Ο αυτοκράτορας Ακιχίτο, ο οποίος παρέμενε σιωπηλός μέχρι τώρα, σε τηλεοπτική του εμφάνιση εξέφρασε την ανησυχία του και δήλωσε ότι προσεύχεται για την ασφάλεια του έθνους.
Τι είναι αυτό που κάνει δηλαδή ο κύριος Ακιχίτο, τη στιγμή που δακρυσμένες μητέρες με λευκές μάσκες συνοδεύουν τα παιδιά τους κοντά σε αυτό το περίεργο - ασημένιου χρώματος - γιαπωνέζικο πιστολάκι που εντοπίζει (αν και) πόσο έχεις μολυνθεί από ραδιενέργεια ; Προσεύχεται. Αυτοκράτορας είναι, προσευχές θα κάνει, θα πεις. Γιατί προσεύχεται, όμως, σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία ; Για την ασφάλεια του έθνους.
Δεν ξέρω κανένα γιαπωνέζο, πολλώ δε μάλλον κανένα γιαπωνέζο εθνικιστή. Γενικά, όμως, μου φαίνεται πως, το να αισθάνεται κανείς ασφάλεια - ως διαμετρικά αντίθετο του αισθήματος φόβου μέγεθος - είναι η πρώτη προϋπόθεση που πρέπει να συντρέχει για να δικαιούται να φοβάται ότι θα τη χάσει. Αν ήμουν άστεγος δε νομίζω να ανησυχούσα τόσο για την κρίση και τις διεθνείς υποβαθμίσεις όσο τώρα που συνηθίζω να κοιμάμαι στο προσημειωμένο σπιτάκι μου, αν ήμουν άνεργος δεν θα πονούσα στο άκουσμα των περικοπών των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων και πάει λέγοντας. Άρα ο αυτοκράτορας δεν κατάλαβε σεισμό, δεν κατάλαβε τσουνάμι, δεν κατάλαβε τίποτα. Δεν κατάλαβε ούτε ότι δεν κατάλαβε.
Υπάρχει ο κόσμος του χάρτου (εντάσσονται και οι γεωφυσικοί χάρτες σ' αυτόν και τα κομφετί) και ο κόσμος της ζωής. Αυτός που εμείς που περπατούμε στα πεζοδρόμια και μας σκουντάνε οι απ' το αντίθετο (ρεύμα;) και τον ονομάζουμε πραγματικό, είναι ο δεύτερος. Πιστεύω ότι καμιά εφημερίδα δεν μπορεί να με ενημερώσει για ποιο λόγο προσεύχεται αυτή :
Τι είναι αυτό που κάνει δηλαδή ο κύριος Ακιχίτο, τη στιγμή που δακρυσμένες μητέρες με λευκές μάσκες συνοδεύουν τα παιδιά τους κοντά σε αυτό το περίεργο - ασημένιου χρώματος - γιαπωνέζικο πιστολάκι που εντοπίζει (αν και) πόσο έχεις μολυνθεί από ραδιενέργεια ; Προσεύχεται. Αυτοκράτορας είναι, προσευχές θα κάνει, θα πεις. Γιατί προσεύχεται, όμως, σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία ; Για την ασφάλεια του έθνους.
Δεν ξέρω κανένα γιαπωνέζο, πολλώ δε μάλλον κανένα γιαπωνέζο εθνικιστή. Γενικά, όμως, μου φαίνεται πως, το να αισθάνεται κανείς ασφάλεια - ως διαμετρικά αντίθετο του αισθήματος φόβου μέγεθος - είναι η πρώτη προϋπόθεση που πρέπει να συντρέχει για να δικαιούται να φοβάται ότι θα τη χάσει. Αν ήμουν άστεγος δε νομίζω να ανησυχούσα τόσο για την κρίση και τις διεθνείς υποβαθμίσεις όσο τώρα που συνηθίζω να κοιμάμαι στο προσημειωμένο σπιτάκι μου, αν ήμουν άνεργος δεν θα πονούσα στο άκουσμα των περικοπών των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων και πάει λέγοντας. Άρα ο αυτοκράτορας δεν κατάλαβε σεισμό, δεν κατάλαβε τσουνάμι, δεν κατάλαβε τίποτα. Δεν κατάλαβε ούτε ότι δεν κατάλαβε.
Υπάρχει ο κόσμος του χάρτου (εντάσσονται και οι γεωφυσικοί χάρτες σ' αυτόν και τα κομφετί) και ο κόσμος της ζωής. Αυτός που εμείς που περπατούμε στα πεζοδρόμια και μας σκουντάνε οι απ' το αντίθετο (ρεύμα;) και τον ονομάζουμε πραγματικό, είναι ο δεύτερος. Πιστεύω ότι καμιά εφημερίδα δεν μπορεί να με ενημερώσει για ποιο λόγο προσεύχεται αυτή :
Είναι θέμα ψυχής.
Δεν δίνω μια για τον κάθε αυτοκράτορα. Για την ασφάλεια κανενός έθνους. Δεν με ενδιαφέρει, από την περασμένη Παρασκευή, ούτε ο γιαπωνέζικος πολιτισμός. Θα ζήσω και χωρίς γιαπωνέζικες ταινίες ή ιδέες. Χωρίς ιδεογράμματα μπορώ. Με νοιάζει να ζήσουν, όμως. Όλοι τους. Από πότε το θέμα είναι αν θα ξαναφάμε λαχανικά ή φρούτα ξέγνοιαστοι ; Αφού είναι χρόνια που η ντομάτα δεν έχει γεύση (ντομάτας). Δεν με πειράζουν αυτά, ούτως ή άλλως δεν μου αρέσουν τα αυγά ή το αγελαδινό γάλα, ποτέ δεν μου άρεσαν. Οι άνθρωποι ρε πούστη μου, οι ζωές. Είναι τεράστιο κρίμα οι άνθρωποι. Ο κάθε ένας, και αυτός που το παίζει αυτοκράτορας ακόμη, να μπορεί να γονατίζει για να προσεύχεται, άσκοπα, έστω. Είμαι Ιάπωνας, φοράω λευκή μάσκα. Δεν ξέρω τι λέω, δεν με καταλαβαίνω, σα να μιλάω άλλη γλώσσα. Σα να σχιστήκαν τα μάτια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου