Έρχεται μια μέρα που -
αφού απλώσεις τον εαυτό σου στον απριλιάτικο ήλιο, ύστερα από μια μπουγάδα μπύρες στο πλυντήριο μιας κάποιας πλατείας, (μαζί με φίλους στροβιλίζεσαι ξέγνοιαστα στον αδιάβροχο κάδο μέσα της παρέας) και φύγεις μόνος πας σπίτι κι αρχίζεις και θυμάσαι διάφορα μισά
50 - αληθινά του αλκοόλ και 50 - παραισθήσεις ηλίασης, όλα κάπως διαστρεβλωμένα μέσα στη σκόνη της ηλικίας και πίσω από σχολικές έδρες παραπεταμένοι φάκελοι και άλλων προσώπων γωνίες στο βλέμμα, σαν πρίσμα ουράνιου τόξου μνήμης, της βροχής της ζωής σου, ψάξεις στη ντουλάπα εκείνο το αγαπημένο τζην που ντράπηκες τότε να το βάλεις και δεν το βρεις, καθήσεις με τις φωτογραφίες στα χέρια που τόσο παλιές ξεχάστηκαν σαν όνειρα, εικόνες σε χαρτί παγωμένες που νόμιζες ότι οπτικά απόνερα ονείρων που δεν ξέχασες ήταν, σκοτεινά υποπροϊόντα της τελευταίας σου μετακόμισης, θυμηθείς το λόγο που δεν ζήλεψες ποτέ κανενός τατουάζ, στρίψεις ένα τσιγάρο για να πάρεις ανάσα, βουτήξεις ξανά και ξαναβουτήξεις μέχρι να νυστάξεις σαν γάτα δίπλα σε καλοριφέρ, σε μια πισίνα σαν παρελθόν γιατί το δικό σου πίσω δεν σου έφερε ποτέ στο νου καμιά ακρογιαλιά αλλά μόνο αιχμαλωτισμένο νερό κοινής χρήσεως, κατά γενική ομολογία, όντως τα βέλη του ήλιου πάντα έσπαζαν πάνω στην ασπίδα των σκούρων σου γυαλιών, έμαθες μικρός πως το να κοιτάς τον ήλιο κατάματα είναι μονόδρομος τύφλωσης σε μια ευγενική κατηφόρα με νεκρά και βγήκες προς απόδειξη κατ' ευθείαν στο μπαλκόνι ψάχνοντας με τα μεγάλα μάτια που είχες μικρός,
χρόνια πριν από σήμερα που κάθεσαι στη γωνιά του τραπεζιού που έχει ακόμα σκιά, που φοβάσαι τον ήλιο και τα απαρέμφατα σαν το να θαμπώνεσαι, γιατί θα σε κάψει κι εσένα όπως όλα τα χόρτα στο πλάι του δρόμου, κίτρινος ο Ιούλιος σαν πυρετός
- και εσύ χαμογελάς όπως όλοι οι άνθρωποι.
αφού απλώσεις τον εαυτό σου στον απριλιάτικο ήλιο, ύστερα από μια μπουγάδα μπύρες στο πλυντήριο μιας κάποιας πλατείας, (μαζί με φίλους στροβιλίζεσαι ξέγνοιαστα στον αδιάβροχο κάδο μέσα της παρέας) και φύγεις μόνος πας σπίτι κι αρχίζεις και θυμάσαι διάφορα μισά
50 - αληθινά του αλκοόλ και 50 - παραισθήσεις ηλίασης, όλα κάπως διαστρεβλωμένα μέσα στη σκόνη της ηλικίας και πίσω από σχολικές έδρες παραπεταμένοι φάκελοι και άλλων προσώπων γωνίες στο βλέμμα, σαν πρίσμα ουράνιου τόξου μνήμης, της βροχής της ζωής σου, ψάξεις στη ντουλάπα εκείνο το αγαπημένο τζην που ντράπηκες τότε να το βάλεις και δεν το βρεις, καθήσεις με τις φωτογραφίες στα χέρια που τόσο παλιές ξεχάστηκαν σαν όνειρα, εικόνες σε χαρτί παγωμένες που νόμιζες ότι οπτικά απόνερα ονείρων που δεν ξέχασες ήταν, σκοτεινά υποπροϊόντα της τελευταίας σου μετακόμισης, θυμηθείς το λόγο που δεν ζήλεψες ποτέ κανενός τατουάζ, στρίψεις ένα τσιγάρο για να πάρεις ανάσα, βουτήξεις ξανά και ξαναβουτήξεις μέχρι να νυστάξεις σαν γάτα δίπλα σε καλοριφέρ, σε μια πισίνα σαν παρελθόν γιατί το δικό σου πίσω δεν σου έφερε ποτέ στο νου καμιά ακρογιαλιά αλλά μόνο αιχμαλωτισμένο νερό κοινής χρήσεως, κατά γενική ομολογία, όντως τα βέλη του ήλιου πάντα έσπαζαν πάνω στην ασπίδα των σκούρων σου γυαλιών, έμαθες μικρός πως το να κοιτάς τον ήλιο κατάματα είναι μονόδρομος τύφλωσης σε μια ευγενική κατηφόρα με νεκρά και βγήκες προς απόδειξη κατ' ευθείαν στο μπαλκόνι ψάχνοντας με τα μεγάλα μάτια που είχες μικρός,
χρόνια πριν από σήμερα που κάθεσαι στη γωνιά του τραπεζιού που έχει ακόμα σκιά, που φοβάσαι τον ήλιο και τα απαρέμφατα σαν το να θαμπώνεσαι, γιατί θα σε κάψει κι εσένα όπως όλα τα χόρτα στο πλάι του δρόμου, κίτρινος ο Ιούλιος σαν πυρετός
- και εσύ χαμογελάς όπως όλοι οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου