθος να αναζητήσεις στο ραδιοφωνάκι δυο στιγμές ξενοιασιάς. Τι το 'θελες; Όλοι οι σταθμοί κάθε 15΄ θα παίξουν την καινούργια τζαμποδιαφήμιση.

Ειλικρινά, μέσα στο αυτοκίνητο μου φαινόταν ότι αυτό που έκανε όλο μου το είναι να λικνίζεται χαλαρωμένο μέσα στην ηλιόλουστη αιώρα του Αυγούστου ήταν ακριβώς η απουσία μαλακισμένων διαφημιστικών μηνυμάτων, να σου πριονίζουν τα νεύρα εκεί που δεν το περιμένεις. Και εννοείται πως η κορωνίδα αυτών είναι τα τραγουδάκια της εν λόγω εταιρίας. Αρνούμαι να πιστέψω ότι μια ομάδα διαφημιστών έχασαν τα καλύτερα χρόνια της νεότητάς τους φτάνοντας τριάντα και κάτι με σπουδές Ελλάδα και εξωτερικό για να καταλήξουν με επιστημονικά κριτήρια να δημιουργούν αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο για να μας οδηγήσουν στην κατανάλωση των προϊόντων που προωθούν. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστειάκι ενός βαθύπλουτου μισάνθρωπου που διασκεδάζει σκορπίζοντας ηχητικές βόμβες ανοησίας σε χιλιάδες κουρασμένων αυτιών, του ίδιου που έκανε πρώτο όνομα την Αρβανιτάκη, ίσως. Δεν εξηγείται λογικά αυτό που συμβαίνει. Στα τέλη Αυγούστου που ακόμα δεν είχε και τόση κίνηση, άκουσα τις νέες διαφημίσεις της κωλοεταιρίας με τον Μικρούτσικο. Δεν μπορώ να πω, με έπιασα να χαίρομαι ελαφρώς γιατί τουλάχιστον δεν ήταν αυτό το νηπιορεμπέτικο ρέγγε που μας είχαν συνηθίσει. Είχα βέβαια την απορία ποιος διαφημίζει ποιον, καθώς νομίζω ότι ο Μικρούτσικος πια θα είχε κάθε λόγο για να πληρώσει αυτός την προβολή του, έμεινα λίγο έκπληκτος από την παντελή έλλειψη έμπνευσης - αλλά είπα, εντάξει, Jumbo - θεώρησα λίγο κακεντρέχεια το να παραλληλίζεται ανοιχτά ο μέσος εργαζόμενος/βιοπαλαιστής με τον Καραγκιόζη - αλλά το 'παιξα υπεράνω - και απλά οπτικοποίησα το κουίζ : ο Μικρούτσικος να κάθεται σε μια καρέκλα, ακριβώς απέναντί του ο Καραγκιόζης να κάθεται σε μια ίδια καρέκλα και από κάτω η λεζάντα "βρείτε τον καραγκιόζη". ΟΚ, λέω, βλακεία διαφήμιση αλλά δε σε στρεσάρει κιόλας. Ηρέμησα κάπως. 

Μέχρι που άκουσα το τελευταίο σούπερ κολλητικό ραδιοφωνικό σποτάκι με τον μαλάκα και καλά ξέπνοο μπαμπά και την χορωδία των χιλίων σπαστικών μπόμπων να εκτελούν αυτό το γελοίο χορικό της φτήνιας και της πλαστικούρας σε ρυθμό φλίπερ. Και θύμωσα. Ειλικρινά θύμωσα. Άμα ήθελα να 'χω στο αμάξι μου τριάντα υστερικά μούλικα θα ήμουν οδηγός σχολικού ρε παίδες, ήμαρτον. Και μπαίνω στη θέση του μέσου όρου πατέρα που πάει βόλτα με τα 2,63 παιδιά του στο πίσω κάθισμα του στέησον βάγκον του και ακούνε όλοι μαζί αυτό το σφηνάκι-νηπιαγωγείου-που-καίγεται δέκα φορές και μετά βλέπουν τα παιδάκια την πινακίδα του Τζάμπο και αρχίζουν την γρίνια και τα κλάμματα και θυμούνται ότι δεν έχουν έβδομη ξύστρα να πάνε στο σχολείο και τελικά ο μπαμπάς υποκύπτει και σταματά και μπαίνουν μέσα και παίρνουν και μοιρογνωμόνιο και κεράκια και αφρόλουτρα η μαμά και βγαίνουν με δυο τσάντες ο καθένας και με τον μπαμπά να κρατά το καινούργιο κάθισμα τουαλέτας και φρίττω. Άντε μετά να πιάσεις το Μάη. Lose - lose situation, που λένε και στο χωριό μου. Και η διασκεδαστική αυτή εταιριάρα είναι τόσο παιχνιδιάρα που όλοι οι υπάλληλοί της δουλεύουν με το βασικό τρελές ώρες, με κάτι τυράκια (bonus) για να μην αγκομαχάς άμα ξεπεράσεις τις 14 ώρες την μέρα π.χ. στις γιορτές των Χριστουγέννων, κι αν κάνεις και λόγο για τριετίες ή αύξηση σε ξεκουράζουν απλά και μόνιμα, και είναι πλέον ψιλοκολοσσός με καταστήματα Βουλγαρία και 3.000 υπαλλήλους λέει, και δεν την άγγιξε η κρίση, λένε κάτι πορτοκαλί εφημερίδες. Γουστάρω, αυτή είναι ίσως η μόνη μας ευκαιρία για αύξηση των εξαγωγών και ανάπτυξη της οικονομίας. Πουλήστε φτήνια και μαλακία παντού, να γίνουμε και οικονομικά οι κινέζοι ψιλικατζήδες της Ευρώπης. Παντού και πάντα Τζάμπο, η μεταμοντέρνα εκδοχή των τάνκερ που έφτιαξαν την Ελλάδα του '60. Θα ακούσουμε και κακεντρέχειες από τους ξένους, ο τόπος των εφοπλιστών έγινε πηγή των ψιλικών, τι κατάντια αλλά μη μασάτε. Μπορούμε να γίνουμε το αντίπαλο δέος του ΙΚΕΑ, να εθνική ιδέα να μας ενώσει ξανά, πολιτικό στοίχημα δεκαετίας. Κι αν εκραγεί καμιά τοστιέρα δεν πειράζει, χαρωπά τραγουδάκια να διασκεδάζει ο μέσος Ευρωπαίος οδηγώντας, τι ευτυχία.

Κι αν κολλήσουμε από ιδέες, προτείνω κι ένα ιντερνάσιοναλ διαφημιστικό σποτάκι για το ραδιόφωνο σκέτη μούρλια : επί ένα λεπτό ο ήχος της απογείωσης ενός Jumbo 747 όπως ακούγεται στον αεροδιάδρομο και μετά μια παιδική φωνούλα να λέει "Τζάμπο/έφυγες" ή στον υπόλοιπο κόσμο "Jumbo/bye bye" - το οποίο γίνεται αντιληπτό ως "buy buy". Αν πετύχει η ιδέα θα ζήσουμε τέλεια, θα τρώμε σκατά με χρυσά κουτάλια, εμείς και όλος ο υπόλοιπος κόσμος.