Καραμπόλες

Ήταν παλιά, σαν τα προς πώληση στην πλατεία Αβησσυνίας παλιά, απ' όσο θυμάμαι, πριν οι δημοσιογράφοι ανακαλύψουν τη λέξη "τηλεμαχία" και ίσως πριν την εφεύρει και ο ίδιος ο Μπαμπινιώτης για να τους τη δώσει στο πιάτο με αντάλλαγμα μισή ώρα τηλεοπτικού χρόνου όπου όλοι θα του απευθύνονταν ως αυθεντία - τόσο παλιά ήταν. 

Ο μακαρίτης ο Εβερτ ήταν υποψήφιος για πρωθυπουργός, ένας θεός ξέρει γιατί αλλά ήταν, κάτι με βαρώνους και ισορροπίες είχε να κάνει αλλά κανένας πια δεν θυμάται ακριβώς. Το μόνο που έχει μείνει είναι η εικόνα μιας φώκιας με μια μπάλα χρωματιστή στη μύτη της - διαφήμιση που κοσμεί τις κολώνες στην παραλιακή για να παρακαλάνε τα παιδιά από το πίσω κάθισμα τους οδηγούς, να πάνε να δουν ένα τσίρκο που έφυγε. Κάτι ηλίθιοι είπαν πως φόντο της εικόνας της φώκιας ήταν τα παράλια της Καρδίτσας. 

Είχε επιστρέψει από την Καρδίτσα στην Αθήνα με το βαν του Αδώνιδος ή με τα πόδια, με ή χωρίς πιθηκίσια παρέα, σε κανενός τη γραμματική ακόμη δεν υπήρχε ρίμα με το όνειδος και σε καμία ποιητική συλλογή ακόμη, η γενική του αντιπροέδρου τότε δεν ήταν υποκειμενική γιατί ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν είχε μετακινήσει τον πύργο, ακόμη. 

Ήταν πριν συμβούν όλα, ή όταν ακριβώς άρχισαν να συμβαίνουν, κάτι ψαράδες είχαν βρει στις Πρέσπες ανάσκελα ψάρια να επιπλέουν αλλά οι δημοσιογράφοι δεν είχαν προλάβει να το καλύψουν το θέμα, ούτε καν η ομάδα ΒΑΝ μας είχε προειδοποιήσει για κάτι που θα μετριόταν σε ρίχτερ, να φανταστείτε.

Η Αθήνα που έμελλε να συγκλονισθεί από το σεισμό της περίμενε πως και πως το ντιμπέιτ των δύο μονομάχων : με αυστηρούς σημιτικούς κανόνες μεν αλλά ζωντανό και προϊόν κανούργιο σαν κολλαγόνο. 

Με ποιότητα εικόνας Λιάνας Κανέλλη να παρουσιάζει ειδήσεις, μπορεί και εικόνα ποιότητας, με απαγόρευση διαλόγου μεταξύ των υποψηφίων αυστηρή, με δυο κρυμμένους άσσους στο μανίκι του μέλλοντος : α) το Θοδωρή Ρουσσόπουλο αντικειμενικό δημοσιογράφο να ερωτά για λογαριασμό μας και β) τον Πάνο Καμμένο τηλεθεατή να φαντασιώνεται καρέκλα πολιτικού αρχηγού και να μιμείται το Μιλτιάδη στον καθρέφτη που κάποιος διακοσμητής του έχει πει ότι μεγαλώνει τον όγκο του εγκεφάλου του, με χρονόμετρο κάτω δεξιά στην οθόνη και γραβάτες Μπέζου στους απαράδεκτους, η Ελλάδα του Πύρρου Δήμα μάθαινε να ψηφίζει πρόσωπα αντί πολιτικών, πολύ πριν την επικράτηση του Τραμπ και όταν ακόμη ο τρίτος δρόμος του Μπλερ δεν ξέραμε ότι έβγαζε σε τοίχο. Όταν ακόμη αναπτύσσαμε ταχύτητα.

Ήταν παλιά, το είπα ήδη, αλλά θυμάμαι τον Έβερτ να προσπαθεί να ρωτήσει το Σημίτη κάτι απευθείας και δεν θυμάμαι ποιος από τους δημοσιογράφους έβγαλε τη σφυρίχτρα και υπέδειξε το φάουλ : ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΤΟ όπως θα απαγορευθεί και το κάπνισμα σε δεκαπέντε χρόνια, του είπε σε ζωντανή σύνδεση, και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμμορφώθηκε άμεσα, όπως όλοι περίμεναν να κάνει. Είπαμε, ήταν στην τηλεόραση.

Λίγο αργότερα και κατά τη διάρκεια της τηλεμαχίας, ο σούπερ Έβερτ επανήλθε, εκστομίζοντας τη μεγαλύτερη ατάκα που έχει ειπωθεί σε debate, πριν συμβούν όλα όσα συνέβησαν : αφού δεν με αφήνετε να τον ρωτήσω απευθείας θα τον ρωτήσω δια του μπιλιάρδου, είπε και ελάλησε μια ερώτηση που κανένας δεν θυμάται σήμερα, όπως και την επαύριο της τηλεμαχίας κανείς μας δεν θυμόταν, άλλωστε.  

Αυτό το "δια του μπιλιάρδου" ήταν όλα τα λεφτά, όταν αυτά υπήρχαν, ρωτήστε όποιο δημοσκόπο θέλετε : εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της απολύτου λεξιπενίας, στο βαθμό που η λέξη που έψαχνε να πει ήταν η "καραμπόλα", και δεν τη βρήκε, εκεί που τα αρχαία ελληνικά που δίδασκε στο φροντιστήριό του ο Άδωνις συνάντησαν το σνούκερ, με ρεκόρ τηλεθέασης, η ζαβολιά του αρχηγού έδειξε σε όλους την έμφυτή μας τάση να ξεχειλώνονται υπέρ μας οι κανόνες και τη δικαιολόγησε, μας επέτρεψε να παρακάμπτουμε την κίνηση απ' τη ΛΕΑ, να πηγαίνουμε την πίτσα καυτή ανάποδα στο μονόδρομο, με λίγα λόγια κατέδειξε από τότε την απόλυτη επικράτηση του φυσικού φαινομένου που κωδικά ονομάστηκε ΠΑΣΟΚ, απέδειξε ότι ο ήλιος ο πράσινος καμπύλωσε το χρόνο σε κάθε επίπεδο, όλα τα ελληνικά ρολόγια στο εξής θα έδειχναν ώρα πασόκ, χτυπώντας οι καμπάνες στο και τέταρτο.

Και όντως χτύπησαν, για χρόνια. Και όντως οι τηλεθεατές κατάλαβαν ότι καλύτερο από το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει και το ψήφισαν, ξανά. Σαράντα ένα μισό έγραψε το κοντέρ, Ελλάδα σημιτική και εμπύρετη ψήφισε μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια : ο μετέπειτα σωτήρας Σαμαράς δεν μπήκε στη Βουλή και ο μέχρι τότε σωτήρας Έβερτ πήγε σπίτι του. Ηγεμόνας Σημίτης αιώνιος, του ευρώ που πλησίαζε σαν γκόμενα μεθυσμένο. 

Και βέβαια, οι αφηγήσεις που θέλουν το βράδυ της εκλογικής τους ήττας τον μεν Σαμαρά να ακούει στο repeat το "θα ' ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη", το δε Έβερτ να απογοητεύεται με το παιχνιδάκι της Καραμπόλας της ΕΒΓΑ που του 'τυχε, γιατί το είχε ήδη, εκτός του ότι ελέγχονται ως ανακριβείς, ακούγονται μάλλον και ως κακεντρεχείς, εδώ, σήμερα, απ' ό,τι θυμάμαι. Σαν προσβολή λήθης τεθνεώτος.