ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Μέσα σ' αυτή τη γαμημένη από χιλιάδες χρόνια κωλόπολη που ασφυκτιούμε καθημερινά εμείς, οι δικοί μας, οι άλλοι, τα ζώα της συντροφιάς τους και τ' αμάξια μας, που όταν βρέχει δεν μπορείς να περάσεις το δρόμο και το καλοκαίρι λιώνεις σα βούτυρο έξω απ' το ψυγείο, που όλοι ονειρεύονται ταξίδια σε άλλες πόλεις και κάποιοι τα πάνε, για λίγες μέρες, γιατί η απόδραση είναι αδύνατη ("οι άνθρωποι γερνάν φεύγουνε με τα χρόνια - μένουνε κιτς φωτογραφίες που ασχημαίνουν σαλόνια"), ακούω μετά το ΛΕΞ τους FUTURE ISLANDS και σκέφτομαι αν δεν ήταν αυτή η πουτάνα η Αριστερά που έκανε - με την ξεροκεφαλιά της - τα νησιά μας τόπους εξορίας, να τα έχουμε συνδέσει ιστορικά/κοινωνικά/πολιτικά με κάτι μιαρό ή τιμωρητικό, στο βαθμό που κάποιος αποσύρεται σε αυτά αορίστως, θα μπορούσαμε να τα αξιοποιήσουμε στο κοινό μας μέλλον, ως συμφωνημένα γεωγραφικά κλάσματα - έδρες διαφορετικών κοινοτήτων, κοσμοαντιλήψεων, βιοθεωριών, τύπου Άγιο Όρος. Γιατί μπορεί η χερσόνησος του Άθω να μην είναι ακριβώς νησί, αλλά αποτελεί μια επικράτεια που απαγορεύεται η είσοδος στις γυναίκες, φαντάζομαι στους αλλόθρησκους, στ@ τρανς κ.λ.π., σαν ένα άλλο αμέρικαν μπαρ, που θα 'λεγε κι ο Παπαγιαννόπουλος. Σε αυτό το πνεύμα, λοιπόν, όσοι ψηφίσαμε Μέρα25 και στις δύο περασμένες εκλογές θα μπορούσαμε να αποσυρθούμε, εθελοντικά, με τις οικογένειές μας, ή χωρίς, σε κάποιο από τα νησιά μας, να φτιάξουμε μια νησιωτική πόλη - κράτος με αρχηγό μας το Γιάνη, ή τον Κλέωνα, έχοντας αποφασίσει να ζούμε αλλιώς από τους άλλους, σε μια μικρή Ισλανδία του Νότου, να εκτρέφουμε χελιδόνια και να ράβουμε πουκάμισα, να συνθέσουμε εθνικό ύμνο και να υψώσουμε σημαία, να απαρνηθούμε το εθνικό χρέος και να ζούμε ατράπεζοι, πραγματώνοντας όσα μάταια υποστηρίξαμε ενώπιον ενός εκλογικού σώματος που μας γύρισε την πλάτη. Ή να μαζευτούμε σε κάποιο άλλο, πιο μικρό νησί, σαν γίδια όσοι από εμάς δηλώνουμε νεολουδίτες, να μάθουμε να απολαμβάνουμε τη ηρεμία των δομικών μας ιδεών. Αλλά όχι, δεν γίνεται, ξύπνα φαντασιόπληκτε μαλάκα. Εδώ, τώρα, είσαι ένας δικηγόρος που σήμερα γιορτάζει και το κινητό σου καταστρέφει κάθε έννοια γιορτής, ηρεμίας ή ιδιωτικού χώρου. Είναι βλέπεις δίκοπο το μαχαίρι του κινητού και μετά πληκτρολογείς "Ευχαριστώ πολύ, ό,τι καλύτερο εύχομαι και για σένα".