Η κεντρική κυβερνητική θέση των τελευταίων ημερών, η παραδοχή της οποίας μετά τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου οδήγησε τον πρωθυπουργό στην βεβιασμένη εξαγγελία του δημοψηφίσματος και η οποία αποτελεί τώρα τη βάση της συζήτησης για την όποια προσπάθεια ευρύτερης κοινοβουλευτικής συνεργασίας είναι ότι σήμερα η άμεση προκήρυξη εκλογών θα ισοδυναμούσε με καταστροφή.
Ο πρωθυπουργός αιτιολόγησε τη θέση του αυτή στην ομιλία του κατά τη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη βάση ότι δεν είναι εθνικά υπεύθυνη κίνηση αυτή τη στιγμή να κλείσει η βουλή για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, καθώς η μηνιαία αυτή νομοθετική απραξία θα είχε ως βέβαιο αποτέλεσμα την εξάντληση της υπομονής των εταίρων και δανειστών μας και την συνακόλουθη έξοδό μας από το ευρώ, αυτές τις κρίσιμες για το ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον στιγμές που οι πάσης φύσεως εξελίξεις είναι ραγδαίες, επικαλέστηκε μάλιστα προς υποστήριξη της θέσης του αυτής την σε πλήρη εξέλιξη επίθεση των χρηματαγορών κατά της Ιταλίας.
Από τη άλλη μεριά, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος ζητεί καθημερινά ήδη από το καλοκαίρι εκλογές και σάλπισε την αποχώρηση του συνόλου της κοινοβουλευτικής του ομάδας από τη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης σε ένδειξη της πλήρους διαφωνίας του ίδιου και του κόμματός του με τις κυβερνητικές θέσεις και τους, κατ' αυτόν, μικροκομματικούς χειρισμούς της κυβέρνησης, έσπευσε να συμφωνήσει άμεσα με την εν λόγω βασική κυβερνητική παραδοχή, αντιπροτείνοντας την παραίτηση της νυν και την άμεση δημιουργία μιας μεταβατικής κυβέρνησης που θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές σε εύλογο χρόνο. Συνεπώς αντιλαμβάνεται και αποδέχεται και αυτός, κατά πως φαίνεται, την κυβερνητική άποψη ότι η άμεση προκήρυξη εκλογών σήμερα θα ισοδυναμούσε με καταστροφή.
Στο εκατέρωθεν υπόλοιπο του αντιπολιτευτικού κοινοβουλευτικού περιβάλλοντος, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ δεν θα μπορούσαν παρά να καλωσορίσουν οποιαδήποτε πολιτική ερμηνεία ή ζύμωση ικανή να τους μετατρέψει προσωρινά από μόνιμους περιφερειακούς κοινοβουλευτικούς κομπάρσους σε ευκαιριακούς συμπαίκτες οιουδήποτε (οικουμενικού, εθνικής ενότητας, μεταβατικού, ευρύτερης στήριξης ή άλλου) κυβερνητικού σχήματος, ιδίως με την ταυτόχρονη επίκληση της δήθεν υπεύθυνης θέσης ότι οι δύσκολες τούτες ώρες επιβάλλουν εθνική συστράτευση, η οποία θεωρούν ότι μπορεί να καμουφλάρει επιτυχώς τις προσωπικές φιλοδοξίες των ηγετών τους, την ίδια ώρα που μόνο τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως "αριστερά" κόμματα εμμένουν με συνέπεια στην από καιρό διατυπωμένη θέση τους για άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Συμπερασματικά, αυτή τη στιγμή όλοι οι εγχώριοι κοινοβουλευτικοί σχηματισμοί - πλην αυτών της αριστεράς - συμφωνούν ότι η άμεση προκήρυξη εκλογών δεν είναι πολιτικά υπεύθυνη κίνηση. Δηλαδή, ότι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία θα ήταν αυτή τη στιγμή πράξη πολιτικής ανευθυνότητας.
Όλο αυτό το μικροπολιτικό πανηγύρι ανακολουθίας που διαδραματίζεται την τελευταία εβδομάδα, [το δημοψήφισμα - ανεμογκάστρι, η ψήφος εμπιστοσύνης που υπερψηφίστηκε ως πρωθύστερη αποδοχή μιας διακηρυγμένης πρωθυπουργικής παραίτησης, η επίσκεψη ενός πρωθυπουργού - ζόμπι το πρωί του Σαββάτου στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οι συσκέψεις πίσω από κλειστές πόρτες που επιβεβαιώνουν ότι πραγματικός ρυθμιστής των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων σήμερα είναι ο κ. Σαμαράς (αν μη τι άλλο, ένα πρόσωπο που αναδείχθηκε Πρόεδρος από τους εσωκομματικούς συσχετισμούς - και μόνο - της Ν.Δ. μετά τις εκλογές του 2009, ένας πολιτικός που η τρέχουσα νομιμοποίησή του εξαντλείται στην πίκρα κάποιων χιλιάδων δυσαρεστημένων κομματικών ψηφοφόρων που ανάρρωσαν από ένα βαρύ καραμανλικό - 10% επιλέγοντάς τον οριακά), η διαρροή ονομάτων και ημερομηνιών κοινής αποδοχής, η επιδιωκόμενη ανάθεση της εξουσίας σ' ένα πρόσωπο που θα συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά που ο εγχώριος δικομματισμός έχει θέσει ετσιθελικά ως προϋποθέσεις προκειμένου αυτό να ηγηθεί της εθνικά επιβεβλημένης προσπάθειας να ψηφιστεί η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου, υποθηκεύοντας κατ' αυτόν τον τύποις συνταγματικό τρόπο το μέλλον του τόπου μέχρι το σωτήριο έτος 2021] θεμελιώθηκε εν μέρει στην αστεία παραδοχή ότι τώρα δεν μπορούν να γίνουν εκλογές, λόγω έλλειψης χρόνου.
Αυτή ακριβώς η επίκληση του επείγοντος, συνδυαζόμενη με την επίσης ευρείας κοινοβουλευτικής αποδοχής θέση ότι "η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου είναι η καλύτερη δυνατή συμφωνία που θα μπορούσαμε να επιτύχουμε σε σχέση με την αντιμετώπιση του προβλήματος του δημόσιου χρέους", θέση η οποία στις αρχές της εβδομάδας ήταν η βάση του ερωτήματος του δημοψηφίσματος, η διεξαγωγή του οποίου προβλήθηκε ως κορυφαία δημοκρατική κατάκτηση, θα αποτελέσει, καθώς φαίνεται, το δούρειο ίππο κατάλυσης κάθε έννοιας δημοκρατίας : όταν θα έχει ψηφιστεί όχι μόνο η εν λόγω συμφωνία αλλά και κάθε μέτρο που θα τεθεί από τους δανειστές ως προϋπόθεση εφαρμογής της και εκταμίευσης της έκτης δόσης, τότε μόνο θα οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Μόνο όταν έχει καθοριστεί με κάθε λεπτομέρεια και ψηφιστεί ως νόμος του κράτους η οικονομική πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί από οιασδήποτε ιδεολογικής κατεύθυνσης κυβέρνηση για τα επόμενα δέκα χρόνια, τότε θα μπορεί ο λαός να εκλέξει κυβέρνηση.
Οι εκλογές θα διενεργηθούν μόνον όταν βεβαιωθούμε ότι δεν θα σημαίνουν, αφήνουν να εννοηθεί, κλείνοντας μεταξύ τους το μάτι οι πολιτικοί μας ταγοί. Το να υποθηκευτεί εγγράφως το μέλλον μας ως κοινωνία για την επόμενη δεκαετία είναι κάτι που μια μονοκομματική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κατορθώσει, ούτε στην αποδεδειγμένα πιο διεφθαρμένη χώρα του βόρειου ημισφαιρίου. Χρειάζεται συστράτευση. Το τέλος του δικομματισμού, μιας εποχής που όποιος από τους δυο σχηματισμούς και να κέρδιζε τις εκλογές αποδεικνυόταν ότι είχε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, δεν θα μπορούσε να είναι ακριβώς αυτό: η είσοδός μας σε μια δήθεν νέα εποχή που ό,τι και να ψηφίσει ο λαός, τουλάχιστον θα έχει εξασφαλιστεί εκ των προτέρων ότι η ψήφος θα έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Ας την πούμε εποχή του πολυκομματισμού.
Οι εκλογές θα γίνουν μόνο όταν το σύστημα βεβαιωθεί ότι τίποτα με αυτές δεν θα αλλάξει.
Όπως πάντα.