Χιόνι από π

Ο κόσμος βράζει 


το αίμα του 

κανείς δεν θέλει να χυθεί.

Σκεφτόμαστε ότι (δεν) είμαστε αφρικάνοι.

Ούτε άνθρωποι είμαστε πια, είμαστε άμυνα. 

Μια ζωή άμυνα.

Δεν μπορούμε να περάσουμε το κέντρο, 

το γήπεδο κατηφορίζει. Για τους άλλους.

Πόσα εγώ φτιάχνουν μια διαδήλωση ; Ματ πόσα ;

Ιδέες, πόσες προσωπικές απόψεις, πόσες μολότωφ κρότου λάμψης ;

Πόσες απουσίες είναι δικαιολογημένες, συλλήψεις πόσες ;

Τι θεωρείται ότι σε αφορά ; 

Χημικά δάκρυα που πονάνε, συμμετοχής. 

Δεν σπάνε όλοι - αλλά όλοι κλαίνε.

Χωρίς μάτια άμυνα, τυφλή.

Πορείες που αφήνουν απαλά ίχνη στο χιόνι.

Κάποιος να κάτσει κάτω και να μην ξανασηκωθεί. 

Έτσι απλά. 

Και θα κάτσουν όλοι. Ακίνητοι.

Θα μας ψεκάσουν σαν κατσαρίδες.

Σαν κατσαρίδες θα αντέξουμε.

Θα μας χτυπήσουν με εφημερίδα. 

Εμείς ακίνητοι. Μια ζωή πιόνια, ξέρουμε.

Σαν ανάποδη παράδοση αιχμαλώτων.

Πάνω στην άσφαλτο που καθρεφτίζει το μέλλον.

Εκεί που χάνονται οι ευκαιρίες.

Στον καθρέφτη που το χιόνι -

δάκρυ κανενός.

Δηλαδή όλων
.