Τρεις Ιουλίου πέρυσι ήταν ημέρα Παρασκευή, το βράδυ της οποίας πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση από τους υπέρμαχους του "Όχι" στο Σύνταγμα και συναυλία, από πλήθος καλλιτεχνών, ενώ τους συγκεντρωμένους και το σκοπό τους χαιρέτισε ο Α. Τσίπρας, σε κλίμα πανηγυρικό. Μέγα πλήθος - μέγα πάθος.
Είναι ίσως η τελευταία φορά που Έλληνας πρωθυπουργός κατόρθωνε να πείσει το λαό για ο,τιδήποτε.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, την τιμή του νοήματος του "όχι" έχουν απομείνει να μας την υπενθυμίζουν διάφορα ανθρωπάκια όπως η Πρόεδρος Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γενικός Γραμματέας της Λαϊκής Ενότητας Παναγιώτης Λαφαζάνης, για τα οποία η υπεραξία της ψήφου της 5ης Ιουλίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική τους επιβίωση, διάφορες άδειες καρέκλες σε κομματικά ή κυβερνητικά όργανα του Σύριζα (Σακελλαρίδης, Βαρουφάκης κ.α.), οι αντιδράσεις των γαλλικών συνδικάτων ("εμείς δεν είμαστε Έλληνες") και ένα άλλο δημοψήφισμα, κάπου αλλού, το αποτέλεσμα του οποίου οι πολιτικοί δηλώνουν ότι θα γίνει σεβαστό από όλους. Α, και ένα μνημόνιο και μια νέα καταιγίδα μέτρων που μόλις πριν λίγες μέρες έγινε ευρέως αντιληπτή, κυρίως μέσω των ΑΤΜ.
Η μετάλλαξη του πρωθυπουργού μας από το "ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ" των αρχών του 2015 στο "Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΟΚ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ" του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους θυμίζει την πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου, με διαφορετική χρονική επιτάχυνση, στο βαθμό που η στροφή του Αλέξη έγινε για διάφορους πολιτικούς λόγους εντός ενός έτους, ενώ του Ανδρέα πήρε περίπου τρία χρόνια. Όπως και να 'χει, σειρά τώρα έχει η κατάσταση στο εσωτερικό, πολιτικά μιλώντας, που λέει και ο Σκουρλέτης, ως άλλος Λαλιώτης.
Απλή αναλογική αναχαίτιση στο Μητσοτάκη, πόλεμος με τη διαπλοκή μέχρις εσχάτων, ανακάτεμα στην τράπουλα της Δικαιοσύνης, κουπόνια κι επιδόματα στους μη προνομιούχους, έλεγχος των μέσων ενημέρωσης, ολιγάριθμη ηγετική ομάδα που ορκίζεται αιώνια πίστη στον Αρχηγό, κι όλα καλά, όπως ήδη έχουν συμβεί, πριν από τριάντα χρόνια.
Μόνο που η συνταγή τότε δούλεψε γιατί ήταν η εποχή που η Ευρώπη μοίραζε πακέτα με λεφτά, τότε ήταν καιρός για ανάπτυξη, άλλος καιρός, τώρα τα λεφτά πρέπει να γυρίσουν πίσω, πάση θυσία, έχει λιτότητα έξω και κρύο, Αλέξη.
Και γενικότερα όμως, άλλη η αξία του πρωτότυπου και άλλη του αντίγραφου, σε κάθε περίπτωση.
Κι όταν αναφερόμαστε σε χώρες και ανθρώπους, η κατά γράμμα αντιγραφή του παρελθόντος δεν προδίδει μόνο έλλειψη αξίας και οράματος αλλά διολισθαίνει και σε επίπεδα καρικατούρας, κοινώς, φλερτάρει με την ξεφτίλα.
Η απάτη πιάνει μόνο την πρώτη φορά σε κάποιον, μάθημα Νο 1 κάθε απατεώνα, γι' αυτό δεν θα ξαναπιεί ποτέ το πανελλήνιο "το νερό του Καματερού", και το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι η μεγαλύτερη πολιτική απάτη στην μεταπολεμική Ευρώπη, και εξ αυτού του λόγου δεν μπορεί να επαναληφθεί ούτε τόσο σύντομα ούτε τόσο πρόχειρα, δυστυχώς για το κυβερνητικό μας επιτελείο αλλά και με τραγικές συνέπειες για όλους μας, για άλλη μια φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου