Νοκ άουτ

Οι αθλητικογράφοι και οι ειδήμονες αποφάνθηκαν ότι για τον αποκλεισμό της Εθνικής Ελλάδος από την αντίστοιχη της Ρωσίας πρωτίστως ευθύνεται ο Μϊσας που κόντυνε το ροτέησιον στο 6 - 7, αφού πρώτα έχασε τον πάγκο μετά το Ελσίνκι, δευτερευόντως ο Βασιλακόπουλος με την απάθεια και την αυλή του, και τέλος κάποιοι παίκτες, οι οποίοι δεν επέδειξαν συμπεριφορά αλληλεγγύης και αυταπάρνησης. Γεγονός παραμένει, όμως, ότι η ομάδα μας ύστερα από την κατάταξή της στην τέταρτη θέση του ομίλου είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να φέρει πίσω ένα μετάλιο, έχοντας μοναδικό σκιάχτρο τους Λιθουανούς, στο πρώτο νοκ άουτ. Καθώς τους νίκησε σχετικά εύκολα, ο δρόμος που μας άνοιξε έμοιαζε πολύ βατός, αφού οι Ρώσοι - στηριζόμενοι σε δύο μόνο παίκτες - παρουσιάζονταν τουλάχιστον αρκετά κατώτεροι της περίστασης και οι Σέρβοι μας είναι αρκετά γνώριμοι, χωρίς να έχουν φέτος το σύνολο εκείνο που θα τρόμαζε τον αντίπαλο. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο ημίχρονο του αγώνα με τη Ρωσία, προηγούμενοι με έξι πόντους. Ο κάθε λογικός προπονητής, βλέποντας τους βασικούς πέντε (άντε έξι) να έχουν βγάλει τα πνευμόνια τους, θα τους ξεκούραζε για 5' και θα φρόντιζε να έχει φρέσκα τα πόδια της ομάδας για την τελική ευθεία του τέταρτου δεκαλέπτου, όχι όμως αυτός που ήταν στην άκρη του ελληνικού πάγκου. Λες κι είχε στοιχηματίσει όλη του την περιουσία στη νίκη των Ρώσων, άφησε μέσα σχεδόν σ' όλο το δεύτερο ημίχρονο Σλούκα και Καλάθη, με αποτέλεσμα η ομάδα να μην μπορεί. Φάση τη φάση, λεπτό το λεπτό, έβλεπες ότι αγκομαχούσαν να αμυνθούν, ότι δεν μπορούσαν να επιτεθούν, η διαφορά υπέρ μας εξανεμίστηκε και το χτίσιμο διαφοράς υπέρ τους ήρθε νομοτελειακά. Μπάσκετ είναι, θα πεις, κέρδισε ο καλύτερος. Σωστό, αν και σου μένει μια πίκρα όταν χάνεις από προπονητικά λάθη και όχι από την ανωτερότητα των παικτών της αντίπαλης ομάδας. Ή από διοικητικές αστοχίες και όχι μέσα στο γήπεδο, λόγω υπεροπλίας του αντιπάλου. Και σκέφτεσαι και λίγο αυτόν τον χιλιολοιδωρημένο Νικ Καλάθη που έκανε ένα από τα καλύτερά του παιχνίδια, και κοιτάς το Σλούκα να φεύγει στενοχωρήμενος απ' το παρκέ έχοντας κάνει στα δύο προηγούμενα ματς "παπάδες", συμπονάς τον Πρίντεζη που κανείς δεν ξέρει αν θα 'χει άλλη τέτοια ευκαιρία στην καριέρα του με την Εθνική, θέλεις να δώσεις ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη στον Παπανικολάου που ώρες ώρες στην Πόλη έπαιξε σεμιναριακά, στενοχωριέσαι ρε γαμώτο, όπως θα γούσταρες αν πήγαιναν στα ημιτελικά. Και την επόμενη ημέρα ακούς την ανάλυση για τη συρρίκνωση της συμμετοχής και το σφιχτό rotation. Και νομίζεις ότι πρόκειται για απλούστευση. Για τεχνικές δικαιολογίες, αληθείς μεν, που χάνουν το δάσος, δε. Φοβάσαι ότι μικραίνουμε εδώ και καιρό, όχι μόνο στ' αθλητικά αλλά σε κάθε επίπεδο. Οπισθοδρομούμε τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά, κι όχι μόνο μ' ένα βήμα κάθε φορά. Πάρε παράδειγμα τους πανηγυρισμούς των Σλοβένων μετά τις νίκες ή τον τρόπο που υποδέχθηκαν την ήττα τους οι Ισπανοί : όλοι μαζί. Χωρίς υπονοούμενα για υστέρηση κάποιων, χωρίς δηλητήριο για τον προπονητή, δίχως ατάκες του στυλ "να τελειώσει πρώτα το κωλοτουρνουά και μετά θ' ανοίξω το στόμα μου και δεν θα σας ξεπλένει τίποτα". Δες με τι χαρά για το παιχνίδι μπαίνει ο Ντόνσιτς, πως σουτάρει γελαστός ο Ντράγκιτς. Και δες και τους δικούς σου : σφιγμένα πρόσωπα, γεμάτα άγχος, χάνουμε - κερδίζουμε. Πάρε τ' αμάξι σου για μια βόλτα στην Αθήνα ένα μεσημέρι να δεις πως οδηγεί ο κόσμος, προσπάθησε να διαβάσεις κάποια σχόλια σε ιντερνετικά κείμενα για να καταλάβεις ότι ο πάτος είναι άπειρος, βάλε στην τηλεόραση να δεις τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, περίμενε στη στάση για μισή ώρα και μετά μπες στο λεοφωρείο, αν χωρέσεις, βάλε ν' ακούσεις στο ραδιόφωνο "ενημερωτικές" ή αθλητικές εκπομπές, η αίσθηση είναι ίδια. Αηδία από και προς τα πάντα, όλοι εναντίον όλων. Έτσι και οι ομάδα μας, δεν ήταν ακριβώς ομάδα φέτος. Το γιατί δεν το ξέρει κανείς, εκτός ίσως απ' τα μέλη της, αλλά ήταν οφθαλμοφανές. Και προσπαθείς να καλμάρεις σκεπτόμενος τη ατάκα του Τάισον, ότι όλοι έχουμε ένα σχέδιο μέχρι να φάμε την πρώτη στη μούρη, μπας και χωνέψεις τους 22 πόντους του Σβεντ. Και δεν γίνεται. Και φοβάσαι μέσα σου ότι ήρθε φέτος "το τέλος της εθνικής", που έγραψε και ο Παπαδογιάννης. Και το απόγευμα της Κυριακής του τελικού γίνεσαι και συ Σλοβένος, αναγκαστικά.