Μετά τη χθεσινή κατακραυγή για τον
σχηματισμό κυβέρνησης β΄ εθνικής (ενότητας) υπό τον "θεσμικό" - επειδή απλά
και μόνο έχει ήδη αποδείξει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάθεται σε μια
καρέκλα χωρίς να σημαίνει και να επηρεάζει τίποτα, σαν γιαγιούλα που δεν πλέκει, απλά
θα κήρυττε το πέρας της κυβέρνησης στις 19.2.2012 με ένα αντίστοιχο με το
σημερινό θεσμικό σφυράκι, έχοντας στο μεταξύ υπογράψει εκατοντάδες έγγραφα με
τη σφραγίδα της ελληνικής δημοκρατίας, ένα πιόνι διαδέχεται ένα άλλο πιόνι στη
θέση του βασιλιά της απαιτητικής σκακιέρας της ελληνικής πολιτικής σκηνής, υπό
το άγρυπνο ελεγκτικό βλέμμα διάφορων μαιτρ του
παιχνιδιού, όπως ο πρετεντέρης κι ο χασαπόπουλος - Πρόεδρο, ευτυχώς οι
πολιτικοί μας αρχηγοί κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τις όποιες χαώδεις διαφορές τους
και να καταλήξουν σε κυβέρνηση super league. Η χρήση ποδοσφαιρικών όρων δεν είναι
καθόλου τυχαία καθώς μεγάλο ρόλο σε αυτή την αλλαγή πλεύσης διαδραμάτισε η
χθεσινή δημόσια πολιτική ανάλυση ενός γνωστού αθλητικογράφου με την οποία με
αξιοζήλευτη παρρησία υποστήριξε ότι : Φυσικά σε όλο
αυτό το ανεύθυνο πολιτικό σύστημα που οδηγεί τη χώρα κατευθείαν στην
καταστροφή, δεν έχει ευθύνη μόνο το διπολικό σύστημα εναλλαγής στην εξουσία
αλλά και η αριστερά που για μία ακόμη φορά κατάφερε να ξεγυμνωθεί, αφού επέλεξε
τον συνήθη ανέξοδο τρόπο αντιπολίτευσης που συνήθισε τα τελευταία 35 χρόνια,
απέχοντας τη δύσκολη στιγμή από οποιαδήποτε απόφαση, με τις γνωστές
χιλιοφορεμένες ατάκες περί μονοπωλίων και ολιγαρχίας! Ύστερα από αυτό τον ύμνο στην ικανότητα
διάκρισης δεν θα μπορούσαν οι πολιτικοί μας να συνεχίσουν να κάνουν τους Ευρωπαίους
να αντιλαμβάνονται πως είναι στο DNA μας, ο εγωισμός και η ματαιοδοξία οπότε (εξ)αναγκάστηκαν να αναζητήσουν τη
θαλπωρή της γενικής αποδοχής στο απάνεμο λιμάνι του Παπαδήμου.
Πάνε κάποια χρόνια, πάνω από δεκαετία, με
αφορμή την ανάδειξη του νέου τότε Αρχιεπισκόπου και του πανθομολογουμένως
φιλοχουντικού παρελθόντος του, η δημόσια κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από την ανάγκη εκδημοκρατισμού των θεσμών της
Εκκλησίας, με βάση τους οποίους "Από τη στιγμή της χηρείας του
Αρχιεπισκοπικού Θρόνου αναλαμβάνει καθήκοντα τοποτηρητή εκείνος από τους εν
ενεργεία Μητροπολίτες που έχει τα πρεσβεία της Αρχιεροσύνης. Εντός πέντε ημερών το αργότερο από την
ημέρα κατά την οποία χήρευσε ο Αρχιεπισκοπικός Θρόνος συνέρχεται η Διαρκής
Σύνοδος υπό την προεδρία του Τοποτηρητή, αναγγέλλει επισήμως τη χηρεία του
Θρόνου στους εν ενεργεία Μητροπολίτες και ορίζει την ημερομηνία της έκτακτης
συγκλήσεως της Ιεραρχίας, η οποία δεν μπορεί να απέχει πλέον των είκοσι ημερών
από την ημέρα της χηρείας. Εκλόγιμοι για τον Θρόνο είναι όλοι οι
Έλληνες το γένος εν ενεργεία Μητροπολίτες τόσο της Εκκλησίας της Ελλάδος όσο
και των ομόδοξων Εκκλησιών, όπως επίσης οι εγγεγραμμένοι στον κατάλογο των προς
αρχιερατεία εκλογίμων της Εκκλησίας της Ελλάδος κληρικοί. Η εκλογή διενεργείται σε μία και μόνη
συνεδρία χωρίς διακοπή." Κάποιοι υποστήριζαν τότε ότι δεν είναι δυνατόν
σήμερα να εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος πίσω από κλειστές πόρτες, ερήμην του ποιμνίου, ζητούσαν
εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, ενεργή συμμετοχή των πιστών κ.ο.κ. Αναρωτιέται κανείς πόσα έχουν αλλάξει στο
μεταξύ και οδηγηθήκαμε πρακτικά στην αντίπερα όχθη της πλήρους εκκλησιαστικοποίησης των δημοκρατικών
θεσμών, σε ένα εντελώς ανάποδο πάντρεμα εκκλησιαστικών κανόνων και δημοκρατίας,
του (παπα)δαριού και της εκκλησίας του (δήμου).
Σε μια δήθεν στιγμιαία έκλαμψη
συμπιεσμένης επικοινωνιακής καταιγίδας σε μόλις δύο λέξεις, κλεμμένη από
κάποιον ή προμελετημένη από ένα συμβούλιο αποφοίτων από τα αρχαιοελληνικά
φροντιστήρια του αδώνιδος, δεν έχει καμιά σημασία, ο τροβαδούρος του εγχώριου
κρυφοφασισμού (δεν) είπε "habemus papademum", ρίχνοντας - προφανώς άθελά του -
κι αυτός μια χούφτα ριζάκι στο δικομματικό ζευγάρι του πολυαναμενόμενου, για
αυτόν και τους ομοίους του, θρησκευτικού γάμου, αλλά ταυτόχρονα υπονοώντας το προφανές, εν
αγνοία του (εξίσου προφανές). Έχοντας δείξει και ο ίδιος από καιρό το δρόμο της
δημορθόδοξης παντρειάς καταλήγοντας στο αρκτικόλεξο " Λ.Α.Ο.Σ." και
με την πολιτική ευφυία που τον διακρίνει διαχρονικά - όπως παραδέχεται σύσσωμο
το ειδησεογραφικό τιμ του μέγκα - κατάλαβε πρώτος ότι ήρθε η τηλεοπτική ώρα που
η λέξη "κουμπάρος" μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς να παραπέμπει στα
γάλατα και τα σκάνδαλα, άλλο το κουμπάρε του γύφτου κι άλλο ο κουμπάρος του
προσκλητηρίου, οπότε αποφάσισε να αλλάξει αυτός τα στέφανα μετέχοντας σε ένα
προσωπικό θεσμικό λίμιτ απ.
Ο αθλητικογράφος ξεσπαθώνει : Ο νέος πρωθυπουργός,
οφείλουμε όλοι να στηριχτεί γιατί ο κίνδυνος είναι ορατός και δεν θα είναι ούτε
ένας ακόμη έκτακτος φόρος ούτε μία ακόμη μείωση μισθού, αλλά ολοκληρωτική
καταστροφή! Αν δεν στηρίξουμε θα καταστραφούμε. Δεν
υπάρχει περιθώριο για άλλες επιλογές. Προφανώς, η θέση αποτελεί και ύμνο στη
Δημοκρατία. Δεν απέχει πολύ η ώρα που όσοι τολμήσουν να διατυπώσουν απορίες,
ειλικρινείς πολιτικές απορίες, όχι αντίθετες θέσεις, προς Θεού, όχι θέσεις, θα
αρχίσουν να τα ακούνε : "προδότες", "όλεθρος", εχθροί του
έθνους κ.ο.κ. Το προ δεκαετίας σχήμα του Μπους "όποιος δεν είναι μαζί μας
είναι απέναντί μας " έγινε το φωτεινό άστρο - οδηγός των πρόσφατων
εγχώριων πολιτικών εξελίξεων.
Ο Τ.Τ. μου έλεγε χθες ότι "εμείς
είμαστε εδώ και - δείχνοντας μισό μέτρο μπροστά του - εκεί είναι το ρυάκι που
μας χωρίζει απ' το φασισμό". Διαφωνώ, εγώ και τα βρεγμένα πόδια μου.