Το πέμπτο βήμα

Ας υποθέσουμε ότι ζεις καθημερινά το μαρτύριο του Ταντάλου, και συ και όλοι οι υπόλοιποι που τους λένε λαό. Ότι θέλεις να αλλάξει (βηματισμό ; προτεραιότητες ; ηγέτη ;) η κοινωνία σου. Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν γίνονται πιστευτά, η καταπίεση διαρκώς μεγαλώνει - σαν τη φτώχεια - και η ζωή σου μοιάζει με κινούμενη άμμο. Όσο πιο πολύ προσπαθείς και κινείσαι για να σώσεις τη ζωή σου τόσο πιο πολύ βουλιάζεις, τώρα φαντάζεσαι ότι το χώμα εισβάλει μέσα στα ρουθούνια σου, λίγο πριν πραγματικά εισβάλει. Αρχίζεις και φοβάσαι, πανικοβάλλεσαι. Πριν να πνιγείς. Και αποφασίζεις να κατεβείς στο δρόμο, κάποια στιγμή νομοτελειακά βγαίνεις στο δρόμο. Ας αφήσουμε την αναρχία και τις λεηλασίες κατά μέρος, ας δούμε λίγο την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής. Πρώτο βήμα η επέμβαση της αστυνομίας, άκαρπη, πολλοί οι διαδηλωτές, λύσσα οι διαδηλωτές - δεύτερο η απαγόρευση κυκλοφορίας. Πούστικο βήμα το δεύτερο. Έχεις ανοίξει καφετέρια κι ένα βράδυ στο κλείσιμο σου σκάει μια παρέα αλλοδαπών παλαιστών με σβέρκο τρία τετραγωνικά ο καθένας και σου ζητάνε λεφτά. Προστασία. Κεντρώος φλώρος εσύ τους ρωτάς τι θα γίνει αν δεν τους τα δώσεις. Τότε - δεν εγγυώμαστε τίποτα - σου λένε, με σπαστά ελληνικά, σαν κόκκαλα. Για κάποιο λόγο δεν δίνεις και σε μια βδομάδα το βρίσκεις καμμένο το μαγαζί. Έτσι και η απαγόρευση κυκλοφορίας. Στηριγμένη στον εγγενή φόβο, βγες, αλλά δεν σου εγγυώμαι τίποτα πια, ως Κράτος. Χωρίς να ήσουν ποτέ θαρραλέος, ξαναβγαίνεις. Τρίτο βήμα ο Στρατός, ο ορισμός του πούστικου. Κορύφωση του φόβου. Στρατιώτες αδέρφια μας, δεν ξέρω τα αιγυπτιακά στρατιωτικά καθόλου, λένε κάποιοι ότι και ο στρατός κατά κανόνα λύγισε και δεν μπορεί να τους χτυπήσει. Τέταρτο βήμα τα μαχητικά αεροσκάφη. Σήμερα λέει πετούν στο Κάιρο όσο πιο χαμηλά μπορούν πολεμικά αεροσκάφη, τρίζουν πεζοδρόμια και σπάνε τζάμια, κουφαίνεσαι για λίγο, φόβος και εναντίον των στρατιωτών που δεν τα κατάφεραν να τους μαζέψουν. Άμεση πλέον και γενική η απειλή, κατάχρηση κρατικής εξουσίας με μυαλό μικρού παιδιού, θα σας ρίξω μπόμπα. Ένα κουμπί υπόθεση, και τα τανκς και οι διαδηλωτές και όσοι είναι μέσα στα σπίτια λόγω απαγόρευσης, μπουρλότο όλα. Ημέρα ανεξαρτησίας με εξωγήινους τους κυβερνώντες, οι μάσκες έπεσαν - οι βόμβες όχι ακόμη. Το κράτος που σου παρέχει μόνιμα ένα δίχτυ ασφαλείας στους ακροβατισμούς της καθημερινότητας όχι μόνο το απέσυρε αλλά σε απειλεί ότι θα σου κόψει και το σκοινί. Αν είσαι στην πλατεία και τα ακούσεις να πετούν από πάνω σου, τι κάνεις, τρέχεις πίσω στο σπίτι σου να σωθείς ; Και ας πούμε ότι ξαναβγαίνεις