Η πολιτική ψηφιακή εποχή

Πριν απ' την προφητεία των Μάγια για το τέλος του κόσμου στις 21.12.2012, ημέρα που μας βρήκε όλους μας μέσα στα καταφύγια, ως γνωστόν, τον περασμένο Ιούλιο είχαμε άλλο ένα δράμα με το τέλος της (αναλογικής) τηλεόρασης. Θα πιάνει, δεν θα πιάνει, λες να δείχνει μόνο χιόνια και ολυμπιακούς αγώνες, πόσο κάνει ένας καλός αποκωδικοποιητής, πως συνδέεται, ουρές στα μίντια μαρκτ, μπορεί κανείς βέβαια να μην το θυμάται πια αλλά η τηλεόρασή μας πριν από έξι μήνες εισήλθε στην ψηφιακή εποχή. Τον τόνο βέβαια κάθε μεγάλης αλλαγής τον δίνει η πολιτική, η εγχώρια εκδοχή της οποίας είχε προλάβει ήδη από το έτος 2009 να μας βάλει σε ένα ψηφιακό σκέπτεσθαι. Ήδη το Νοέμβριο του 2009, ο μετέπειτα απόλυτος άρχων των απανταχού usb sticks κ. Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, πρωτοπορεί παραδίδοντας στον κηπουρό της Βουλής τον προϋπολογισμό του έτους 2010 σε ψηφιακή μορφή (φωτ.). Σε επίπεδο τηλεοπτικού θεάματος, η εικόνα ενός υπουργού χαλαρού, με τα χέρια στις τσέπες, χαμογελαστού, η οποία ήρθε να αντικαταστήσει εκείνη της παρωδίας του Ντίνου Ηλιόπουλου - λογιστή, που με τα βιβλία της εταιρείας στα χέρια πάει να βρει τον στρατηγάκο Παπαγιαννόπουλο, την οποία την προηγούμενη σεζόν είχε ενσαρκώσει με απόλυτη αποτυχία ο Αλογοσκούφης, είχε προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στο τηλεοπτικό πλατό του Μέγκα, μέχρι που παρατηρήθηκαν και κάποιες σταγόνες ιδρώτα στο μέτωπο της Τρέμη, σε ζωντανή πάντα σύνδεση. Το μήνυμα ήταν σαφές : η πολιτική μας είχε εισέλθει στην ψηφιακή εποχή. Ο αναλογικός Αλογοσκούφης και οι όμοιοί του θα καλύπτονταν πλέον απ' τα χιόνια της πολιτικής, νέοι άνθρωποι με νέες αντιλήψεις είχαν έρθει για να μείνουν. Η πολιτική των social media, του tablet, του μοδάτου smart phone, γαρνιρισμένη πάντοτε απ' την ορθή επιλογή της γραβάτας και την καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται, ήταν ήδη από τριετίας εδώ. Ποιος θυμάται τι περιείχε το στικάκι της φωτογραφίας, δε βαριέσαι, περσινά ξινά σταφύλια, αυτό που σχολιάστηκε από την κάθε Όλγα της τηλεόρασης και εν τέλει μας έμεινε ήταν η εικόνα της παράδοσης, χαμόγελα, φλας, μια εικόνα - υπονοούμενο εκσυχρονισμού του γερασμένου μας δημόσιου τομέα. [Η βεβαιότητα του γράφοντος ότι ο τότε Πρόεδρος της Βουλής δεν είχε καμία ιδέα αν και από που μπαίνει "αυτό το πράγμα" σε υπολογιστή, ή αλλού, πως ανοίγει κ.λ.π. δεν ενδιέφερε κανένα τότε, αλλά ούτε και σήμερα, και κυρίως κυρίες σαν την Τρέμη, του συμβολισμού κυρίες, έστω και κενού.]               Τέλος πάντων, έκτοτε, με τα μνημόνια Παπακωνσταντίνου πέρασαν τα χρόνια και τα στικάκια Παπακωνσταντίνου ήρθαν πάλι στη μόδα. Αυτός που μας ελευθέρωσε σαν έθνος από τα αναλογικά δεσμά του χρέους ήρθε τώρα η ώρα, σαν άλλος Κολοκοτρώνης, να λογοδοτήσει για τα ψηφιακά του αρχεία της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής. Είναι προφανές και επιβεβλημένο καθήκον του κάθε Έλληνα πολίτη να μην αφήσει να επαναληφθεί η γνωστή ιστορία της άδικης καταδίκης των μεγάλων ανδρών του Γένους. Αλληλεγγύη στο Γιώργο Παπακωνσταντίνου ! 

Υ.Γ. Και για όσους καλοθελητές - φερέφωνα αναλογικών πολιτικών ανδρών των οποίων ο όγκος δεν κολακεύεται καθόλου από την είσοδό μας στο κάδρο της μεταμοντέρνας ψηφιακής πολιτικής εποχής - του κάθε Βενιζέλου και του κάθε Καμμένου υποστηρίζουν με δόλο ότι χάθηκαν φόροι του ελληνικού κράτους από τη δήθεν απραγία Παπακωνσταντίνου, τους υπενθυμίζουμε ότι αυτοί θα επιβληθούν αναδρομικά και ότι επί των ποσών που θα βεβαιωθούν θα υπολογιστούν τεράστιες προσαυξήσεις, με αποτέλεσμα να πάρουμε μια βαθιά δημοσιονομική ανάσα μετά την είσπραξη των δόσεων του Μαρτίου, περί το Πάσχα, ακριβώς όταν θα τη χρειαζόμαστε, ακριβώς όπως ήταν το σχέδιο του μεγάλου Τσάρου, ένα από τα χαρακτηριστικά του οποίου ήταν ότι "έβλεπε μακριά", τον οποίο άκριτα και ανιστόρητα βιαστήκατε όλοι να λιθοβολήσετε.