Χαμένοι στη μετάφραση

Αλήθεια, αν κάποιος ισχυριζόταν ότι η ελληνική κυβέρνηση εκτελεί εδώ και τρεις μήνες χρέη μεταφραστή των απαιτήσεων της τρόικας, πόσο μακριά από την αλήθεια θα ήταν ; Αν αυτό που ο πρωθυπουργός προεκλογικά ονόμαζε επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, παρότι τη νύχτα των εκλογών το απαρνήθηκε και τώρα τα κανάλια προσπαθούν να μας πείσουν ότι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες του μαξίμου και των υπουργείων, όπου ξένοι και ημεδαποί ταγοί ξενυχτούν πνιγμένοι στους καπνούς και στα ουΐσκια πάνω στο τραπέζι του πιο σκληρού πολιτικού πόκερ που έχει παίξει ποτέ ηγεσία ευρωπαϊκής χώρας από το τέλος του β' παγκόσμιου είναι απλά μια μεταφραστική διαδικασία, αν πρόκειται απλά για την προσπάθεια επιτυχούς ενσωμάτωσης των ξενόγλωσσων επιταγών των δανειστών μας στο εγχώριο νομοθετικό μας πλαίσιο, ποια ακριβώς είναι η διαφορά από αυτό που συμβαίνει τώρα ; Οι πολιτικοί μας ηγέτες προσπαθούν να μας πείσουν ότι συνδιαλέγονται με τους ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ, έχοντας όμως καταστήσει σαφές εκ των προτέρων ότι δεν υπαρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης καθώς έχουμε χάσει την αξιοπιστία μας την οποία πρέπει να ανακτήσουμε συμμορφούμενοι με τα όσα έχουμε υπογράψει κ.λ.π. γιατί είναι ευρώ, δεν είναι αστεία κ.λ.π. Και λέμε τώρα ότι οι τροϊκανοί έχουν απλώσει πάνω στο τραπέζι (της για εσωτερική κατανάλωση διαπραγμάτευσης) μια βεντάλια μέτρων 45 δις, από τα οποία η δική μας τριμερής πρέπει να διαλέξει τα 17, με μόνο κριτήριο αυτό της στάθμισης του (ελάχιστου) πολιτικού κόστους, όπως στην περίπτωση της κάθετης άρνησής της να προχωρήσει σε απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Είναι αυτό διαπραγμάτευση ; Ποια τα περιθώρια των επιλογών του ελληνικού πολιτικού συστήματος όταν πρέπει το σύνολο των μέτρων που θα εφαρμοστούν να επιλεγούν αποκλειστικά από τον μπουφέ που έχει μαγειρέψει ο Τόμσεν ; Πάνω σ' αυτό το συλλογισμό, μπορώ να φανταστώ τον στουρνάρα να γελάει και να παίζει σφαλιάρες με τους ξένους - δήθεν αιμοσταγείς - τεχνοκράτες και το εσωτερικό του μαξίμου να αποπνέει αέρα βρετανικής λέσχης όπου μαζεύονται οι αριστοκράτες στο σούρουπο και τα πίνουν. Μέσα κολλητοί και έξω μπρα ντε φερ για τα μάτια της Τρέμη. Κουβέντα χαλαρή και σε φιλικό κλίμα "ρε Πωλ, μην κόψουμε την κατώτατη σύνταξη των 480 ευρώ γιατί θα τσιμπήσει μέσα σ' ένα βράδυ τρεις μονάδες ο τσίπρας, θα βρούμε ένα ισοδύναμο πιο τεχνικό, πιο έμμεσο, πιο οικονομολογικό, θα δεις, θα το ισοφαρίσουμε. θα σου πω αύριο" Όπως δεν φανταζόσουν ποτέ πως θα νοσταλγούσες την εποχή που η μάνα σου έβλεπε τη Λάμψη του Φώσκολου, γιατί δεν είχες διανοηθεί καν ότι υπάρχουν τα τούρκικα υποκατάστατα αυτού του είδους σήριαλ, έτσι κανείς πολίτης αυτής εδώ της χώρας δεν μπορούσε να περιμένει πως θα έρθει μια στιγμή που τα καθήκοντα του εκλεγμένου πρωθυπουργού θα εξαντλούνταν στο να κάνει τον ξεναγό στους ξένους τουρίστες, να μεταφράζει απλώς τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πολιτικού παιγνίου στους ξένους, οι οποίοι και αποφασίζουν, τελικά. Η κυβέρνησή μας αποτελείται από αχθοφόρους της κάθε τζόαν κόλινς των διεθνών αγορών, των δανειστών, της μπενελουξ, των γερμανών, μιας πλειάδας γενικών της υποταγής και του απλώνειν το χέρι για το φιλοδώρημα που θα γλυκάνει την πιασμένη τους μέση, τα πρησμένα τους πόδια, τις τύψεις για ό,τι έκαναν μέχρι τώρα στη ζωή τους, στις ζωές μας, ή θα γεμίσει την απουσία κάθε υποψίας τύψεων που στηρίζεται στην έλλειψη κάθε ανθρώπινης ιδιότητας. Αν τα πράγματα είναι κάπως έτσι, ποια ανάγκη ικανοποιούν οι πολιτικοί μας, ποιος ο ρόλος τους ; Τι θα συμβεί αν, ένα βράδυ, ξαφνικά, εξαφανιστούν οι εκλεγμένοι μας αντιπρόσωποι ; Τι θα αλλάξει ; Θα βλέπουμε ειδήσεις με υπότιτλους, μόνον αυτό.