Don't get any big ideas
They're not gonna happen
You paint your smile
And fill the holes
There'll be something missing
Just when you found it
It's gone
Just when you feel it
You don't
It's gone forever
Δεύτερον, το σήμα του ευρώ σαν χρυσό δόντι στην οδοντοστοιχία του τίτλου αφορά στους επαγγελματίες (στελέχη) της κοινοβουλευτικής αριστεράς, οι οποίοι κατ' εμέ δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τους αντίστοιχους του δικομματισμού - ίσως μόνο λίγη ειλικρίνεια, κυρίως απέναντι στους εαυτούς τους.
Μιας και πιάνουμε θέμα δύσκολο θα αρχίσουμε τις ταμπελίτσες :
1. Κ.Κ.Ε.
Νομίζω πως έχει τόση σχέση με την αριστερά που έχω στο κεφάλι μου όση κι ο Μητσοτάκης. Δεν είναι μόνο φασιστοειδή, δεν είναι μόνο ηλίθιοι, δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου σαν πολιτικοί Ιαχωβάδες, δεν είναι που διαδηλώνουν σα λόχος Ι5, δεν είναι που όλοι οι υπόλοιποι αριστεροί τους προκαλούν αηδία και που γι' αυτούς μόνο ο κουκουές (κομμουνιστής) είναι αριστερός, δεν είναι που δεν καταδέχονται τις πορείες κανενός άλλου σχηματισμού, δεν είναι που έχουν την Αλέκα 20 χρόνια γενική γραμματέα, δεν είναι που ανοίγουν σαμπάνιες με το 5,7 κάθε τέσσερα χρόνια, ούτε η "ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ", ούτε οι μαλακίες του Ριζοσπάστη, ούτε τα κουπόνια, ούτε τα ρούχα τους ούτε τα τσιτάτα που πιθηκίζουν ούτε η ΚΝΕ ούτε ο Κολοζώφ. Δεν είναι πολιτικός σχηματισμός πλέον. Δεν αναπτύσσουν κανένα προβληματισμό για το τι συμβαίνει γύρω τους, δεν ζουν στο σήμερα και δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τίποτε. Κανέναν μας. Είναι ψυχοπαθολογική κατάσταση που δεν αντιμετωπίζεται ούτε φαρμακευτικά πλέον, για την ακρίβεια συνδυασμός μανίας καταδιώξεως με ψυχωτική κατάθλιψη. Αναμφίβολα μέρος του γενικότερου κοινωνικού προβλήματος, πιο θεσμικοί κι απ' την "ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε." και ένας από τους σημαντικότερους λόγους που κρατάει ακόμη γερά στην Ελλάδα το δικέφαλο τέρας του δικομματισμού. Η τελευταία δήλωση της γενικής γραμματέως είναι ότι όσοι επιλέξουν στις δημοτικές εκλογές αποχή στηρίζουν τη σημερινή κατάσταση, το Μνημόνιο, την κυβέρνηση κ.λ.π. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τον κόσμο που επιλέγει να απέχει, η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνουν κανέναν που δεν τους ψηφίζει. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνουν.
2. ΣΥ - ΡΙ - ΖΑ
(Οι παύλες ήταν τάσεις, τώρα είναι ψηφοδέλτια). Αυτοί, που καταλαβαίνουν τον κόσμο που απέχει, αποφασίζουν να κατέβουν με τρεις υποψήφιους. Βέβαια, ποτέ δεν υπήρχε ένα ενιαίο υποκείμενο σαν ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό από το σημερινό τους χάλι απέχει έτη φωτός. Βρήκαν να σκοτωθούν μεταξύ τους στην παρούσα συγκυρία, να επελαύνει ο αντίπαλος κι αυτοί να παίζουν μπουνιές για τις καρέκλες. Εδώ ο κόσμος χάνεται και το (κομ)μούνι χτενίζεται. Αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι δεν χωρούσαν σε ένα σχήμα μαοϊκοί, ανανεωτές, αριστεριστές, οικολόγοι, αναρχικοί και κομμουνιστές οπότε ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Είναι πολύ κρίμα όμως που δεν τα σπάσανε εξαιτίας ιδεολογικών διαφωνιών αλλά για πρακτικές, προσωπολατρείες και τακτικισμούς.Το μεγαλύτερο πρόβλημα του έλληνα αριστερού είναι ότι το βελάκι δείχνει κυρίως προς τα μέσα και όχι στον ουρανό, εσωστρέφεια και αριστερά της εγωπαθούς ψυχανάλυσης, όχι της κοινωνικής αλλαγής.
3. Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά
Συνήθως πολύ ενδιαφέροντα άτομα που συνιστούν ένα ιδιαιτέρως βαρετό πολιτικό σύνολο. Αναφέρομαι σε όσους ανήκουν στο εξωκοινοβουλευτικό τμήμα μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να πείσουν όσους χρειάζεται για να πιάσουν το όριο εισόδου στη Βουλή και είναι η πλειοψηφία αυτοί, η κυβέρνηση των εξω - (ΜΕΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ, ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ) ας τους πούμε εξωκοινοβουλευτικούς της ανάγκης. Πολύ σοβαρότερες αγκυλώσεις απ' αυτές που φέρουν οι θιασώτες της Αλέκας Παπατσίπρα, πολλαπλασιασμός με δεκαδικά από μνήμης.
4. Ανένταχτοι
Απ' όλα έχει ο μπαξές. Στη μέση του καύσωνα της αριστεράς ανοίγει μια βεντάλια ιδεών και δυνατοτήτων, ιδίως όταν κάποιος είναι ταυτόχρονα ιδεαλιστής και βαθιά δημοκράτης, ωραίος πολιτικός χώρος, σαν πάρτυ επιλογής. Είναι η Σώτη Τριανταφύλλου που γράφει : "Τι πρέπει να γίνει αν θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη και χώρος για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, «επαναστατικά» μεταρρυθμιστικό κόμμα:1) πλήρης ρήξη με την ιστορία και την πολιτεία του ΚΚΕ 2) ανάδειξη καινούργιων αναλύσεων της σημερινής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης με παράλληλη ανάδειξη καινούργιων λύσεων: άνοιγμα ενός ευρέος διαλόγου γύρω από την πολιτική και τον τρόπο της ζωής 3) οργάνωση ενός δημοκρατικού κόμματος με χαλαρές δομές στη βάση μιας διακήρυξης που να περιλαμβάνει τα πρωταρχικά ζητήματα της οικονομίας και της δημοκρατίας: παραγωγή τοπικών προϊόντων (μείωση εισαγωγών)· χωρισμός εκκλησίας-κράτους· δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας· σταδιακή κατάργηση του στρατού· «εθνική» ανεξαρτησία στο πλαίσιο της ΕΕ (προς το παρόν...)· εκπαιδευτική μεταρρύθμιση· περιβαλλοντική προστασία· περιορισμός δημόσιου τομέα και γραφειοκρατίας· άρση της μονιμότητας· ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας· τροποποίηση του μητρικού-πατρικού ρόλου του κράτους· μεταναστευτική πολιτική (σταματώ εδώ: το «μανιφέστο» για μια δημοκρατική αριστερά καταλαμβάνει κάμποσες σελίδες).
Η ουσία είναι ότι για να παίξει η αριστερά «θετικό» ρόλο, όχι τον θορυβώδη και κενό περιεχομένου που έχει συνηθίσει να παίζει (γόοι και κραυγές και αιώνιοι πόνοι) θα χρειαστεί καινούργια πρόσωπα με καινούργιες ιδέες και λέξεις.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να υποβάλουμε σε ευθανασία τα «παλιά» πρόσωπα όπως ισχυρίζονται οι γνωστοί θερμοκέφαλοι που δεν λείπουν από κανέναν πολιτικό χώρο: στα πλαίσια και στις παρυφές της «ανανεωτικής» αριστεράς συναντάει κανείς τους καλύτερους από τους πρεσβύτερους συμπολίτες μας (και, αναπόφευκτα, μερικούς που δεν θα ήθελε να συναντήσει ποτέ...) Η «νέα» αριστερά, θα χρειαστεί σαφές, ριζοσπαστικό πρόγραμμα που ίσως δυσαρεστήσει και σοκάρει τους καλοπερασάκηδες, τους θρησκομανείς, τους λεβεντοπατριώτες, τους φραπεδόβιους αεριτζήδες, τους γλεντζέδες των σκυλάδικων, τους τεμπελοφοιτητές, τους κουκουλοφόρους, τους αναρχοφασίστες, τους χούλιγκανς των γηπέδων κι όσες γυναίκες είναι ενθουσιωδώς παραδομένες σε ανδρική τυραννία· κοντολογίς, όποιον χαρακτηρίζεται, αυθαιρέτως, «μέσος Έλληνας» συγκεντρώνοντας πλήθος από αντικρουόμενες ιδιότητες. Από τη φύση της, η αριστερά (φύση που έχει διαστραφεί: έτσι προκύπτει η αλλόκοτη ανάγκη για το επίθετο «δημοκρατική» που θα έπρεπε να περιττεύει), είναι δύναμη επαναστατική μέσα στην καθημερινότητα· δεν κολακεύει τους κομφορμιστές: είτε τους θαμπώνει, είτε τους ανοίγει τα μάτια."
Οι ευθύνες όλων τους, όλων μας είναι τεράστιες. Έχουν φέρει πολλούς σκεπτόμενους αριστερούς δημοκράτες στη φιλόξενη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ χρόνια τώρα, έχουν καταφέρει η αριστερά να μυρίζει άσχημα πια στην κοινωνία, στη ζωή. Οι Αβραμόπουλοι έχουν πάρει θάρρος και λένε ότι πλέον δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά, ξέφτισαν οι διαχωριστικές γραμμές ...
Εγώ τη Δεξιά τη βλέπω. Υπάρχει και μας ορίζει, χρόνια τώρα.
Την Αριστερά τη νιώθω, μέσα μου. Φτερουγίζει.
And fill the holes
There'll be something missing
Just when you found it
It's gone
Just when you feel it
You don't
It's gone forever
So don't get any big ideas
They're not gonna happen
You'll go to Hell
For what your
Dirty mind is thinking
RADIOHEAD
Κατ' αρχήν, η επιλογή των συγκεκριμένων στίχων έγινε για να απομακρυνθούμε από τις μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη που διαχρονικά "ντύνουν" κάθε κουβέντα σχετική με την ελληνική αριστερά.
Δεύτερον, το σήμα του ευρώ σαν χρυσό δόντι στην οδοντοστοιχία του τίτλου αφορά στους επαγγελματίες (στελέχη) της κοινοβουλευτικής αριστεράς, οι οποίοι κατ' εμέ δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τους αντίστοιχους του δικομματισμού - ίσως μόνο λίγη ειλικρίνεια, κυρίως απέναντι στους εαυτούς τους.
Μιας και πιάνουμε θέμα δύσκολο θα αρχίσουμε τις ταμπελίτσες :
1. Κ.Κ.Ε.
Νομίζω πως έχει τόση σχέση με την αριστερά που έχω στο κεφάλι μου όση κι ο Μητσοτάκης. Δεν είναι μόνο φασιστοειδή, δεν είναι μόνο ηλίθιοι, δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου σαν πολιτικοί Ιαχωβάδες, δεν είναι που διαδηλώνουν σα λόχος Ι5, δεν είναι που όλοι οι υπόλοιποι αριστεροί τους προκαλούν αηδία και που γι' αυτούς μόνο ο κουκουές (κομμουνιστής) είναι αριστερός, δεν είναι που δεν καταδέχονται τις πορείες κανενός άλλου σχηματισμού, δεν είναι που έχουν την Αλέκα 20 χρόνια γενική γραμματέα, δεν είναι που ανοίγουν σαμπάνιες με το 5,7 κάθε τέσσερα χρόνια, ούτε η "ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ", ούτε οι μαλακίες του Ριζοσπάστη, ούτε τα κουπόνια, ούτε τα ρούχα τους ούτε τα τσιτάτα που πιθηκίζουν ούτε η ΚΝΕ ούτε ο Κολοζώφ. Δεν είναι πολιτικός σχηματισμός πλέον. Δεν αναπτύσσουν κανένα προβληματισμό για το τι συμβαίνει γύρω τους, δεν ζουν στο σήμερα και δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τίποτε. Κανέναν μας. Είναι ψυχοπαθολογική κατάσταση που δεν αντιμετωπίζεται ούτε φαρμακευτικά πλέον, για την ακρίβεια συνδυασμός μανίας καταδιώξεως με ψυχωτική κατάθλιψη. Αναμφίβολα μέρος του γενικότερου κοινωνικού προβλήματος, πιο θεσμικοί κι απ' την "ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε." και ένας από τους σημαντικότερους λόγους που κρατάει ακόμη γερά στην Ελλάδα το δικέφαλο τέρας του δικομματισμού. Η τελευταία δήλωση της γενικής γραμματέως είναι ότι όσοι επιλέξουν στις δημοτικές εκλογές αποχή στηρίζουν τη σημερινή κατάσταση, το Μνημόνιο, την κυβέρνηση κ.λ.π. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τον κόσμο που επιλέγει να απέχει, η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνουν κανέναν που δεν τους ψηφίζει. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνουν.
2. ΣΥ - ΡΙ - ΖΑ
(Οι παύλες ήταν τάσεις, τώρα είναι ψηφοδέλτια). Αυτοί, που καταλαβαίνουν τον κόσμο που απέχει, αποφασίζουν να κατέβουν με τρεις υποψήφιους. Βέβαια, ποτέ δεν υπήρχε ένα ενιαίο υποκείμενο σαν ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό από το σημερινό τους χάλι απέχει έτη φωτός. Βρήκαν να σκοτωθούν μεταξύ τους στην παρούσα συγκυρία, να επελαύνει ο αντίπαλος κι αυτοί να παίζουν μπουνιές για τις καρέκλες. Εδώ ο κόσμος χάνεται και το (κομ)μούνι χτενίζεται. Αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι δεν χωρούσαν σε ένα σχήμα μαοϊκοί, ανανεωτές, αριστεριστές, οικολόγοι, αναρχικοί και κομμουνιστές οπότε ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Είναι πολύ κρίμα όμως που δεν τα σπάσανε εξαιτίας ιδεολογικών διαφωνιών αλλά για πρακτικές, προσωπολατρείες και τακτικισμούς.Το μεγαλύτερο πρόβλημα του έλληνα αριστερού είναι ότι το βελάκι δείχνει κυρίως προς τα μέσα και όχι στον ουρανό, εσωστρέφεια και αριστερά της εγωπαθούς ψυχανάλυσης, όχι της κοινωνικής αλλαγής.
3. Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά
Συνήθως πολύ ενδιαφέροντα άτομα που συνιστούν ένα ιδιαιτέρως βαρετό πολιτικό σύνολο. Αναφέρομαι σε όσους ανήκουν στο εξωκοινοβουλευτικό τμήμα μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να πείσουν όσους χρειάζεται για να πιάσουν το όριο εισόδου στη Βουλή και είναι η πλειοψηφία αυτοί, η κυβέρνηση των εξω - (ΜΕΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ, ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ) ας τους πούμε εξωκοινοβουλευτικούς της ανάγκης. Πολύ σοβαρότερες αγκυλώσεις απ' αυτές που φέρουν οι θιασώτες της Αλέκας Παπατσίπρα, πολλαπλασιασμός με δεκαδικά από μνήμης.
4. Ανένταχτοι
Απ' όλα έχει ο μπαξές. Στη μέση του καύσωνα της αριστεράς ανοίγει μια βεντάλια ιδεών και δυνατοτήτων, ιδίως όταν κάποιος είναι ταυτόχρονα ιδεαλιστής και βαθιά δημοκράτης, ωραίος πολιτικός χώρος, σαν πάρτυ επιλογής. Είναι η Σώτη Τριανταφύλλου που γράφει : "Τι πρέπει να γίνει αν θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη και χώρος για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, «επαναστατικά» μεταρρυθμιστικό κόμμα:1) πλήρης ρήξη με την ιστορία και την πολιτεία του ΚΚΕ 2) ανάδειξη καινούργιων αναλύσεων της σημερινής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης με παράλληλη ανάδειξη καινούργιων λύσεων: άνοιγμα ενός ευρέος διαλόγου γύρω από την πολιτική και τον τρόπο της ζωής 3) οργάνωση ενός δημοκρατικού κόμματος με χαλαρές δομές στη βάση μιας διακήρυξης που να περιλαμβάνει τα πρωταρχικά ζητήματα της οικονομίας και της δημοκρατίας: παραγωγή τοπικών προϊόντων (μείωση εισαγωγών)· χωρισμός εκκλησίας-κράτους· δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας· σταδιακή κατάργηση του στρατού· «εθνική» ανεξαρτησία στο πλαίσιο της ΕΕ (προς το παρόν...)· εκπαιδευτική μεταρρύθμιση· περιβαλλοντική προστασία· περιορισμός δημόσιου τομέα και γραφειοκρατίας· άρση της μονιμότητας· ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας· τροποποίηση του μητρικού-πατρικού ρόλου του κράτους· μεταναστευτική πολιτική (σταματώ εδώ: το «μανιφέστο» για μια δημοκρατική αριστερά καταλαμβάνει κάμποσες σελίδες).
Η ουσία είναι ότι για να παίξει η αριστερά «θετικό» ρόλο, όχι τον θορυβώδη και κενό περιεχομένου που έχει συνηθίσει να παίζει (γόοι και κραυγές και αιώνιοι πόνοι) θα χρειαστεί καινούργια πρόσωπα με καινούργιες ιδέες και λέξεις.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να υποβάλουμε σε ευθανασία τα «παλιά» πρόσωπα όπως ισχυρίζονται οι γνωστοί θερμοκέφαλοι που δεν λείπουν από κανέναν πολιτικό χώρο: στα πλαίσια και στις παρυφές της «ανανεωτικής» αριστεράς συναντάει κανείς τους καλύτερους από τους πρεσβύτερους συμπολίτες μας (και, αναπόφευκτα, μερικούς που δεν θα ήθελε να συναντήσει ποτέ...) Η «νέα» αριστερά, θα χρειαστεί σαφές, ριζοσπαστικό πρόγραμμα που ίσως δυσαρεστήσει και σοκάρει τους καλοπερασάκηδες, τους θρησκομανείς, τους λεβεντοπατριώτες, τους φραπεδόβιους αεριτζήδες, τους γλεντζέδες των σκυλάδικων, τους τεμπελοφοιτητές, τους κουκουλοφόρους, τους αναρχοφασίστες, τους χούλιγκανς των γηπέδων κι όσες γυναίκες είναι ενθουσιωδώς παραδομένες σε ανδρική τυραννία· κοντολογίς, όποιον χαρακτηρίζεται, αυθαιρέτως, «μέσος Έλληνας» συγκεντρώνοντας πλήθος από αντικρουόμενες ιδιότητες. Από τη φύση της, η αριστερά (φύση που έχει διαστραφεί: έτσι προκύπτει η αλλόκοτη ανάγκη για το επίθετο «δημοκρατική» που θα έπρεπε να περιττεύει), είναι δύναμη επαναστατική μέσα στην καθημερινότητα· δεν κολακεύει τους κομφορμιστές: είτε τους θαμπώνει, είτε τους ανοίγει τα μάτια."
Οι ευθύνες όλων τους, όλων μας είναι τεράστιες. Έχουν φέρει πολλούς σκεπτόμενους αριστερούς δημοκράτες στη φιλόξενη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ χρόνια τώρα, έχουν καταφέρει η αριστερά να μυρίζει άσχημα πια στην κοινωνία, στη ζωή. Οι Αβραμόπουλοι έχουν πάρει θάρρος και λένε ότι πλέον δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά, ξέφτισαν οι διαχωριστικές γραμμές ...
Εγώ τη Δεξιά τη βλέπω. Υπάρχει και μας ορίζει, χρόνια τώρα.
Την Αριστερά τη νιώθω, μέσα μου. Φτερουγίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου