Ο καραγκιόζης σερβάιβορ

Η προσωρινή παραίτηση από την αγχώδη καθημερινότητα, αυτό που τα παιδιά μου ονομάζουν διακοπές, είναι πλέον μια συνήθεια που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο κυρίως για χάρη τους, καθώς ο χρόνος που περνάμε μαζί κατά τη διάρκειά της μπορεί να είναι περισσότερος από όσο όλη μαζί την υπόλοιπη χρονιά, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Κι ενόσω εγώ και ο κάθε γονιός παίζει στη θάλασσα με το γιο του ή την κόρη του, με το κινητό του κλειστό ή ξεχασμένο στο αμάξι, προσπαθώντας να ανακαλύψει τις πιο ειλικρινείς και απλές απαντήσεις σε κάθε παιδική απορία, ενώ αξιοποιώ κάθε ευκαιρία που θα μου δοθεί για να χαϊδέψω λίγο τα μαλλιά τους ή να τα πάρω στην αγκαλιά μου αρμυρά και μαυρισμένα, με το βλέμμα μου να σβήνει προσωρινά από την αίσθηση αυτής της αφής, συνολικά μηδενίζοντας κάθε λογική μου λειτουργία, τυχαίνει κάποιες φορές να αισιοδοξώ αισθανόμενος ότι τώρα ο κόσμος μας, εδώ, έχει γίνει λίγο πιο ανθρώπινο μέρος απ' ό,τι το αφήσαμε φεύγοντας. Και είναι αλήθεια ότι φέτος το καλοκαίρι με τους φίλους μου συζητούσαμε περισσότερο για τις κάθε λογής αστείες βλακείες που έλεγαν τα βλαστάρια μας, τις (α)δεξιότητές τους και τα σημάδια που αφήνει πάνω τους ο χρόνος που περνά, τουλάχιστον αυτά που μπορούμε να δούμε ή νομίζουμε ότι μεταφράζουμε, παρά για την πολιτική μας κατάσταση, σπορ στο οποίο συνηθίζαμε να επιδιδόμαστε κάθε χρονιά με μπόλικη διάθεση, συνήθως τα βράδια, μετά την ώρα του ύπνου τους, που κάθε καλοκαίρι πάει και λίγο αργότερα. 

Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος της συζήτησης από τα συλλογικά στα οικογενειακά του καθενός μας μου φαινόταν φέτος κατά έναν τρόπο πιο πολιτική, από την άποψη ότι για να κάνεις πια μια πολιτική κουβέντα με νόημα σχετικά με την ελληνική κατάσταση πρέπει να μιλάς άπταιστα την γερμανική και επειδή νομίζω ότι οι προβολές του καθενός μας όσον αφορά στο μέλλον και την κατεύθυνση που επιλέγει για τα παιδιά του αποτελούν ασφαλέστερο κριτήριο για να καταλάβει κανείς τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τουλάχιστον σε σχέση με την ψήφο που έτυχε να ρίξει στις προηγούμενες εκλογές ή τη γνώμη που έχει για τη διακυβέρνηση της χώρας από το Σύριζα. Έτσι, αυτόν τον Αύγουστο ένιωσα ότι το κύριο μέλημα κάθε λογικού πολίτη έχει μετατεθεί χρονικά στο πως θα είναι αυτός ο τόπος σε πέντε ή δέκα χρόνια από τώρα, όταν θα έχει κοπάσει η αντάρα των μνημονίων και του εμπάργκο της χώρας από τις αγορές, έχοντας από καιρό ο καθένας μας βάλει τον εαυτό του σε αυτό που έμαθα πρόσφατα ότι ονομάζεται "survival mode", με γνώμονα τα παιδιά του έστω να έχουν ένα καλύτερο μέλλον, λίγο καλύτερες επιλογές από αυτές των σημερινών μαθητών ή φοιτητών, έχοντας κατορθώσει ο ίδιος να μην κάνει εκπτώσεις στην ανατροφή και την ανάπτυξή τους, στάση η οποία δεν παύει να είναι αμιγώς πολιτική στον πυρήνα της, στον βαθμό που το υποκείμενο έχει αποσυρθεί συνειδητά από κάθε προσπάθεια για άμεση βελτίωση της ζωής του, σαν παλιός καλός χριστιανός, κι εκλαμβάνει το τρέχον εγχώριο πολιτικό γίγνεσθαι ως ένα κακοπαιγμένο θέατρο σκιών που μοναδικό του σκοπό έχει τον εύκολο πλουτισμό του καραγκιοζοπαίχτη και του θιάσου του καθώς και τη φτηνή διασκέδαση του τηλεοπτικού κοινού και όσων μικρόνοων αντέχουν ακόμη να συμμετέχουν σε κομματικούς μηχανισμούς, πιστεύοντας ότι κάτι θα αποκτήσουν για στενό προσωπικό τους όφελος.

Γυρνώντας πίσω στο σπίτι, χθες, είδα για πρώτη φορά μετά από μέρες ειδήσεις, απ' αυτές που δεν υπάρχουν τον Αύγουστο, όπου μεγάλο μέρος της εσωτερικής μας πολιτικής πολεμικής αναλώθηκε στο αν οι κομμουνιστές πριν από εβδομήντα χρόνια διέπραξαν ή όχι εγκλήματα και στο γιατί ο πρωθυπουργός δεν μας αποκαλύπτει την παραλία στην οποία κάνει τα μπάνια του, οπότε έκλεισα άρον άρον την τηλεόραση και πέρασα τις φωτογραφίες των διακοπών στον υπολογιστή. 

Νήπια που κάνουν κούνιες, που πλατσουρίζουν με σωσίβια στην άκρη της θάλασσας ή λερώνονται με παγωτό, ωραίες λόγω του ήλιου λήψεις ελπιδοφόρες, μικρά ανθρωπάκια με μαγιό που έχουμε εναποθέσει σχεδόν όλες μας τις προσδοκίες για κάποια αλλαγή, σε ένα αρκετά μακρινό μέλλον, ζώντας κάθε μέρα στη χώρα μας σαν τους μετανάστες του '60 στην Αμερική που έστελναν κάθε μήνα τα λεφτά τους στην εδώ οικογένεια, δουλεύοντας αυτοί εκεί για να ζουν οι εδώ, έτσι και τώρα εμείς δουλεύουμε όλη μέρα για να ζήσουν εκείνα μετά, κάποια στιγμή, αργότερα, άβουλοι και παραιτηθέντες, νομίζοντας ότι είμαστε καλοί γονείς αφού ελπίζουμε στη βασιλεία των ουρανών των τέκνων, με τα γεμάτα βιογραφικά και τα ακριβά αμάξια. Η οικογένεια ως σκυταλοδρομία, με εμάς προς το παρόν τελευταίους.